«Τα χρόνια περνάνε όπως περνάνε οι μέρες, οι μήνες, όπως περνάνε τα νιάτα γρήγορα, ελαφρά, βιαστικά. Μόνο όσοι έχουν χαράξει αυτό το πέρασμα απάνω στο χαρτί, το έχουν καταγράψει σε σημειώσεις, σε γράμματα, ή –ακόμη καλύτερα– είχαν την τύχη να το δούνε δημοσιευμένο σε εφημερίδα ή σε βιβλίο, έχουν τη δυνατότητα και τη χαρά να το ξαναζήσουν. Τα σύγχρονα ηλεκτρονικά σημειωματάρια, οι μαγνητοταινίες, οι κασέτες κρατούν βέβαια ζωντανές μαρτυρίες, αλλά δεν είναι τόσο ανθεκτικές, σβήνουν με την πάροδο του χρόνου, απαιτούν ιδιαίτερο χώρο και προσεκτική τακτοποίηση…»
Ξεκινάει η Ελένη Βλάχου την αυτοβιογραφία της με τίτλο πενήντα και κάτι δημοσιογραφικά χρόνια και ειδικά τέτοιες εποχές όχι γιατί είναι το ξεκίνημα μιας καινούργιας χρονιάς αλλά γιατί πιστεύω πως είναι και το ξεκίνημα μιας καινούργιας εποχής τα θυμάμαι και τα επαναλαμβάνω. Ειδικά τη φράση «όπως περνούν τα νιάτα, γρήγορα ελαφρά πιεστικά…». Κανονικά αυτό το κομμάτι βγαίνει στον αέρα του HomeFood Τετάρτη πρωί άρα και Πέμπτη και Παρασκευή και Σάββατο να το διαβάσετε, εγώ από αυτή την Τετάρτη ξεκινάω και ειδικά αύριο που είναι Φώτα και φεύγουν οι καλικάτζαροι και καθαρίζουν τα νερά –και τα μυαλά που λέει και η Άννα- αποκτούν όλα αυτά μια ιδιαίτερη σημασία…
Αύριο λοιπόν η μέρα των Φώτων, Πέμπτη 6 Ιανουαρίου, βγαίνει σε σινεμά η καινούργια ταινία του Clint Eastwood με τίτλο «Η ζωή μετά». Μια ταινία για τον φόβο και την επίδραση του θανάτου στη ζωή όλων μας για την απέλπιδα προσπάθεια να βρούμε τι θα γίνει μετά ελπίζοντας πως κάτι γίνεται, πως δεν τελειώνει όλο αυτό εδώ αλλά πάνω απ όλα πως αν δεν τελειώνει μπορεί ίσως και να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε με όλους αυτούς που αγαπήσαμε και έφυγαν και είναι μακριά πια. Ο Clint Eastwood βέβαια στις 31 Μαΐου θα γίνει 81 και είναι λογικό να καταπιαστεί με ένα τέτοιο θέμα που θέλει βέβαια μια ωριμότητα για να το πιάσεις -εκτός και αν ψάχνεις το νόημα της ζωής και του μετά τη ζωή με τον χιουμοριστικό τρόπο του Woody Allen που δείχνει βέβαια μεγαλύτερο τρόμο από την πλευρά του δημιουργού αλλά ξαλαφρώνει περισσότερο τον θεατή… και η αλήθεια είναι πως οποιοσδήποτε άλλος καταπιανόταν με τέτοιο θέμα πολύ απλά θα μπορούσε να γίνει και γελοίος αλλά ο Clint Eastwood βγάζει τέτοια ανθρωπιά και εσωτερικότητα που μόνο συγκίνηση και σκέψη σου προκαλεί…- ειδικά τέτοιες μέρες…
Απ΄ την άλλη ένα ολοκαίνουργιο βιβλίο ήρθε στα χέρια μου με τίτλο «Η κουζίνα του Balthazar» 1973-1983 συνταγές και ιστορίες από ένα εστιατόριο της Αθήνας που υπογράφουν η Λίλα Παλαιολόγου και ο Βαγγέλης Πελέκης πάνω στην ιστορία που έγραψαν η Καίη Τσιτσέλη και o Νίκος Παλαιολόγος στο ιστορικό εστιατόριο-μπαρ της Αθήνας και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΣΤΟΣ. Ένας φίλος μου φανατικός της μαγειρικής με πήρε γύρω στα 1428 τηλέφωνα για να μου επισημάνει πως επιτέλους ένα βιβλίο με συνταγές δε διαθέτει την ξιπασιά και άλλα πολλά των σημερινών δήθεν ειδικών που κυκλοφορούν ελεύθεροι τώρα που η μαγειρική είναι μόδα και παριστάνουν τους ειδικούς, τους σεφ τους γευσιγνώστες, να γράφουν βιβλία, συνταγές, να γίνονται κριτές σε κουζινοριάλιτι κλπ κλπ….
Εγώ βέβαια που δεν ξέρω να ανοίγω κονσέρβες και πολλοί με κατηγορούν για αυτά που μου αρέσουν να τρώω δεν μένω καθόλου μα καθόλου στις συνταγές αλλά μόνο στο άρωμα της εποχής, στις αναμνήσεις της νέας ζωής και αυτό που καταγράφεται και διαχωρίζει τη μνήμη σε μια χώρα με πολλά μνημεία αλλά με την μνήμη πάντα απούσα. Το συγκεκριμένο βιβλίο κατάφερε να με ταξιδέψει δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα τραγούδι ή οτιδήποτε άλλο που μπορεί να σε ταξιδέψει από το χθες σ έναν καινούργιο χρόνο και ποιος ξέρει που αλλού πιο μετά…
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ…
