Είχαμε πει πως θα γράφαμε για την εγκληματικότητα στο κέντρο της Αθήνας και για το πώς ξαφνικά οι τιμές των ακινήτων περιέργως ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσέρ σε ουρανοξύστη, με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ισως γιατί κάποιοι ξέρουν σωστά να παίζουν αυτό το παιχνίδι. Όμως για άλλη μια φορά θα το αναβάλουμε για την επόμενη εβδομάδα -θεέ μου, αυτές οι αναβολές- μια και θα ήθελα να γράψω για ένα θέμα το οποίο ακούω συνέχεια αυτές τις μέρες.
Τις τελευταίες μέρες έχω βαρεθεί να ακούω για «ανεξάρτητους υποψήφιους», που μπορεί να είναι σοβαροί άνθρωποι, δεν διαφωνώ, αλλά μόνο ανεξάρτητοι δεν είναι.
Καταρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσω πως εγώ είμαι υπέρ των ανεξάρτητων υποψηφίων και θα ευχόμουν στην Ελλάδα τόσο η αυτοδιοίκηση όσο και το συνδικαλιστικό κίνημα να μπορέσουν να απαλλαγούν από την κηδεμονία των μεγάλων ή των μικρών κομμάτων, μήπως και μπορέσουν να εκπληρώσουν σωστά τον ρόλο τους. Μια τσίχλα όμως που μασιέται τελευταία είναι το θέμα του «ανεξάρτητου», όπου δηλώνουν ανεξάρτητοι, δέχονται την υποστήριξη ή το καπέλωμα των κομμάτων -δηλαδή τι δέχονται; την αποζητούν έως και παρακαλούν γι΄αυτή- (με κορωνίδα του είδους τον κύριο Μπουτάρη στη Θεσ/νίκη, ο οποίος είχε μια σχετική επιτυχία πριν κάποια χρόνια ως ανεξάρτητος και από κει και πέρα έκανε τα πάντα, μέχρι που τα κατάφερε να τον υποστηρίξει το ΠΑΣΟΚ -μέχρι τον θυμωμένο έκανε- λίγο καιρό πριν ανακοινώσει το κόμμα ότι θα τον υποστηρίξει).
Το αστείο είναι πως αφού δηλώνουν ανεξάρτητοι, την ίδια ώρα αποζητούν την υποστήριξη των μεγάλων κομμάτων -σαν να γράφεις μανιφέστο εναντίον των τραπεζών και να πηγαίνεις να ζητάς εορτοδάνειο!!!- μετά βγαίνουν στα ΜΜΕ και δηλώνουν ανερυθρίαστα πως 25 χρόνια κυβερνάει η ίδια παράταξη τους δήμους και πρέπει να αλλάξει η παράταξη.! Τι να τους πεις τώρα;...
