Το ξέρω πως γίνεται της τρελής σ΄ αυτή τη χώρα, το ξέρω πως οικονομικά, άνθρωποι αλλά και χώρα, πάνε κατά διαόλου και πιστεύω πως με επιτυχία ή όχι, αυτοί που προσπαθούν για να βρεθεί μια λύση, με καλές σκέψεις το κάνουν και δεν είναι ας πούμε «πράκτορες ξένων δυνάμεων», «δοσίλογοι», «προδότες» και άλλα πολλά που διαδίδουν κάποιοι είτε γιατί είναι κάποιοι, είτε γιατί κάνουν αντιπολίτευση, είτε γιατί ανήκουν στην κατηγορία των μονίμων εκφραστών σε κρέας συνωμοσιολογίας...
Το ότι βέβαια κάποιος βάζει όλη του την καλή διάθεση και την ενέργειά του, δε σημαίνει πως οπωσδήποτε αυτό το κάτι έχει και καλό φινάλε. Βλέπω και παρατηρώ πως ενώ υπάρχει τρελό πρόβλημα οικονομικό να κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, εξακολουθούν να υπάρχουν πράγματα τα οποία μόνο ως πολυτέλεια μπορεί να τα σκεφτεί κανείς σε μια χώρα. Διότι δεν είναι δυνατόν άνθρωποι να φορολογούνται ενώ βρίσκονται στα όρια της φτώχιας. Και εξακολουθεί να υπάρχει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης π.χ. που δεν έχει λόγο καταρχήν να υπάρχει, γιατί έχει τελειώσει η εποχή του, γιατί είναι άχρηστο, γιατί είναι ακριβό και δεν προσφέρει τίποτα. Δεν είναι μόνο το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τόσο άχρηστο, υπάρχουν και άλλα πράγματα το ίδιο άχρηστα και το ίδιο ακριβά, που κανείς δεν ξέρει γιατί υπάρχουν, γιατί υπερασπίζονται μόνο κάποια θλιβερά φαντάσματα του παρελθόντος. Από μια σύμπτωση -τι περίεργο- τα πιο άχρηστα και πολυδάπανα απ΄ όλα αυτά, εμπεριέχονται στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Πολιτισμού. Σε γενικές γραμμές, δεν έχω μεγάλη αντίρρηση όσον αφορά την παρουσία του Παύλου Γερουλάνου στη θέση του υπουργού Πολιτισμού, αλλά οι χρόνοι του είναι πραγματικά απαράδεκτοι. Και όχι μόνο οι χρόνοι του και το ότι δεν τολμά να βάλει το μαχαίρι στο λαιμό για να τελειώνουμε με μερικούς ανατριχιαστικούς βρικόλακες του παρελθόντος, που συν τοις άλλοις, σε μια τέτοια εποχή στοιχίζουν και πάρα πολύ ακριβά...
Υπάρχουν πολλά που μπορεί κανείς να προσάψει στην παρούσα κυβέρνηση, αλλά τουλάχιστον αν είναι να της προσάψει κάτι, ας της προσάψει τα σωστά και ας μη μιλάει με λογική και επιχειρηματολογία του 1974, γιατί κάπως έτσι φτάσαμε κι εδώ που φτάσαμε…
