Εφέτος έχω πάθει αυτό που έπαθαν οι αρκούδες. Επειδή δεν έκανε χειμώνα και δεν έπεσαν σε χειμερία νάρκη, τώρα που ήρθε η άνοιξη έχουν χάσει τα αβγά και τα πασχάλια. Το μπέρδεμα των εποχών (ή η κατάργησή τους;) τις έχει κάνει τις άμοιρες άνω κάτω. Από τη μία δεν τους άφησε το περιθώριο να ξεκουραστούν και να ανακτήσουν δυνάμεις, από την άλλη τις σπρώχνει τώρα να βγουν στη φύση να κυνηγήσουν, να ζευγαρώσουν να, να, να... (δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς κάνει μια αρκούδα την άνοιξη), αλλά αυτές είναι πτώματα από την αϋπνία. Έτσι και εγώ, δεν έζησα χειμώνα ώστε να κλειστώ μέσα, να χωθώ κάτω από το πουπουλένιο πάπλωμα με τη θερμοφόρα μου, να πιω τα τσάγια μου κτλ., και ξαφνικά καλούμαι να αντιμετωπίσω την άνοιξη. Μα την άνοιξη την αντιμετωπίζω εδώ και μήνες: με τα πιο ελαφρά ρούχα που διαθέτει η γκαρνταρόμπα μου – ακόμη και κοντομάνικα φόρεσα, Φλεβάρη μήνα –, με κρύα νερά και χυμούς, με αλλεργίες, με αντηλιακά. Και με αυτό το γαργάλημα των ορμονών που ενώ συνήθως με πιάνει γύρω στον Απρίλιο αυτή τη φορά με ταλαιπωρεί από τον περασμένο Οκτώβριο (είχε κάτι λιακάδες!) και δεν λέει να με αφήσει. Κουρέλι με έχει κάνει ο παλιόκαιρος.
Κυκλοφορούν και κάτι ωροσκόπια που συμβουλεύουν: «Βγείτε έξω, απολαύστε τη νέα εποχή». Μα για να βγω, πούλια μου και αποσπερίτη μου, πρέπει προηγουμένως να έχω μπει κάπου, και εγώ όλους αυτούς τους μήνες έξω τους πέρασα. Το κρύο, που παλαιότερα μας έκλεινε τα βράδια μέσα για να δούμε ριάλιτι και να φτύσουμε τον κόρφο μας που είμαστε σχετικά υγιείς ψυχικά (αυτό σκέφτομαι όποτε παρακολουθώ τέτοιου είδους εκπομπές), δεν ήρθε ποτέ. Είναι ο πρώτος χειμώνας που συχνά πυκνά καθόμασταν με φίλους (καπνιστές) στις αυλές εστιατορίων (δεν ήμασταν οι μόνοι), χωρίς αυτό να μας ενοχλεί καθόλου. Απλώς, αν αραιά και πού νιώθαμε κάτι σαν αγιάζι (την ανάμνηση της χειμωνιάτικης ψύχρας παλαιότερων εποχών), μας άναβαν τις ρόμποκοπ σόμπες με το υγραέριο. Μήνες τώρα τις περιμένω να σκάσουν πάνω από το κεφάλι μου και να με αφήσουν στην καλύτερη των περιπτώσεων χωρίς μαλλιά – στη χειρότερη χωρίς κεφάλι. (Εσείς τις θαρρεύεστε;)
Με λίγα λόγια, όσο και αν κάποιοι επιστήμονες βγαίνουν τώρα και ισχυρίζονται ότι η πολυσυζητημένη αλλαγή του κλίματος είναι ένας μύθος, εγώ εφέτος την έζησα και με το παραπάνω. Μαζί με τις αρκούδες. Και εξακολουθώ να τη ζω. Έχοντας βγει πτώμα από την χειμωνάνοιξη, αισθάνομαι ότι με αποτελειώνει η «ανοιξάνοιξη». Τι θα κάνω αν ακολουθήσει καλοκαιράνοιξη ή (ακόμη χειρότερα) καλοκαιροκαλόκαιρο με θερμοκρασίες Σαχάρας; Θα ζητήσω πολιτικό άσυλο στην Ισλανδία, θα πάω στην περιοχή με το υπό έκρηξη ηφαίστειο, που έχει γίνει τουριστική ατραξιόν, και θα βουτήξω στον κρατήρα του – ως ατραξιόν και εγώ. Αν ο κακός μας ο καιρός σκοπεύει να μας ψήσει σιγά σιγά, θα ψηθώ μια και καλή, οικειοθελώς, για να γλιτώσω το αργό, κινέζικο μαρτύριο.
Είναι μαρτύριο για τον οργανισμό να μην υπάρχουν εποχές. Αφήστε το άλλο: Αγοράζεις στις εκπτώσεις ένα σωρό χειμωνιάτικα ρούχα για να εντυπωσιάσεις με τα πρώτα κρύα και στα τρώει ο σκόρος. Επώδυνες καταστάσεις. Τα χειρότερα έπονται: Οι θάλασσές μας, λέει, ζεσταίνονται και σε λίγο θα έχουμε στη Μεσόγειο επισκέπτες που ως σήμερα ζούσαν σε θερμότερα νερά. Ασφαλές το Αιγαίο; Περιμένετε να καταφθάσουν τα πολύχρωμα τέρατα των κοραλλιογενών υφάλων και θα δείτε. Στα τρικολόρε ψάρια που σε ακουμπούν και σε παραλύουν αναφέρομαι. Θα μπαίνουν οι παραλυμένες, μεταφορικώς, επώνυμες αυτής της χώρας στην Ψαρού της Μυκόνου και θα βγαίνουν παραλυμένες στην κυριολεξία. Αυτό όσο θα υπάρχει Αιγαίο. Κυκλοφορούν και σενάρια σύμφωνα με τα οποία θα στερέψει και θα ενωθούμε με την Τουρκία. Με τα πόδια θα πηγαίνουμε στη Σμύρνη. Και ο ήλιος θα καίει πάνω μας. Και οι επιχειρήσεις solarium θα χρεοκοπήσουν, γιατί τι να τις κάνεις όταν μπορείς να έχεις φυσικό γκαγκάνιασμα;
Ώσπου, βεβαίως, να φτάσουμε στο απόλυτο φυσικό γκαγκάνιασμα, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με τις ορμόνες. Όταν έχουμε 12 μήνες άνοιξη, δεν μπορεί να τις αφήνουμε να βράζουν ανεξέλεγκτα. Στο τέλος θα πέφτουμε στα πατώματα εξαντλημένοι από την υπερένταση, από το ταχύτερο από άλλες εποχές τάκα-τούκα του ρολογιού εντός μας. Εκτός αν βρούμε τον τρόπο να προκαλούμε τεχνητούς χειμώνες λίγων ημερών, για παράδειγμα μέσα στον Μάιο, ώστε να ηρεμούμε. Όχι, δεν γράφω επιστημονική φαντασία, ζούμε στην εποχή που η επιστημονική φαντασία γίνεται πραγματικότητα. Η NASA ήδη αναζητά τον πλανήτη όπου θα μετοικήσουν οι εκλεκτοί σε περίπτωση καταστροφής της Γης – αν δεν τον έχει βρει ήδη. Οι μη εκλεκτοί; Ας χαλαρώσουμε και ας απολαύσουμε την πορεία προς το τέλος. ΄Η προς τη νέα αρχή. Στο μεταξύ όμως ας περάσει αυτή η άνοιξη γιατί δεν αντέχεται. Και ας έρθει ένα κανονικό καλοκαίρι. Κανονικό! Ζητάω πολλά, ε;
