Όταν ήμουν μικρός, πολύ μικρός, η γιαγιά μου είχε μια φίλη από την Κωνσταντινούπολη. Ήταν αυτό που λέμε από καλή οικογένεια. Της Κωνσταντινούπολης –ας την πούμε κυρία Έλλη για να μην πούμε το όνομά της– και μιλούσε μια ενδιαφέρουσα διάλεκτο ελληνογαλλοτουρκικών. Ήταν πολίτισσα 100% σε όλα της. Ο άντρας της –ας τον πούμε κύριο Γιάννη– ήταν κοντούλης και αυτός από την Πόλη, πρόσφυγας που ερχόμενος εδώ είχε φτιάξει μια τεράστια περιουσία, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε την γυναίκα του να τον αντιμετωπίζει πάντα συγκαταβατικά και ότι και να λέει ο κύριος Γιάννης εκείνη να του απαντά με μια μικρή δόση συγκατάβασης αναμιγμένη με περιφρόνηση «αχ μωρέ Γιάννη…» κι εκείνος να της απαντά «ωχ, πια δεν είπα και τίποτα…»…
Ο κύριος Γιάννης δεν μιλούσε ελληνογαλλοτουρκικά μιλούσε απευθείας ελληνοτουρκικά και του άρεσε πολύ να ακούει τη γλώσσα της χώρας που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Ως εκ τούτου, ειδικά όταν ήμασταν διακοπές, όχι μόνο ζητούσε από την μητέρα μου να με πάει σινεμά, αλλά με πήγαινε σε όλα τα σινεμά που έπαιζαν τότε τούρκικες ταινίες!!! Ως εκ τούτου μέχρι τα οκτώ είχα δει όλη τη σειρά της Χούλια Κότσιγιτ –η πιο δημοφιλής τουρκάλα ηθοποιός στα χρόνια του 60– καθώς και πολλές άλλες τούρκικες ταινίες που τις θυμάμαι σα να΄ ναι τώρα. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος ο κύριος Γιάννης, θυμάμαι πως στα λαϊκά σινεμά εκείνης της εποχής που με πήγαινε σ΄ αυτές τις ταινίες, τον έβλεπα δίπλα μου να κλαίει με μαύρο δάκρυ. Από τότε βέβαια έχουν περάσει καμιά σαρανταριά χρόνια. Δεν υπάρχουν πια λαϊκά σινεμά, ούτε τούρκικες ταινίες να παίζονται εκεί και ο κύριος Γιάννης αν ζούσε δεν θα χρειαζόταν να ζητάει από τις φίλες της γυναίκας του και τα εγγόνια τους για να μην τρέχει στα σινεμά μόνος του να βλέπει τούρκικες ταινίες. Έτσι κι αλλιώς η ελληνική τηλεόραση είναι γεμάτη με τούρκικα «δημιουργήματα» όχι καλύτερα από εκείνα με τη Χούλια, αλλά σε καλύτερο ιλουστρασιόν περιτύλιγμα. Προσπάθησα να δω λίγο απ΄ αυτά που παίζει η τηλεόραση και είδα πως δεν έμοιαζαν καθόλου με εκείνα τα παλιά. Ίσως γιατί δεν είμαι έξι χρονών και επτά, ίσως γιατί άλλαξε η εποχή, ίσως γιατί έχω δει πολλά από τότε…
Υπάρχουν πολλοί που βλέπουν όλες τις συναισθηματικές ευκοιλιότητες από την Τουρκία, αλλά και από την Ινδία, πολλοί δε, προσπαθούν να στηθούν και σε θεωρητικό υπόβαθρο για να δικαιολογήσουν τη στάση τους.
Δεν κρύβω ότι ακούω την λέξη τούρκος ή απλά την τούρκικη γλώσσα και σηκώνεται η τρίχα μου –τι να κάνω με πρόσφυγες μεγάλωσα– αλλά κάτι αξιόλογο από την Τουρκία δεν το απορρίπτω, ας πούμε την πρώτη σεζόν «Τα σύνορα της αγάπης» που έπαιζε το MEGA. Απλά δεν μ΄ αρέσει να ζω ένα back to the future σα να μη πέρασε μια μέρα, σαν αυτός εδώ, ο εδώ αυτός λαός να συνεχίζει να ζει με τον ίδιο τρόπο τα ίδια πράγματα αναζητώντας το κακό γούστο…
