Και οι έσχατοι έσονται πρώτοι…
Θα μου πείτε ότι είμαι πολύ παλαβός μέσα στο γενικό μακελειό όταν καταρρέει ο πλανήτης, να σκέφτομαι τέτοια πράγματα, αλλά θυμάμαι τον παλιό καιρό πως για τους Έλληνες που ήταν μετανάστες σε διάφορες χώρες ανά τον πλανήτη, αυτοί που είχαν πάει στην Αμερική, περνιούνταν πιο προνομιούχοι από τους Έλληνες π.χ. της Αυστραλίας ή του Καναδά που θεωρούνταν πιο… «δεύτεροι», όπως και οι Έλληνες της Γερμανίας θεωρούνταν πιο τυχεροί από τους Έλληνες του Βελγίου!!!!
Φυσικά οι Έλληνες π.χ. της Αφρικής ήταν οι πιο τυχεροί όλων, γιατί απλά ήταν αποικιοκράτες ή εν πάση περιπτώσει ένα είδος αποικιοκρατών κλπ, κλπ. Όμως τώρα που η οικονομία των ΗΠΑ καταρρέει, ξαφνικά μέσα στις πέντε πιο φερέγγυες χώρες διεθνώς οικονομικά, περιλαμβάνονται η Αυστραλία και ο Καναδάς, στο δε Βέλγιο εδρεύει η ευρωπαϊκή ένωση. Τότε ξαφνικά καταλαβαίνεις πως και οι έσχατοι έσονται πρώτοι όπως έλεγα και στην αρχή…
Βέβαια όλα αυτά είναι παρηγοριά στον άρρωστο όταν δεν υπάρχει ούτε ένα μικρό νησάκι σε ολόκληρο τον πλανήτη, χαμένο από τον χάρτη, να πας να πέσεις με το αλεξίπτωτο να μη σε βρουν, να κλείσεις κινητά και ακίνητα, να διακόψεις την επικοινωνία με τον έξω κόσμο και να μην περνάνε κρουαζιερόπλοια από δίπλα σου. Να έχει πολλά δέντρα με φρούτα και νόστιμα ζωάκια διαθέσιμα να σφαχτούν και να φαγωθούν και φυσικά όχι φίδια, μαμούνια, σκουλήκια, σαρκοβόρα ζώα και King Kong. Να πας εκεί να εγκατασταθείς και να περιμένεις να τελειώσει κάποτε η ρημαδιασμένη παγκόσμια κρίση, να σταματήσουν να σου καθυστερούν το μισθό, να σταματήσει να σε εκμεταλλεύεται ο εργοδότης σου και να σου ζητάει να δείξεις κατανόηση, λες και τα κέρδη του μαζί τα μοιράζατε όταν είχε. Να μη σε νοιάζει τι θα πει η Standard & Poor’s ή ο οίκος Moody’s, ούτε το μέλλον του Ομπάμα να σ΄ ενδιαφέρει. Να μπορούσαν όλα να γίνουν όπως ήταν πριν, μόνο που δεν ξέρω ακριβώς πιο είναι αυτό το πριν που θα ήθελα…
Φαντάζομαι ότι θέλω ένα πριν και ένα τότε… Τότε που ήταν εύκολα ή ήταν όμορφα ή υπερβολικά ή ήταν αντιμετωπίσιμα ή ήταν ελπιδοφόρα. Τώρα δεν είναι τίποτα απ΄ όλα αυτά. Τώρα είναι απλώς άσχημα. Και συνεχώς κάτι σου θυμίζει πως πάντα υπάρχει κάτι πιο άσχημο. Και μετά σκέφτεσαι και θυμάσαι το πριν και το τότε που λέγαμε και σου έρχονται στο μυαλό κρεματόρια, κατοχές, παγκόσμιοι πόλεμοι, επιδημίες χολέρας, γρίπης, πανούκλας. Σου έρχονται στο μυαλό πείνα, δυστυχία, θάνατοι, σου έρχεται στο μυαλό ένα ζοφερό παρελθόν και εκεί ξανακοιτάζεις γύρω σου. Και δεν είναι μόνο ότι σκέφτεσαι ότι εν πάση περιπτώσει μπορεί κι εμείς να έχουμε καλομάθει. Kαι το πριν όπως και το τότε μπορεί να μην ήταν και τόσο ειδυλλιακό όπως μας φαίνεται σήμερα, αλλά το χειρότερο είναι πως ενδεχομένως το τώρα που μας ωθεί στο τότε και στο πριν, πολύ απλά μπορεί να γίνει επίσης ένα καλύτερο πριν και τότε, από το επόμενο τώρα… Είπαμε, η σήμερον μπορεί να ισχύει ως αύριον και ως χθες. Μέρες όμως που είναι και μέρες που έρχονται, νομίζω ότι το καλύτερο που έχουμε να πούμε είναι… Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ…
