Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια, λίγο μετά από το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη είχε γίνει μεγάλο θέμα γιατί είχαν γίνει πολύ αυστηρά τα μέτρα στα αεροδρόμια της Αμερικής, για το ποιος πάει και ποιος δεν πάει και πολλοί διαμαρτύρονταν -όχι μόνο για τα αεροδρόμια της Αμερικής εδώ που τα λέμε, αλλά και της Δυτικής Ευρώπης- πως ήταν εξευτελισμός στα αεροδρόμια να ψάχνουν τον καθένα τόσο αυστηρά για το ποιός μπαίνει και ποιός βγαίνει και αυτό είναι εναντίον της προσωπικότητας του ανθρώπου κλπ. κλπ. Με όλα αυτά λοιπόν εγώ ξεκίνησα να πάω στη Νέα Υόρκη και αφού έφτασα στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης που ήταν η ενδιάμεση στάση, επειδή δεν άρεσε η φάτσα μου -πράγμα μάλλον λογικό ούτε εμένα μου αρέσει…- σε μία αστυνομικό με έψαχνε τόσο πολύ που παραλίγο να χάσω το αεροπλάνο. Όταν έφτασα στη Νέα Υόρκη διαπίστωσε ο αστυνομικός εκεί πως η βίζα στο διαβατήριό μου είχε φθαρεί τόσο πολύ, που δεν μπορούσε να περάσει από το μηχάνημα και πολύ ευγενικά μου είπε: Περάστε αλλά όταν γυρίσετε με το καλό στην πατρίδα σας κοιτάξτε να την ανανεώσετε.
Το ίδιο έγινε και όταν έφευγα. Γυρίζοντας, είχε γίνει ήδη θέμα στη Αθήνα, επειδή ένας ευρωβουλευτής της ανανεωτικής αριστεράς αν θυμάμαι καλά, είχε προβλήματα στο αεροδρόμιο του Παρισιού και αυτό το βρήκαν κάποιοι πολύ εξευτελιστικό. Ο ίδιος είχε κάνει τρελές διαμαρτυρίες ήδη από το Παρίσι και μετά εδώ είχαν γραφτεί «σεντόνια» επί του θέματος…
Γυρίζοντας στην Ελλάδα, ήταν και Ιανουάριος μήνας μετά τις γιορτές, είχε γίνει άλλο θέμα μεγάλο γιατί διαμαρτύρονταν οι αλβανοί κυρίως επισκέπτες από την Κακαβιά, ότι ήταν λίγοι οι υπάλληλοι και έτσι περίμεναν πολύ ώρα στην ουρά και ήταν από απάνθρωπο έως κι εγώ δεν ξέρω τι όλο αυτό…
Σύμφωνα βέβαια με τις θέσεις του διεθνισμού, καλό είναι να μην υπάρχουν σύνορα και όλοι οι άνθρωποι να κυκλοφορούν ελεύθερα σ΄ αυτόν τον πλανήτη που μας δόθηκε να κατοικήσουμε και εμείς βέβαια τον καταστρέφουμε επί μονίμου βάσεως. Πολύς λόγος γίνεται τελευταία με αυτόν τον φράχτη που ανακοίνωσε η κυβέρνηση πως θα φτιάξει στον Έβρο, για να μην μπαινοβγαίνουν ελεύθερα λαθρομετανάστες και το τι έχω διαβάσει επίσης δεν λέγεται. Βεβαίως ένας τοίχος είναι ένας τοίχος που χωρίζει τα σύνορα αλλά όσο και αν κάποιοι επιμένουν για το αντίθετο, εμένα δεν μου θυμίζει καθόλου το τείχος του Βερολίνου μιας και όποιος θέλει μπαίνει όποιος θέλει βγαίνει αρκεί να έχει χαρτιά. Όπως επίσης να πω πως πιστεύω η Ελλάδα από τη φύση της με τα τόσα νησάκια, τα βουνά και τον Έβρο είναι μάλλον δύσκολο να περιφρουρηθεί ασφαλώς για την είσοδο των λαθρομεταναστών.
Γενικά το συγκεκριμένο μέτρο το βρίσκω μάλλον αμήχανο αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Οπωσδήποτε είναι ένα μέτρο και κάποια στιγμή μιας και δεν ζούμε σε καθεστώς απολύτου αναρχίας παγκοσμίως, καλό είναι να προσέχει κανείς ποιός και πως μπαίνει και πως βγαίνει από τη χώρα του μιας και πολύ συχνά αυτοί που μπαινοβγαίνουν δεν είναι οικονομικοί ή πολιτικοί λαθρομετανάστες, αλλά και κάποιοι άλλοι που παίζουν ύποπτα παιχνίδια εναντίον της Ελλάδας. Νομίζω ότι κάποιοι αντί να διαμαρτύρονται για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντί να προτάσσουν μια αμφιλεγόμενη ανθρωπιά, καλό είναι να κρίνουν αντικειμενικά αν το μέτρο μπορεί να έχει αποτέλεσμα και σε περίπτωση που πιστεύουν πως όχι, να έχουν να προτείνουν κάτι ποιο αποτελεσματικό. Εν πάση περιπτώσει αρκετά μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε έχουμε γίνει σ΄ αυτή τη χώρα εξού και έχουμε φτάσει στα χάλια που είμαστε και θα έπρεπε ενδεχομένως να μπει μια τάξη σε όλα… και σ΄ αυτό το μπες βγες βεβαίως…
Κακά τα ψέματα, όπως δεν βάζεις οποιονδήποτε σπίτι σου καλό είναι να μην βάζεις και οποιονδήποτε στη χώρα σου πράγμα που κάνουν οι άλλες χώρες πλην ημών, γιατί το πράγμα έχει παραγίνει, άλλο η ανθρωπιά, άλλο η συμπαράσταση σε ανθρώπους με προβλήματα και άλλο όποιος περνάει να μπαίνει. Και δεδομένου του γεγονότος, όπως έχει αποδείξει το σύστημα αυτής της χώρας δεν μπορεί να ελέγξει ούτε ποιοι κυκλοφορούν ούτε τι κάνουν αυτοί που είναι ήδη μέσα εδώ. Καλό είναι, τουλάχιστον να προσέχουμε στα σύνορα ποιός μπαίνει και ποιός βγαίνει. Βεβαίως είμαστε μια χώρα που εδώ και εκατοντάδες χρόνια για να μην πω χιλιάδες, στέλνουμε οικονομικούς μετανάστες παντού όπως και πολιτικούς πρόσφυγες μιας και στα πολιτικά προβλήματα δεν είμαστε άμοιροι αλλά άλλο αυτό και άλλο το κάθε καρυδιάς καρύδι.
Σ΄ αυτή τη χώρα γεννήθηκε το παν μέτρον άριστον και βέβαια γεννήθηκε όχι γιατί ήταν καμιά σπουδαία φιλοσοφία, αλλά γιατί ακριβώς έπρεπε κάτι να θυμίζει σε κάποιους. Ένα πράγμα για το οποίο δεν είχαν ποτέ καμία ιδέα… το μέτρο. Μήπως θα έπρεπε σιγά-σιγά να αρχίζουμε έστω και με το ζόρι να λέμε στους εαυτούς μας πως μια σωστή δημοκρατία εκτός από το θέλω, πρέπει να περιέχει και το πρέπει;
