Οι δημιουργοί στο χώρο της μόδας δεν είναι πάντα ατσαλάκωτοι. Όσοι έχουν κάτι να προσφέρουν σε αυτό που λέμε εμφάνιση συμβαίνει να έχουν «τσαλακώσει» τη ζωή τους, να έχουν ταλαιπωρήσει τον εαυτό τους, γιατί έχουν μέσα τους το βάσανο να μη συμφιλιώνονται με τον εαυτό τους ή με το περιβάλλον τους. Πολλά προσωπικά θέματα, πολύ ωραία ρούχα. Ή τουλάχιστον με μια έντονη διαφορετική αισθητική πρόταση. Αυτό έκαναν στο παρελθόν ο Τζον Γκαλιάνο, ο Μαρκ Τζέικομπς και όσοι έζησαν και κάηκαν στα ‘80s από τον ιό HIV.

Νομίζαμε ότι οι απώλειες εκείνης της δεκαετίας θα έβαζαν μυαλό στους επόμενους σχεδιαστές. Όμως αν υπάρχει ένα ελάχιστο ίχνος δεσμού της μόδας με την τέχνη, αν μιλάμε για σχεδιαστές-καλλιτέχνες που εμπνέονται από μια νότα, ένα στίχο, μια απόχρωση, μια καμπύλη σε ένα γλυπτό ή σε ένα κτίσμα, τότε μην περιμένουμε από αυτούς τους ανθρώπους να έχουν συναίσθηση της πραγματικότητας.

Όσο αδημονούμε για «στιγμές μόδας» που μας εντυπωσιάζουν αρνητικά ή θετικά, τόσο θα δίνουμε το δικαίωμα σε ορισμένους ανθρώπους να βγαίνουν από τα όριά τους, να δοκιμάζουν την ψυχική τους αντοχή, τη σωματική τους υγεία. Συγχωρούμε στους μεγάλους καλλιτέχνες τα ελαττώματα του χαρακτήρα τους, τις έξεις τους, τις αδυναμίες τους, γιατί μέσα από αυτή την αποκλίνουσα συμπεριφορά παράγουν μεγάλα έργα τέχνης.

Καταραμένοι ποιητές, ζωγράφοι, ροκ σταρς και σχεδιαστές μόδας είναι μια οικογένεια, προφανώς όχι η πιο υποδειγματική. Αλλά στις δύσκολες ώρες, που όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε περάσει, στο έργο το σκοτεινό τους έχουμε καταφύγει. Και από την ειλικρίνεια της δικής τους αδυναμίας έχουμε πιαστεί για να βρούμε συντροφιά στο βάσανό μας.

Τα πράγματα της μόδας δεν χρειάζεται να είναι πάντα λαμπερά, απαλά και αψεγάδιαστα για να έχουν καλές σχέσεις με την έννοια της πολυτέλειας. Αυτή είναι η άποψη του Rick Owens, σχεδιαστή γυναικείων και ανδρικών συλλογών από το Λος Άντζελες με έδρα του το Παρίσι. Ο Rick Owens έχει μια έμφυτη κλίση προς την αναστάτωση, τη φθορά και τα σκοτάδια της ψυχής. Υπέροχο το μυαλό του όταν σχεδιάζει ρούχα που μοιάζουν να έχουν καταστραφεί από την καλοπέραση σε ροκ πάρτι. Ακόμα πιο όμορφες οι συλλογές του όταν διαλέγει κασμιρένιες ίνες και δημιουργεί αέρινα σαν από γάζα T-shirts που περισσεύουν από το σώμα, αλλά εξαιτίας της λεπτότητάς τους τυλίγονται γύρω από αυτό. Ο Owens δουλεύει με το μεταξωτό ζέρσεϊ και παρουσιάζει φούστες και φορέματα ακαθόριστου σχήματος, που βρίσκουν το δρόμο της αισθησιακής θηλυκότητας πάνω στις καμπύλες του σώματος. Κι όταν αναφέρεται στα δερμάτινα, τα κομμάτια του έχουν χάσει το λούστρο και την άκαμπτη υφή τους, σαν να έχουν συρθεί στην άσφαλτο ή να έχουν θαφτεί στην άμμο.

                                        Rick Owens

Με αυτή την άποψη της αισθητικής ο αμερικάνος σχεδιαστής εγκατέλειψε το Λος Άντζελες και έπεισε τους δύσπιστους θαμώνες της παριζιάνικης σκηνής της μόδας να του δείξουν εμπιστοσύνη. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικά σύγχρονο, όμορφο και πολυτελώς αλαζονικό. «Προσπαθώ να κάνω ρούχα με τον ίδιο τρόπο που ο Λου Ριντ κάνει μουσική: μινιμαλιστικές αλλαγές στα έγχορδα και πολύ άμεσες. Γλυκά ρούχα, αλλά ανατριχιαστικά. Υπάρχει τόσος ερεθισμός στον κόσμο γύρω μας που με ενδιαφέρει να προσφέρω την εναλλακτική πρόταση της ησυχίας κα της οικειότητας. Όχι όμως με τον τρόπο της ασφάλειας που βγάζουν οι μπεζ αποχρώσεις».

Ο Rick Owens ξέρει το λεξιλόγιο της αποδόμησης (deconstruction). Στην πράξη σημαίνει ασχημάτιστες εσάρπες, μαντήλια-κασκόλ, δερμάτινα μακριά γάντια που θα συναντήσουν τα παντελόνια στρατιωτικής αγγαρείας από βελούδο και τις ζακέτες από κασμίρ. Ο Rick Owens είναι βέβαιο ότι έχει δώσει όλο τον σκοτεινό του –πλούσιο σε ιδέες– εαυτό σε αυτή τη σχέση με τα ρούχα των ανδρών και των γυναικών. Στο πρόσφατο σόου του για τα ανδρικά, η μουσική από την όπερα της «Σαλώμης» του Στράους χαρακτήρισε τη στρατιά της πρωτότυπης εικόνας των μοντέλων του. Και σε αυτό το δόσιμο ψυχής και φαντασίας περιλαμβάνονται οι ασύμμετρες φούστες των γυναικείων του συλλογών, οι μουντές γκρι-μπεζ αποχρώσεις που θυμίζουν υγρές αποθήκες και εργοστασιακούς χώρους χωρίς παράθυρα. Ακριβώς σαν αυτούς στους οποίους δούλευε στο ξεκίνημά του, στις λιγότερο λαμπερές συνοικίες του Λος Άντζελες, σαν σχεδιαστής που αντέγραφε κομμάτια διάσημων σχεδιαστών για επιχειρήσεις μαζικής παραγωγής. 

«Προσπαθώ να δίνω σε ό,τι φτιάχνω μια απαλή αίσθηση φορεμένου ρούχου. Παραδέχομαι ότι με ελκύει η μελαγχολία σε κάτι που έχει υποστεί βλάβες, αλλά βρίσκω σε αυτό μια γήινη άνεση», λέει ο Rick Owens και εξηγεί τη φιλοσοφία της δουλειάς του. Τη βλέπει λοιπόν μακριά από την τέχνη και τις υψηλές αξίες μιας ομάδας προνομιούχων. Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη της Νότιας Καλιφόρνιας και ότι πέρασε τα πρώτα του νεανικά χρόνια ενισχύοντας τους δεσμούς του με την ινδική κάνναβη, την μπίρα, την πανκ μουσική, τις συνθέσεις του Μάλερ και τις δημιουργίες του Τιερί Μιγκλέρ μέσα από τις σελίδες της γαλλικής Vogue.

 

 

 

Αρχείο

Δημοφιλή

Έφη Φαλίδα

«Στους δύσκολους καιρούς της υπερπληροφόρησης, της παθιασμένης κατανάλωσης και της καταιγίδας των λογότυπων, το μόνο που μας σώζει είναι η επίγνωση της κατάστασής μας» δήλωσε η Έφη Φαλίδα, δημοσιογράφος στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ.