Παρατηρώ, όποτε πηγαίνω στο Πόρτο Ράφτη, τα σπίτια - κατοικίες εξοχικές ή μόνιμες - που χτίζονται κατά δεκάδες μέσα στους αμπελώνες.Σπίτια κάθε χρόνο και πιο κακόγουστα. Ποιος δίνει τα διπλώματα στους αρχιτέκτονες και στους πολιτικούς μηχανικούς που υπογράφουν αυτά τα τέρατα; Ποιοι (γονατισμένοι από την οικονομική κρίση) επενδυτές ξοδεύουν τα λεφτά (που δεν έχουν) για να στριμώξουν αίθρια, πισίνες, υπαίθρια τζακούζι, αίθουσες για μπιλιάρδο, γήπεδα του τένις (του εθνικού μας αθλήματος) και γυμναστήρια μέσα σε μισό στρέμμα κήπου; Αν αυτά είναι τα σπίτια των ονείρων τους, ποια είναι τα σπίτια του εφιάλτη τους; Στο κράτος δεν θα αναφερθώ. Απέχει, όπως πάντα, αδιάφορο και ανίκανο να επιβάλει τους νόμους που θα έσωζαν την περιοχή από την καταστροφή. Γιατί το Πόρτο Ράφτη, όπως και όλα τα Μεσόγεια, καταστρέφεται. Από γωνιά σπάνιας ομορφιάς, πολύ κοντά στην πόλη, μετατρέπεται σε ένα αποτρόπαιο συνονθύλευμα κακόγουστων κατασκευών. Με δρόμους στραβούς και κακοστρωμένους, χωρίς πεζοδρόμια, με ελλιπές σύστημα περισυλλογής των σκουπιδιών, με κακής ποιότητας φαγάδικα, με κήπους μπαζωμένους και στρωμένους με μπετόν γιατί «το χώμα λερώνει».Και με αγέλες εγκαταλελειμμένων ζώων να περιφέρονται πεινασμένα στους δρόμους. Το Μπανγκλαντές λίγα χιλιόμετρα έξω από το Κολωνάκι.
Σε αυτό το Μπανγκλαντές βρεθήκαμε οικογενειακώς τις προάλλες για τον γάμο της εγγονής μιας φίλης της θείας Ιουλίας. Το σπίτι όπου έγινε η δεξίωση (προίκα της νύφης) θα το ζήλευε ως και ο Μπλέικ Κάρινγκτον της «Δυναστείας»: Βερσαλλίες, με γενναίες όμως πινελιές αρβανίτικης αισθητικής. Μέχρι βιτρό είχε στην είσοδο (μια γοργόνα με ροζ μαλλιά!), απέναντι ακριβώς από τον κεντημένο από τη μαμά της νύφης Πύργο του Άιφελ. Δεν έχω λόγια για τα έπιπλα, ένα σουρεαλιστικό όργιο που ξεκινούσε από πανάκριβους καναπέδες και κατέληγε στις πλαστικές καρέκλες του γύφτου (στο αίθριο). Το απόλυτο ντιζάιν δίπλα στην απόλυτη ευτέλεια. Και στολίδια (λέμε τώρα), πολλά στολίδια: χρυσά και επίχρυσα μαντζαφλάρια να κρέμονται από τους πολυελαίους, να τυλίγουν τεράστιους καθρέφτες, να στολίζουν κρυστάλλινα τραπεζάκια, βιτρίνες γεμάτες σκαλισμένα κρύσταλλα και βοσκοπούλες από πορσελάνη, λουλούδια από μουράνο, στάχυα από ημιπολύτιμους λίθους, ασημένιοι σταυροί... Μέσα σε όλα, στον καναπέ, ένα τεράστιο λούτρινο αρκουδάκι με το δεξί μάτι του κολλημένο ελαφρώς στραβά και με το τζόκεϊ που είχαν φορέσει στο κεφάλι του να γράφει «Είμαι πολύ μαλάκας». «Το έκαναν δώρο οι φίλοι του στον γαμπρό μου, για πλάκα» εξήγησε η μητέρα της νύφης στην εμβρόντητη θεία Ιουλία. Γελάσαμεεεε!..
Εκεί που μας κόπηκε το γέλιο ήταν στο σιντριβάνι της αυλής, γύρω από το οποίο είχαν στηθεί τα τραπέζια της δεξίωσης. Επρόκειτο για έναν γιγάντιο Ποσειδώνα που ξερνούσε νερό χρωματιστό, κιτρινοπορτοκαλί! «Χολή βγάζει το άγαλμα;» ρώτησε η θεία, που είχε πλέον χάσει κάθε διάθεση να κάνει την ευγενική. «Δεν είναι ιδιαίτερο;» καμάρωσε η οικοδέσποινα και αποκάλυψε το μυστικό: «Ρίχνεις ένα ειδικό χρώμα στο νερό και το κάνει πολύ εντυπωσιακό». Ήταν, ό,τι και να λέμε, μια πολύ ιδιαίτερη και εντυπωσιακή ξενάγηση. Όπως εντυπωσιακό ήταν και το στρώσιμο των γαμήλιων τραπεζιών. Τόσες ορχιδέες ούτε στην Μπανγκόκ! Αισθητικά δεν ταίριαζαν πολύ με τη γίδα και το (κάτι σαν) γαμοπίλαφο που μας σέρβιραν ως κύριο πιάτο (ριζότο το είπαν), αλλά ποιος ασχολούνταν με τέτοιες λεπτομέρειες... Η προσοχή όλων μας είχε πλέον στραφεί στους νεόνυμφους που είχαν εισβάλει στον κήπο χορεύοντας στον ρυθμό του Gummy Bear! (Ναι, το είδα και αυτό). Και που ακολούθως πέρασαν από όλα τα τραπέζια για να τσουγκρίσουν τη σαμπάνια τους με τη σαμπάνια μας - πόσο ταιριάζει ο αφρώδης οίνος με τη γίδα δεν λέγεται!Κόπηκε και η τούρτα, όλη στολισμένη με λευκά τριαντάφυλλα και με ένα κακοφτιαγμένο ζαχαρένιο ζευγάρι στην κορυφή. Η νύφη δάγκωσε ηδονικά το κεφάλι του (ομοιώματος του) γαμπρού και όλοι χειροκρότησαν. Ήταν τόσο χαριτωμένο! Μέχρι δακρύων (απόγνωσης).
Ένα μπουκέτο γκαρσόνια που μύριζαν ιδρωτίλα ξεκίνησαν να μοιράζουν τα κομμάτια της τούρτας στα τραπέζια, ενώ η ορχήστρα (ένας μίζερος τύπος με συνθεσάιζερ και ένας άλλος με κιθάρα· και περουκίνι) έπαιζε το Κοντσέρτο Αρανχουέθ του Ροντρίγκο. Ορισμένοι καλεσμένοι επιχείρησαν να το χορέψουν ως βαλσάκι, άλλοι ως καλαματιανό. Η θεία ανακάλυψε σε ένα από τα τριαντάφυλλα που στόλιζαν το κομμάτι της τούρτας της μια κάμπια. Έγειρε με τρόπο το πιάτο ώστε το γλυκό να πέσει στο στόμα του κανίς της οικοδέσποινας που περιφερόταν ανάμεσα στα τραπέζια. Από εκείνη τη στιγμή το σκυλί δεν ξεκόλλησε από δίπλα της. «Ζάχαρη έχεις και σε κοιτάζει έτσι;» σχολίασε η φίλη της και γιαγιά της νύφης την ώρα που μας αποχαιρετούσε. «Όπως το είπες» απάντησε η θεία, η φωνή της όμως πνίγηκε στον θόρυβο των βεγγαλικών που έδιναν στην αναχώρησή μας μια αλλούτερη γκλαμουριά. Την επομένη μάθαμε ότι ένα βεγγαλικό έσκασε στην Burberry μπουγάδα της απέναντι και την κατέστρεψε. Κοντολογίς, φωτιά και Burberry στα Μεσόγεια! Και ο νοών νοείτω.
