Καμιά φορά και μέσα στην πιο μαύρη μαυρίλα και εννοώ φυσικά αυτά που συμβαίνουν στην Ιαπωνία, τα οποία εδώ που τα λέμε ίσως… ίσως ήταν για να μας πει κάποιος ή κάποια από κει πάνω μην πολυγκρινιάζετε και παραπονιέστε, ΠΑΝΤΑ υπάρχει κάτι χειρότερο, συμβαίνει κάτι και αν μη τι άλλο μπορείς να γελάσεις, να διασκεδάσεις, να χαρείς…

 

Πέρασα λοιπόν από το Παλλάς στην Βουκουρεστίου και διάβασα την ταμπέλα με την καινούργια παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου, η οποία λέει θα κρατάει 6 ώρες χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Θα μπορεί κάποιος να μπαίνει και να βγαίνει ότι ώρα θέλει, ακόμα και να μπαινοβγαίνει με ένα εισιτήριο κλπ, κλπ…

 

Έτη φωτός μακριά από τον Αριστοτέλειο ορισμό της τραγωδίας, αλλά και από την περίφημη φράση του Γκοντάρ ότι τα έργα πρέπει να έχουν αρχή, μέση και τέλος αλλά όχι απαραίτητα μ΄ αυτή τη σειρά, είναι φανερό και θλιβερό συγχρόνως το γεγονός και η προσπάθεια κάποιου, να αντικαταστήσει τον μύθο που χάθηκε μ΄ ένα φτηνό παραμυθάκι. Κρίμα…

 

Να κάτι τέτοια βλέπω και ακούω κι επειδή εγώ τα κρατάω μέσα μου, με τρώνε και μου κάνουνε κρίτσι κρίτσι κρίτσι, μου τρώνε τα σωθικά χωρίς έλεος και μετά έρχεται ο άλλος και κάνει τον ανήξερο. Ωχ αδελφέ… μ΄ αυτά και μ΄ αυτά έχω φάει τη ζωή μου –και ευτυχώς εδώ που τα λέμε γιατί απ΄ ότι διαπιστώνω μ΄ αυτά και μ΄ αυτά άλλοι κατασπαράζουν την όποια καριέρα τους.

Αρχείο

Δημοφιλή

Ιάσων Τριανταφυλλίδης

Ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης (1964-… ελπίζω πολλά χρόνια μετά!!!) είναι εδώ γιατί «φαγώθηκε» ο Μανόλης Σαββίδης γι’ αυτό –άλλο που δεν ήθελα, εκ των υστέρων το μετάνιωσε αλλά δεν το ξέχασα εγώ– και επειδή όλο αυτό έχει σχέση με το φαΐ το βρήκε πολύ λογικό!!! Επίσης, είναι εδώ γιατί πάντα χρειάζεται μια φωνή λογικής ανάμεσα σε τόσους βαθιά μορφωμένους, καλλιεργημένους αλλά πάνω απ’ όλα ειδικευμένους ανθρώπους ανάμεσα στους οποίους αισθάνεται σαν ένα μικρό γουρουνάκι κυλισμένο στο βούρκο… κατά τα άλλα ζει, αναπνέει, χαίρεται, μιλάει, γράφει και άλλα πολλά… αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης…