Η χρονιά ανήκει στην Αφρική. Όχι μόνο επειδή το μισό Χόλιγουντ υιοθέτησε από μια χώρα της ηπείρου κι έφτιαξε ιδρύματα για να βοηθηθούν τα παιδιά, αλλά επειδή υπάρχουν γύρω μας και στη δική μας πόλη οι brothers με την πραμάτεια τους στους πέντε δρόμους και πάνω στα σπασμένα πεζοδρόμια. Louis Vuitton, Prada, Gucci, Fendi, Chanel για όλους. Μάλιστα, επειδή γνωρίζουν τι ποθούν οι Αθηναίες (τσαντάκια ισπανικής δημιουργίας TOUS), στέλνουν «σήμα» κάπου στα… κεντρικά τους και το αξεσουάρ του μαζικού πόθου το βγάζουν σε τιμή μαϊμούς.
Junya Watanabe
Η ζωή με τα παιδιά της Μάμα Άφρικα είναι και για άλλους λόγους ωραία. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν το ρυθμό μέσα τους, πάνω τους, γύρω τους. Στο τρόλεϊ μια μέρα χτυπάει ένα κινητό κι ένας brother απαντά. Σε δική του γλώσσα, με μπερδεμένα γαλλικά με έντονη τραγουδιστή προφορά (άρα από δυτική Αφρική η ρίζα) μαζί με αγγλικά και μερικές λέξεις ελληνικά. Υπέροχο. Μέσα στη σιγή του τρόλεϊ αυτό το γλωσσικό μείγμα ακουγόταν διαφορετικό, πρωτάκουστο, φρέσκο. Όχι, δεν ήταν ακριβώς μια καλή μέρα από αυτές που ξυπνάς, κυκλοφορείς και αγαπάς όλον τον κόσμο. Όμως έγινε μια τέτοια μέρα χάρη στο κελάρυσμα αυτής της περίεργης συνομιλίας που άκουσα λάθρα σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς. Κι όλα φωτίστηκαν, σε μια πόλη γκρινιάρηδων κατοίκων, επειδή άρχισαν οι άλλες κουλτούρες να υπάρχουν γύρω μας.
Δεν είναι λοιπόν σύμπτωση που η μόδα της άνοιξης μας δίνει μερικές πληροφορίες ακόμη για την Αφρική και τη δύναμή της. Έχει χρώμα, σχέδια, ντηζάιν. Και τα βασικά αυτά συστατικά τα παίρνουν κάποιοι εμπνευσμένοι σχεδιαστές για να δημιουργήσουν τα ρούχα του αύριο. Είναι αυτό το αύριο που όλοι εκτιμάνε τους γύρω τους, που δεν θεωρούν εαυτόν de facto καλύτερο. Αναγνωρίζουν όμως στους άλλους την προσπάθεια και τον κόπο τους να πετύχουν το περισσότερο απ’ ό,τι θα τους επέτρεπε η μοίρα τους.
Junya Watanabe
Με δύναμη από την Αφρική, λοιπόν, έρχεται η ανοιξιάτικη συλλογή του Junya Watanabe, εκλεκτού μέλους της ιαπωνικής ομάδας πρωτοπορίας που έχει δημιουργήσει η Comme des Garçons. Ο Watanabe πήρε τα παραδοσιακά βαμβακερά υφάσματα της Νιγηρίας (τα λεγόμενα Ankara), τα έκανε τοπ και φορέματα με πατρόν που θυμίζουν φυλές σκορπισμένες στην έρημο.Και για να μη μείνει σε ένα έθνικ αφιέρωμα ή στην αφήγηση ενός ονείρου φυγής, συνδύασε αυτά τα κομμάτια με ξεθωριασμένα τζην ρούχα. Άλλη ιστορία και αυτή, γιατί ο ιάπωνας αβάν γκαρντ παίρνει παλιά τζην και φτιάχνει καινούργια κομμάτια ενώνοντας μεταξύ τους τα υφάσματα. Ανακύκλωση δηλαδή όπου τίποτα δεν πάει χαμένο.
Όσο για τους υπόλοιπους σχεδιαστές, έβαλαν στις συλλογές τους άρωμα Αφρικής με ρομαντική διάθεση από μποέμ νύχτες στο Μαρακές και ταξίδια σαφάρι στα εθνικά πάρκα της Νότιας Αφρικής. Που σημαίνει ότι σε ένα πρώτο στάδιο γνωριμίας με την ήπειρο πηγαίνεις μέχρι το Μαρόκο και την Τυνησία κι αγοράζεις μακριές χρωματιστές πουκαμίσες με κεντήματα. Γιατί είναι παράλογο να πληρώνεις την κελεμπία για να γράφει Gucci και το παντελόνι-πιτζάμα σε χρυσό μπροκάρ να έχει υπογραφή Etro.
Etro Gucci
Κι αν η ανησυχία σας για τον κόσμο μεγαλώνει, μη φοβάστε να περιπλανηθείτε στα στέκια των δικών μας brothers στις αθηναϊκές συνοικίες. Σίγουρα θα υπάρχει κάποιο κομμωτήριο όπου οι sisters θα εμπνευστούν από τα έργα γλυπτικής του Watanabe και θα δημιουργήσουν κάτι ιδιαίτερο και στο δικό σας κεφάλι.
