Συνήθως δεν μου αρέσει καθόλου να νεκρολογώ συναδέλφους, καταρχήν γιατί είναι αντίθετο στην βασική μου θέση πως δεν μπορεί να είναι αντικείμενο συζήτησης, αλλά αυτός που συζητάει ή που φέρνει το θέμα προς συζήτηση και ακόμα και αν στην ιδιωτική τηλεόραση έχει εκτινάξει κάποιους δημοσιογράφους στα επίπεδα των –ας πούμε τώρα, μην το πάρετε και πολύ σοβαρά-σταρ βρίσκω πολύ αστείο να μιλάμε είτε για δημοσιογράφους είτε για παρουσιαστές μιας εκπομπής, όπως μιλούσαμε ή μιλούσανε παλιά για την Αλίκη, την Τζένη, την Ζωή, την Μάρθα, την Μελίνα, τον Κούρκουλο ή την Βλαχοπούλου. ΄Η και πιο παλιά την Κυβέλη ή την Κοτοπούλου ή στο προ περασμένο αιώνα την Παρασκευοπούλου και την Βερώνη και αστέρια της πολιτικής σαν τον Βενιζέλο ή τον Καραμανλή ή τον Παπανδρέου κτλ. κτλ. Όμως ο Νίκος Κακαουνάκης, δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία και μπορεί η ιδιωτική τηλεόραση να του έδωσε μια αναγνωρισιμότητα, μια διασημότητα, μια αγάπη από τον κόσμο ξεχωριστή, αλλά ο Νίκος Κακαουνάκης ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από τις συνήθεις περιπτώσεις. Καταρχήν ήταν ένας δημοσιογράφος, ένας ρεπόρτερ. Μπορούσες να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις με τις θέσεις και τις αρχές του, αλλά δεν μπορούσες να αμφισβητήσεις την βασική του ιδιότητα. Και να την σεβαστείς συγχρόνως. Όμως σαν άνθρωπος ο Νίκος Κακαουνάκης  - γι αυτό και γράφω αυτό που γράφω αυτή την στιγμή- παρόλο που ούτε στενή παρέα είχαμε κάνει ποτέ, ούτε είχαμε συνεργαστεί ποτέ επαγγελματικά, ούτε καν σε ίδιο πλάνο δεν είχαμε βρεθεί μαζί στην τηλεόραση, εντούτοις ήταν ένας ζωντανός, κεφάτος, πληθωρικός άνθρωπος. Ξεχείλιζε από το κέφι για ζωή, ήξερες πως ανά πάσα στιγμή θα περάσεις καλά μαζί του ακόμα και κάνοντας πράγματα που μπορεί να μην ήταν του δικού σου γούστου, είχε τον τρόπο να σε παρασύρει. Είχε τον τρόπο να σε βάζει μέσα στο παιχνίδι της δικής του ζωής και πραγματικότητας, ακόμα και αν ήταν μετά από λίγο να βγεις από αυτό και να μην ξαναμπείς ποτέ. Ο Νίκος Κακαουνάκης ήταν Κρητικός και την προσωπικότητα του Ζορμπάς την κουβαλούσε στο πετσί του. Μπορούσες να τον συναντήσεις ένα βράδυ και να καταλήγατε να τα πίνατε μαζί και όλο αυτό να σου γεμίζε την βραδιά. Ήταν γεμάτος ζωή και κέφι, αλλά δεν ήταν κούφιος, δεν ήταν της κατηγορίας ότι φάμε και ότι πιούμε ούτε του αφρού της σαμπάνιας. Στο βάθος του ματιού έβλεπες μια πίκρα, ένα μαράζι και αυτό του έδινε μια ποιητική χροιά –τουλάχιστον έτσι τον έβλεπα εγώ…-

Δεν θα σταθώ σε βλακείες του στυλ μου άρεσε ο Νίκος Κακαουνάκης γιατί έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους, γιατί συνήθως αυτοί που το λένε αυτό δεν ζητούν από τους άλλους να τα πουν με το όνομά τους, αλλά όπως θέλουν εκείνοι και οι περισσότεροι από τους πολυδιαφημιζόμενους αυτής της κατηγορίας -που λένε τα πράγματα με το όνομά τους-  μόνο με το όνομά τους δεν τα λένε. Αντιθέτως είναι οι πιο ύπουλοι απ΄ολους.Δεν ήταν ύπουλος ο Νίκος  και όταν σταμάταγε τις φωνές, του πέρναγαν τα νεύρα «έβαζε τα πράγματα στην θέση τους» όπως ο ίδιος νόμιζε. Τότε γινόταν αλλιώς. Και αυτό το αλλιώς στην παιδική ματιά του είναι που θυμάμαι και γι αυτό στεναχωρήθηκα που έφυγε και έφυγε τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα. θα ήθελα να ήταν ακόμα μαζί μας. Όχι γιατί θα χάσει η δημοσιογραφία ή η τηλεόραση από τον χαμό του, αλλά γιατί σε κάποιους ανθρώπους θα μας λείψει-ακόμα και σε μένα που δεν ήμασταν και κολλητοί-