Μια απάντηση στον κύριο Γιάννη Χάρη
3.8.2011 
Ο Σαίξπηρ στην ιταλική σκηνή
 
Το πνεύμα των τηλεοπτικών πρωινομεσημεριανάδικων σφίγγει τον κλοιό. Έτσι, βρήκε βήμα π.χ. σε σοβαρό ραδιοφωνικό σταθμό. Και τις προάλλες, καλεσμένος ένας βασικός εκπρόσωπος αυτής της σχολής, ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης, ορμητικός κατά πάντων, είχε λόγο, «συντριπτικό» εννοείται, και για το πώς παίζεται ο Σαίξπηρ, ενόψει της εμφάνισης του ιστορικού Ολντ Βικ στην Επίδαυρο με τον Κέβιν Σπέισι στον Ριχάρδο τον 3ο:
 
«Δεν παίζεται στην Επίδαυρο ο Σαίξπηρ, ο Σαίξπηρ έγραφε για ιταλική σκηνή» εμαίνετο ο μύστης, ξανά και ξανά, γιατί θα ξέχασε ότι ο Σαίξπηρ έγραφε τον 16ο και 17ο αιώνα για θιάσους που έπαιζαν σε δρόμους και σε πλατείες, και μετά στο Γκλόουμπ Θήατερ, ή θα μπέρδεψε ελισαβετιανή με ιταλική σκηνή, κυρίως αυτό που λέμε ιταλική σκηνή σήμερα, τη σκηνή του 18ου αιώνα.
 
Του Γιάννη Η. Χάρη (yannisharis.blogspot.com)
Δημοσιεύθηκε: Σαββατοκύριακο 23-24 Ιουλίου 2011 από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
 
Το παραπάνω γράφτηκε απ΄ ότι έμαθα στην εφημερίδα Τα Νέα και φιλοξενήθηκε από το blog του yannisharis.blogspot.com. Φυσικά δεν θα σχολιάσω καν το γεγονός της βαθιάς περιφρόνησης που έχει ο κύριος Χάρης για τις πρωινομεσημεριανές εκπομπές της τηλεόρασης. Είναι κάτι συνηθισμένο τελευταία να έχουν αυτή την άποψη «οι πνευματικοί» ή αυτοί που νομίζουν πως είναι πνευματικοί άνθρωποι στην Ελλάδα. Γελάω με κάτι τέτοια γιατί δείχνουν μόνο μικρό μυαλό. Μπορεί να υπάρχουν κύριε Χάρη και όλοι εσείς σ΄ αυτές τις περιφρονητές από εσάς και κάποιους άλλους εκπομπές, πιο καλλιεργημένοι άνθρωποι απ΄ ότι άλλοι, που μπορεί να γράφουν σε σοβαρά ή σοβαροφανή απλώς έντυπα κλπ κλπ. Σίγουρα εγώ δεν είμαι σ΄ αυτούς τους καλλιεργημένους, αλλά μην περιφρονείτε έναν ολόκληρο κόσμο.
 
Πάντως στη σύντομη θεατρολογική σας ανάλυση δεν επενδύσατε στο καίριο ζήτημα που έθεσα. Το κατά πόσο δηλαδή καταρχήν μπορεί οποιοδήποτε είδος θεάτρου να παιχτεί στην Επίδαυρο. Δεύτερον για το αν θα έπρεπε στην Επίδαυρο και στο Φεστιβάλ Επιδαύρου, με το δοξασμένο παρελθόν, να παίζεται οτιδήποτε ή να διαφυλαχθεί η ιερότητα του χώρου αστείο πράγμα, και η προσωπικότητα ενός Φεστιβάλ παγκοσμίως καθιερωμένη. Το για που γράφτηκαν τα έργα του Σαίξπηρ και για πού τα έργα του Αισχύλου, για πού τα έργα του Ίψεν και για που τα έργα των Σακελλάριου, Γιαννακόπουλου είναι γνωστό. Όπως είναι γνωστό και πως η αρχαία τραγωδία π.χ. δύσκολα ανεβαίνει και συνήθως χάνεται στην καθιερωμένη σκηνή του θεάτρου. Όπως επίσης γνωστό είναι πως άλλο είναι να βλέπεις την Γουίνι στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ πάνω στο λόφο με τα σκουπίδια της από κάτω προς τα πάνω και άλλο από πάνω προς τα κάτω, όσο σπουδαία και να είναι η ηθοποιός που την ερμηνεύει.
 
Επίσης είναι γνωστό πως η παράσταση του Σαμ Μέντες με τον Κέβιν Σπέισι έχει φτιαχτεί σε θέατρο κλειστό με ειδική ατμόσφαιρα. Ήταν σπουδαία η παράσταση δεν υπάρχει καμία αμφιβολία και θα ήταν σπουδαία ακόμα και αν ανέβαινε σε τσίρκο ή σε λούνα παρκ. Το θέμα είναι που πάει το Ελληνικό Φεστιβάλ κι αυτό δεν είναι ένα θέμα που το απαντήσατε στο σχόλιό σας. Κατά τ΄ άλλα μπορούμε αν θέλετε θαυμάσια να κάνουμε μια συζήτηση πάνω στην ελισαβετιανή σκηνή, πάνω στην ιταλική σκηνή, πάνω στα αρχαία θέατρα ή και πάνω στον Ψαθά –εκτός και αν το επίπεδό σας δεν πέφτει τόσο χαμηλά για να ασχοληθεί με τον τελευταίο…
 
Συγνώμη που σήμερα σας απασχόλησα φίλοι με τα «προσωπικά» μου αλλά δεν είναι και τόσο προσωπικά μιας και αφορούν το Ελληνικό Φεστιβάλ. Το εν πολλές αμαρτίες περιπεσόν τελευταία Ελληνικό Φεστιβάλ…
 
 Permalink 
« Homefood
Αρχείο
Δημοφιλή
› 
Εκπομπές με ρετρό διάθεση
› 
Ένα μήνυμα πάει για μπάνιο…
› 
Ο Μπερλουσκόνι και οι άλλοι
› 
Καληνύχτα Σπεράντζα
› 
Καλοκαίρι και τηλεόραση
© ΙΣΤΟΣ 2024
Ιάσων Τριανταφυλλίδης
Ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης (1964-… ελπίζω πολλά χρόνια μετά!!!) είναι εδώ γιατί «φαγώθηκε» ο Μανόλης Σαββίδης γι’ αυτό –άλλο που δεν ήθελα, εκ των υστέρων το μετάνιωσε αλλά δεν το ξέχασα εγώ– και επειδή όλο αυτό έχει σχέση με το φαΐ το βρήκε πολύ λογικό!!! Επίσης, είναι εδώ γιατί πάντα χρειάζεται μια φωνή λογικής ανάμεσα σε τόσους βαθιά μορφωμένους, καλλιεργημένους αλλά πάνω απ’ όλα ειδικευμένους ανθρώπους ανάμεσα στους οποίους αισθάνεται σαν ένα μικρό γουρουνάκι κυλισμένο στο βούρκο… κατά τα άλλα ζει, αναπνέει, χαίρεται, μιλάει, γράφει και άλλα πολλά… αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης…
« Bloggers