Εγώ την Μόνικα δεν την ήξερα, γιατί καταρχήν δεν μπαίνω στο ίντερνετ και έπειτα… ας μείνουμε στο καταρχήν δεν μπαίνω στο ίντερνετ, μιας και απ΄ ότι έμαθα εκ των υστέρων η συγκεκριμένη καλλιτέχνης είναι «δημιούργημα» του καινούργιου μέσου– και δεν είναι μόνο αυτή αλλά και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό συμβαίνει κάτι τέτοιο–. Κάποιοι που θέλουν πάντα να αισθάνονται διαφορετικοί από τους υπόλοιπους, «ανακαλύπτουν» πριν απ΄ όλους τους άλλους, αλλά πρέπει να ομολογήσω πως δεν τους έχω και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη όσον αφορά την κρίση τους, μου μίλησαν για την Μόνικα λοιπόν με κάποια… περιφρόνηση προς εμέ που δεν την ήξερα, λέγοντάς μου πως είναι το πρόσωπο της νέας εποχής και με το γνωστό ύφος, με τα δήθεν έκπληκτα ορθάνοιχτα μάτια και το μισοειρωνικό γελάκι στο στόμα, μου είπαν «μα δεν ξέρεις τη Μόνικα;»!!!
Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τη Μόνικα γι΄ αυτό απευθύνθηκα σ΄ ένα φίλο που ξημεροβραδιάζεται μέσα στο ίντερνετ, να με βάλει να ακούσω τα τραγούδια της. Τα τραγούδια της μου φάνηκαν μάλλον συνηθισμένα όπως και η φωνή της, αλλά όταν το είπα αυτό στους γνωστούς «ειδικούς – ανειδίκευτους» μου είπαν πως «άλλο πράγμα, στα live της είναι εξαιρετική»…
Το ότι μια γενιά, μια καινούργια γενιά ψάχνει τα είδωλά της μέσα από τα καινούργια μέσα, εν προκειμένω το ίντερνετ, το βρίσκω λογικό. Και από εφήβους και νέα παιδιά δεν μπορώ να πω πως έχω και πολύ μεγάλες απαιτήσεις από τις επιλογές τους – ούτε από τους μεγαλύτερους βέβαια σ΄ αυτή τη χώρα…
Μπορεί η δεσποινίς Μόνικα πάνω στην σκηνή να είναι όντως εξαιρετική στις ζωντανές της εμφανίσεις ή μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι εξαιρετικό, αλλά κι εγώ εν προκειμένω δεν διεκδικώ το αλάθητο του πάπα. Από αυτό όμως, μέχρι να αποφασίσει ο διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ κύριος Λούκος, να δώσει ένα από τα Παρασκευοσάββατα του Ιουλίου το Μικρό Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στη Μόνικα, αυτό δεν δείχνει νομίζω παρά μόνο ημιμάθεια και απελπισμένη προσπάθεια αναζήτησης του επομένου πυροτεχνήματος που θα τονώσει την ύπαρξη του διοργανωτή και επιλογέα, ο οποίος έχει φτιάξει ένα αρκετά ακριβό Tutti Frutti Φεστιβάλ χωρίς συγκεκριμένο κόσμο, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς στυλ, χωρίς τίποτα, εκλεκτός της προηγούμενης κυβέρνησης που τον τοποθέτησε σ΄ αυτή τη θέση βρήκε την ανοχή –είναι προφανές πως ξέρει τον τρόπο– και αυτής της κυβέρνησης η οποία βέβαια, έχει πολύ πιο σοβαρά πράγματα να σκεφτεί από τον διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ. Διότι είπαμε, να ξεχωρίζεις τα καινούργια πράγματα εν τη γενέσει τους και να μην περιμένεις να γεράσουν για να τους ανοίξεις τις πόρτες, αλλά σ΄ ένα Μικρό Αρχαίο Θέατρο σαν αυτό της Επιδαύρου, υποτίθεται ότι εμφανίζονται και δίνουν συναυλίες άνθρωποι που όσο να πεις μια καριέρα την έχουν κάνει και έχουν κατακτήσει μια θέση στο χώρο τους και στη συνείδηση του κοινού και στη συνείδηση των «ειδικών». Επαναλαμβάνω όμως άμα η όλη σου ύπαρξη και όλη σου η δουλειά δεν βασίζεται στη γνώση, στη θέση, στην άποψη, αλλά στις δημόσιες σχέσεις, στις καλές με όλους σχέσεις, στο αγκίστρωμα από διάφορες καρέκλες διαφόρων οργανισμών, στην ημιμάθεια του αντικειμένου σου, χρειάζεται κάθε τόσο να σκας πυροτεχνήματα για να καταλαβαίνουν την υπάρξή σου. Όμως όλοι οι κρότοι δεν είναι πυροτεχνήματα. Και σ΄ αυτό χρειάζεται γνώση. Υπάρχουν και κρότοι που δημιουργεί το ανθρώπινο σώμα που ούτε ευχάριστοι είναι… ούτε εύοσμοι…
Όλα αυτά, ανεξάρτητα από την Μόνικα που όταν εμφανιστεί σ΄ ένα πραγματικά ταιριαστό με την ηλικία της και με το τι έχει κάνει ως τώρα στη δουλειά της, θα πάω να τη δω να διαπιστώσω του λόγου του αληθές ή όχι…
