Έχω ένα φίλο, νέο παιδί, πετυχημένο δικηγόρο, γεμάτο όνειρα και διάθεση για τη ζωή του και για τη δουλειά του. Όλα του πήγαιναν καλά και ξαφνικά πριν ένα χρόνο, ένα πρωί ο πατέρας του έβαλε τον άλλο του το γιο στο αμάξι να τον πάει στο πανεπιστήμιο. Τους χτύπησε ένας μεθυσμένος- ο οποίος όπως συμβαίνει συνήθως δεν έπαθε ούτε γρατζουνιά…- και έμειναν στον τόπο. Έτσι έμεινε με μια μάνα και δύο αδελφές και μπορεί το φεμινιστικό κίνημα να έχει προοδεύσει πολύ, αλλά στα 30 του βρέθηκε να πρέπει να παίξει το ρόλο του προστάτη της οικογένειας…
Σκέψου πόσοι άνθρωποι είχαν να κάνουν κάτι, είχαν ένα ραντεβού, είχαν μια δουλειά, είχαν μια υποχρέωση καλή ή κακή και αυτοί οι άνθρωποι ήταν ιάπωνες και ζούσαν ως τον περασμένο μήνα στη βόρεια Ιαπωνία. Και μετά ήρθαν σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί, τσουνάμια και διαρροές πυρηνικής ενέργειας…
Άμα προέρχεσαι από προσφυγικές οικογένειες όπως εγώ, ακόμα και στην 3η γενιά, ξέρεις βαθιά μέσα σου πως τίποτα δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα, πως απάντηση στο καλό είναι το κακό όπως και το ανάποδο βέβαια και σε κάθε ευχάριστη κατάσταση μπορεί να υπάρχει κάτι δυσάρεστο. Ένα δυσάρεστο, ένα αναπάντεχο, ένα ξαφνικό που λένε εκεί που δεν το περιμένεις, που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή ή να στην κάνει απλώς άνω κάτω. Κι εκεί φαίνεται ακριβώς το πόσο μπορείς να σταθείς όρθιος μέσα στην καταστροφή, ειδάλλως θα σε πάρει ο άνεμος…
Καλή εβδομάδα όμως είναι η Μεγάλη εβδομάδα και η Μεγάλη Παρασκευή, που είναι συγχρόνως η πιο πικρή αλλά και η πιο ελπιδοφόρα μέρα του χρόνου, γιατί κυοφορεί μια Ανάσταση κι αυτό είναι κάτι τόσο πολύ σημαντικό. Και είναι το Πάσχα, η Μεγάλη εβδομάδα «το αεράκι του επιταφίου» που έλεγε και ο Χατζιδάκις, οι μέρες μεγαλώνουν, οι νύχτες μικραίνουν κι εμείς που ζούμε μια Μεγάλη Παρασκευή περιμένοντας την Ανάσταση…
Το έχω ξαναγράψει σ΄ αυτή τη φιλόξενη, μικρή γλυκιά γωνίτσα του HomeFood, πως οι γιορτές και οι «σπουδαίες» μέρες υπάρχουν για να σταματούν το χρόνο από τις κακοτοπιές και τα βάσανα, από τις στεναχώριες και τα προβλήματα, σαν μια ανάσα στο συνεχή ανήφορο. Όμως, η Μεγάλη Παρασκευή, η Ανάσταση, το Πάσχα, η Μεγάλη εβδομάδα, δεν είναι οποιεσδήποτε γιορτές και δεν έγιναν τυχαία «ελληνικές» στο χριστιανικό εορτολόγιο απ΄ ότι τα Χριστούγεννα για παράδειγμα, ίσως γιατί το πνεύμα τους ταιριάζει πιο πολύ σ΄αυτό το λαό…
Γιατί κι εμείς οι έλληνες– υποτίθεται- ξέρουμε από προσφυγιά και ξέρουμε και από βάσανα και από προβλήματα και από συμφορές και από Μεγάλες Παρασκευές και έχουμε μάθει να έχουμε υπομονή για το βράδυ της Ανάστασης. Ή μήπως τα έχουμε ξεχάσει όλα και δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά; Σβήστηκαν και ξεχαστήκαν τα πάντα μέσα από ένα τσουνάμι δανεικής καλοζωίας;...
