Τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, το Πάσχα, ο Δεκαπενταύγουστος, οι επέτειοι, οι γιορτές, τα γενέθλια, όλα αυτά και άλλα ακόμα σαν αυτά, δεν είναι παρά ένα time out του γολγοθά της καθημερινότητας. Από παλιά, από τότε που ο άνθρωπος τα πρωτοεφευήρε για να κάνει ωραιότερη τη ζωή του, δεν ήταν παρά ένα σημείο αναφοράς σε μια ολόκληρη χρόνια για να αισθανθεί κάποιος μια μικρή ανάπαυλα από τη δύσκολη καθημερινότητα. Και η καθημερινότητα πάντα ήταν δύσκολη για όλους, κακά τα ψέματα…
Το περασμένο καλοκαίρι, σε μια μεγάλη παρέα που μιλούσαν όλοι για την οικονομική κρίση, ο συγχωρεμένος Γιάννης Δαλιανίδης χωρίς να σηκώσει το κεφάλι να μας κοιτάξει είπε σαν να μονολογούσε «πάντως κατοχή δεν θά 'ναι»… ακούω διάφορους να λένε ότι ζούμε μια δεύτερη κατοχή, ότι είναι χειρότερα από την κατοχή, ή καλύτερα από την κατοχή, ή διάφορες τέτοιες αηδίες. Η διαφορά βέβαια είναι ότι στην κατοχή οι άνθρωποι αγωνίζονταν για την επιβίωση, ενώ τώρα απελπίζονται γιατί χάνουν την καλοπέραση, έστω και την πλαστική ψεύτικη καλοπέραση, με την οποία όλοι ζούσαμε τόσα χρόνια…
Τώρα που έρχονται Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Φώτα, τώρα που έρχονται γιορτές γενικά, δεν χρειάζεται να κουβαλάτε μια μιζέρια αναπολώντας τι ωραία που ήταν την εποχή μέχρι πριν δυο χρόνια, που «καθαρίζατε» μ ένα εορτοδάνειο και ζούσατε «λαμπροφανή» Χριστούγεννα. Μπορούμε όλοι να ανακαλύψουμε πραγματικά ποιο είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων, από το Χριστός γεννάτε και όχι από το Season’s Greetings, και να αφεθούμε στη ζεστασιά μιας γιορτής στη μέση του χειμώνα –ας πούμε χειμώνα…– με πιο ουσιαστικούς τρόπους από το πέταγμα 50ευρων σαν χαρτοπόλεμο. Τώρα που έρχονται οι γιορτές και επειδή δεν είναι κατοχή, απλώς τα πράγματα είναι δύσκολα οικονομικά, και καιρός νομίζω είναι να δούμε, να καταλάβουμε, να νιώσουμε, πως όταν δεν υπάρχουν λεφτά μπορεί να υπάρξουν άλλα και να είναι πολύ καλύτερα. Έχει και τα καλά της η κρίση…
