Ας μου εξηγήσει ένας, μόνο ένας, ή και πολλοί ας μου το εξηγήσουν, αρκεί να πάρω μια λογική εξήγηση πάνω στο –για μένα– ακανθώδες θέμα του γιατί η Κρατική Ραδιοφωνία-Τηλεόραση έδωσε τόσα λεφτά για να φτιάξει μια βραδιά τόσο πανάκριβη, όσο και τραγικά –πολύ τραγικά, και για να καταλάβετε πόσο τραγικά, μπροστά της και οι δύο Οιδίποδες φαντάζουν σαν κωμωδία των Γιαλαμά-Πρετεντέρη– κιτς και κακοφτιαγμένη, που όταν είδαμε και την απονομή των Όσκαρ εκεί να δείτε πόσο κιτς και κακοφτιαγμένη μας φάνηκε η φετινή βραδιά της Eurovision. Τη στιγμή που δεν επρόκειτο να επιλεγεί παρά ένα από τρία τραγούδια του ίδιου συνθέτη, που θα μπορούσε κάλλιστα ο ίδιος ο συνθέτης και ο ίδιος ο Ρουβάς να είχε επιλέξει ποιο προτιμάει!!!...
Θα μου πείτε, η ΕΡΤ χρειαζόταν 3-4 ώρες τσάμπα πρόγραμμα υψηλής τηλεθέασης και το απέκτησε στο τσάκα τσάκα. Αν είναι έτσι, OK. Δεν είναι και πολλά τα πράγματα από την ΕΡΤ που αφορούν τους τηλεθεατές.
Το έχω πει και θα το ξαναπώ. Από τη στιγμή που για πρώτη φορά είχαμε ήδη από πέρυσι το καλοκαίρι σίγουρο τον τραγουδιστή, θα μπορούσαμε απλούστατα να κινήσουμε γη και ουρανό ανάμεσα σε όλους τους πιθανούς συνθέτες, από τους καλύτερους μέχρι τους χειρότερους, για το ποιος θα έγραφε το καλύτερο τραγούδι γι’ αυτόν. Αντί γι’ αυτό, είχαμε ένα συνθέτη επιλογής τραγουδιστή –και, για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω πως ο Ρουβάς το έκανε επίτηδες, γιατί μόνο τέτοιους βεντετισμούς δεν κάνει ο Σάκης, αλλά μερικοί γίνονται δουλικοί εκεί που δεν θα έπρεπε να γίνουν και πολλοί «ανεξάρτητοι» σε λάθος χρόνο και τόπο…
Και δεν θέλω να κατηγορήσω το συνθέτη των τραγουδιών, αλλά και ο Beethoven να ήτανε, σχεδόν σύγχρονός του ήταν και ο Schubert, γιατί να μη δώσουμε και μια ευκαιρία στον κακομοίρη τον Schubert;
Αντιθέτως με ό,τι νομίζουν πολλοί, κάποιοι από αυτούς –απίστευτο και όμως αληθινό– διοργανώνουν τη συμμετοχή μας σε αυτή τη Eurovision, που είναι ένα πολύ σοβαρό φεστιβάλ τραγουδιού και η φυσική συνέχεια των παλιών φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού, από τα οποία στα χρόνια του ‘50 και του ‘60 ήταν γεμάτη η Ευρώπη, αλλά επιβίωσε μόνο αυτή. Ο Άντριου Λόιντ Βέμπερ έγραψε το φετινό τραγούδι για τη συμμετοχή της Μ. Βρετανίας, ενώ σε όλες τις χώρες βλέπεις μια αγωνία και μια προσπάθεια ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Μόνο εδώ υποτίθεται ότι τα ξέρουμε όλα, είμαστε «ειδικοί» στη Eurovision, όπως και σε πολλά άλλα, κι ενώ λυσσάμε γι’ αυτή, δεν την κρίνουμε τουλάχιστον, αλλά τη χλευάζουμε δημοσίως για να φανούμε «διανοούμενοι»…
Κάπως έτσι πιστεύουμε, π.χ., πως στη Eurovision κερδίζουν κούκλες και κούκλοι που τραγουδάνε αγγλικά και μετά εμφανίζεται εκείνη από τη Σερβία με τη γνωστή εμφάνιση, τραγουδάει στα σέρβικα, παίρνει το πρώτο βραβείο, μένει άλαλο το σύμπαν και αρχίζουμε να κατηγορούμε «συμμαχίες», λαούς που κάνουν ίντριγκες μεταξύ τους ξεχνώντας πως πριν απ’ όλους εμείς και οι Κύπριοι τα κάνουμε κάτι τέτοια…
Ο Σάκης Ρουβάς είναι παλιό προϊόν για τη Eurovision, με τη λογική ότι έχει ξαναπάει. Η Παπαρίζου όταν ξαναπήγε ήταν καινούργιο προϊόν, γιατί την πρώτη φορά ήταν ντουέτο ως Antique, τη δεύτερη βγήκε ως σταρ και έσκισε. Αυτή είναι η διαφορά τους για όσους νομίζουν ότι είναι ίδια η περίπτωση. Ασήμαντο για κάποιους, τυπικό ίσως, αλλά έχει τη σημασία του. Άρα λοιπόν ο Σάκης στη Eurovision χρειαζόταν καινούργια συσκευασία, γιατί τα παλιά προϊόντα, όσο ωραία και να είναι, θέλουν καινούργια συσκευασία ή οι παλιές συσκευασίες θέλουν καινούργια προϊόντα. Αλλά πού να τα πεις αυτά…
