Τον καιρό της πολύ μεγάλης οικονομικής κρίσης στην Αμερική, μετά το ΄29 και την περίφημη μαύρη Πέμπτη του χρηματιστηρίου, η Τζόαν Κρόφορντ, μια μεγάλη σταρ του σινεμά και όχι μόνο αυτή, ντύθηκαν με όλη την πολυτέλεια που τους χαρακτήριζε και είπαν στον κόσμο, ΞΟΔΕΨΤΕ… Τα χρόνια του ΄30 μέσα στη μαύρη οικονομική κρίση στις ΗΠΑ, ο κόσμος γέμιζε τα σινεμά –τα οποία συχνότατα είχαν «βερεσέ» τα εισιτήρια– και έβλεπαν τα πιο λαμπερά μιούζικαλ, τις πιο πλούσιες παραγωγές που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος…
Γιατί το Χόλυγουντ ήξερε πολύ καλά, πως όταν δεν υπάρχει φαγητό τουλάχιστον πρέπει να βοηθήσεις τον κόσμο να ξεχαστεί και βέβαια δεν μπορεί να ξεχαστεί με τη μιζέρια που ζει. Και δεν εννοώ εδώ πως πρέπει κάποιος σε τέτοιες περιόδους να ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει οικονομική κρίση, αλλά ο τρόπος που παρουσιάζεται να σε βάζει σε άλλη ατμόσφαιρα…
Φυσικά, στην Ελλάδα η μιζέρια κυκλοφορεί ελεύθερη, ανενόχλητη και κυριαρχεί. Δεν έχει να κάνει με οποιαδήποτε οικονομική κρίση, κάθε άλλο, υπήρχε και πριν, απλά μεταφραζόταν σε μιζέρια με δήθεν πολυτέλεια. Τώρα είναι μιζέρια σκέτη και αυθεντική. Προσέξτε, όχι θλίψη, ούτε τραγικότητα, απλά μιζέρια…
Αλλά όταν υπάρχει η οικονομική κρίση, αυτό δε σημαίνει πως οι άνθρωποι παύουν να κυκλοφορούν και να διασκεδάζουν, ίσα ίσα που και να κυκλοφορήσουν και να διασκεδάσουν έχουν ανάγκη, απλά προσέχουν που δίνουν τα λεφτά τους και κάνουν επιλογές στο που τα ξοδεύουν...
Θα περίμενε κανείς πως, εφόσον σινεμά στην Ελλάδα στην ουσία δεν υπάρχει, το θέατρο που υπάρχει στην πλειοψηφία του χωρίζεται σε τηλεοπτικό και σε δήθεν και η νύχτα περισσότερο κατέρρευσε από τις δικές της πράξεις, παρά από την οποιαδήποτε κρίση αλλά και πως η τηλεόραση θα είχε κάτι να προτείνει. Η τηλεόραση όμως, δίνει πραγματικά τον τόνο αυτής της μιζέριας, τουλάχιστον από αυτά που διαβάζω πως θα δούμε τον χειμώνα. Βέβαια σε μεγάλο βαθμό, η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα τη μιζέρια την κουβαλάει από γεννησιμιού της…
Οπότε… «στην Ελλάδα ζεις δεν υπάρχει ελπίς»…
