Παρατηρώ τα πάθη των ποδηλατών στους δρόμους της Αθήνας και συμπάσχω. Ενημερώνομαι κατά διαστήματα από τον Τύπο και για τα μαντάτα τα κακά: «Φορτηγό παρέσυρε και σκότωσε ποδηλάτη», «Ασυνείδητος παρέσυρε και σκότωσε 33χρονο ποδηλάτη», «Ασθενοφόρο σε υπηρεσία παρέσυρε και σκότωσε ποδηλάτες» – συνέβη και αυτό πριν από μερικές ημέρες. Απορώ με τον ηρωισμό όσων οδηγούν ποδήλατο στους (υπερ)ανήσυχους δρόμους της πόλης – ήρωες δεν είναι από τη στιγμή που παίζουν τη ζωή τους κορόνα γράμματα; Θεωρώ όμως απαράδεκτο να υιοθετούν και οι ποδηλάτες τις φασιστικές συμπεριφορές των οδηγών αυτοκινήτου ή μηχανής. Αρκετοί το κάνουν.
Αν τα πεζοδρόμια και οι πεζόδρομοι δεν είναι για τα ΙΧ, δεν είναι ούτε για τα ποδήλατα, τα οποία όμως τα χρησιμοποιούν κατά κόρον. Επίσης οι φωτεινοί σηματοδότες όταν λένε «στοπ!» απευθύνονται και στους ποδηλάτες, που συχνά πυκνά τους αγνοούν, ακολουθώντας έναν δικό τους κώδικα (παραβατικής) οδικής συμπεριφοράς, με θύμα πάντα τον πεζό. Φωτεινό σηματοδότη παραβίασε τις προάλλες ώριμη κυρία, ιππεύουσα ροζ ποδήλατο, με αποτέλεσμα να πέσει πάνω μου με όλη της τη φόρα και με όλο της το βάρος. Και αν το ποδήλατο δύσκολα σε σκοτώνει, εύκολα σε αφήνει κουτσό. Ενώ λοιπόν κουτσαίνω και πονάω, ο άμοιρος, αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε πιο σοβαρά το θέμα, πολιτεία και πολίτες: η Αθήνα (και άλλες πόλεις της Ελλάδας) έχει αρχίσει να αποκτά πολλά ποδήλατα. Δεν έχει όμως ποδηλατόδρομους – εκτός από ελάχιστους, σε ανεβασμένες περιοχές α λα Ψυχικό. Δεν υπάρχει, κοντολογίς, καμία φροντίδα για τους οπαδούς τού «παίρνω ένα ποδήλατο, φεύγω για τ' αδύνατο» (Δαβαράκης, Νικολόπουλος, Μακεδόνας). Αλλά ούτε για εκείνους που τους είναι αδύνατον πλέον να περπατήσουν στα πεζοδρόμια χωρίς να κινδυνεύουν να τραυματιστούν από τους ποδηλάτες, που (για την ασφάλειά τους;) αποφεύγουν τους δρόμους.
Για άλλη μία φορά το κράτος είναι ανέτοιμο να υποδεχτεί και να υποστηρίξει μια νέα τάση, με αποτέλεσμα τη δημιουργία χάους. Όσο όμως και αν την έχουμε στο αίμα μας την αναρχία, όταν καθημερινά κινδυνεύει η ζωή μας τα πράγματα αλλάζουν. Θα ρωτήσετε «πού να βρεθεί χώρος για ποδηλατόδρομους…». Δεν ξέρω. Για τραμ βρέθηκε. Δεν είναι εξάλλου δική μου δουλειά το να εντάξω ειρηνικά (και) τα ποδήλατα στην ασφυκτικά γεμάτη πόλη, ας το κάνει η κυβέρνηση που επιτρέπει τη χρήση τους. Η ίδια κυβέρνηση που καλείται να εκπαιδεύσει τους οδηγούς να προσέχουν τους ποδηλάτες (ό,τι κινείται πάνω σε δύο ρόδες δεν το καταδιώκουμε ούτε το πατάμε, όπως νομίζουν οι περισσότεροι εξ αυτών) αλλά και τους ποδηλάτες να προσέχουν τους πεζούς (έχουν και αυτοί δικαιώματα, όσο και αν οι ξεσαλωμένοι εραστές της ρόδας το ξεχνάνε). Βαυκαλίζομαι…
Διάβασα όμως τι συμβαίνει στην Ιρλανδία και επηρεάστηκα. Εκεί, συγκεκριμένα στο Δουβλίνο, ποδηλατούν καθημερινά περίπου 7.000 άνθρωποι: αύξηση της τάξεως του 11,6% σε σύγκριση με το 2008 και 74% σε σχέση με το 2004. Για αυτόν τον λόγο ο δήμος της πόλης δημιούργησε ένα πολύ μεγάλο υπαίθριο πάρκινγκ, καταργώντας 16 χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων. Την ίδια στιγμή, από ιδιωτική πρωτοβουλία, ανοίγει κατάστημα – πάντα στο κέντρο του Δουβλίνου – με άνετο πάρκινγκ για ποδήλατα, το οποίο θα δίνει στους οδηγούς τους τη δυνατότητα, αφού παρκάρουν, να κάνουν ένα ντους και να συνεχίζουν. Πόσο θα στοιχίζει αυτή η πολυτέλεια; Ένα ευρώ την ημέρα! Δεν είναι εντυπωσιακό; Για να μην ξεχνάμε πόσο καλά φέρονται στους ποδηλάτες και άλλες πράσινες πόλεις όπως το Βερολίνο, η Κοπεγχάγη, το Άμστερνταμ κ.ά. Αλλά και πόσο εκείνοι σέβονται την πόλη που τους σέβεται.
Εδώ, πάντα και για όλα «δεν βαριέσαι» και πάνω τούρλα, με ολέθρια συχνά αποτελέσματα. Ακόμη και τις εναλλακτικές μεθόδους μετακίνησης όπως μας βολεύει τις εφαρμόζουμε. Ποδηλάτες χωρίς προστατευτική κάσκα (πού, σε μια πόλη σαν την Αθήνα όπου τέτοια κάσκα θα έπρεπε να φοράμε και οι πεζοί για να νιώθουμε μια κάποια ασφάλεια), ποδήλατα χωρίς φανάρι και φωτάκια για το βράδυ (ώστε να πέφτουν ακόμη πιο εύκολα πάνω τους τα αυτοκίνητα που δεν τα διακρίνουν στο σκοτάδι), διαδρομές θανάτου όπου κανένας δεν υπολογίζει κανέναν (ούτε καν την ίδια τους τη ζωή;) και άφθονο θράσος (μήπως να καταργηθεί ο σταυρός από τη σημαία και να μπει η μούντζα ως εθνική χειρονομία;). Θράσος από όλες τις μεριές. Έτσι, γίναμε αγκάθι «στης γης το δαχτυλίδι». Γαϊδουράγκαθο, αν κρίνω από τα γαϊδούρια που… ευδοκιμούν στο αττικό κλίμα – και αυξάνονται. Υπερβάλλω; Σας θυμίζω την περίπτωση του Iαν Χίμπελ, η οποία, νομίζω, τα λέει όλα: Ο Βρετανός, που είχε γυρίσει χρόνια όλον τον κόσμο με το ποδήλατό του, από την Ανταρκτική ως την Αλάσκα, στις 4 Σεπτεμβρίου 2008 έπεσε θύμα ασυνείδητου οδηγού στην Εθνική οδό, στο ύψος της Βαρυμπόμπης. Άφησε την τελευταία του πνοή στο ΚΑΤ Κηφισιάς. Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε, υπερήφανοι (και γκαζομένοι) ως Έλληνες. (Δεν ήξερε κι αυτός, δεν ρώταγε; Με ποδήλατο στην Εθνική; Καθαρή αυτοκτονία!)
