Στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 6 Νοεμβρίου, στις «Σελίδες του βιβλίου», διάβασα ένα εξαιρετικό κομμάτι του κυρίου Αναστάση Βιστωνίτη με τίτλο «Τι διάβαζε ο Χίτλερ», και με θέμα του,ένα βιβλίο που κυκλοφορεί με τίτλο «Η βιβλιοθήκη του Χίτλερ». Στο βιβλίο που δεν έχω διαβάσει αλλά θα διαβάσω οπωσδήποτε, ο συγγραφέας προσπαθεί να αναλύσει την προσωπικότητα του Χίτλερ και να εξηγήσει τις πράξεις του μέσα από τα εναπομείναντα βιβλία της μεγάλης και πολύ ενδιαφέρουσας βιβλιοθήκης. Δεν θα μείνω στο βιβλίο, θα μείνω σε μια πολύ ενδιαφέρουσα φράση με την οποία τελειώνει το κομμάτι του ο κύριος Βιστωνίτης, όπου παρατηρεί εύστοχα ότι στο εξώφυλλο του βιβλίου το όνομα του συγγραφέα είναι γραμμένο στα αγγλικά και σχολιάζει το γεγονός ότι τελευταία τα ονόματα στα εξώφυλλα των βιβλίων μπαίνουν στα αγγλικά, γιατί σύμφωνα με αυτούς που τα βάζουν έτσι «έτσι γράφονται» και με πολύ χιούμορ αλλά και με τρόπο που δεν δέχεται απάντηση, παρατηρεί πως αν δηλαδή ο συγγραφέας ήταν γιαπωνέζος ή άραβας το όνομα θα έμπαινε με ιδεογράμματα;…
Έχει απόλυτο δίκιο ο κύριος Βιστωνίτης και αυτό που παρατήρησε είναι ένα ακόμη σημάδι της ξιπασιάς ορισμένων που περιφρονούν τη γλώσσα τους -και όχι μόνο τη γλώσσα τους βέβαια, αλλά ας μείνουμε στη γλώσσα- και την απελπισμένη προσπάθειά τους να κάνουν τους πολύξερους και τους μοδάτους. Η ελληνική γλώσσα έρχεται από τα βάθη των αιώνων ολοζώντανη και υπέροχη. Το να προσπαθεί κάποιος να μιλάει με προφορά Οξφόρδης ενώ είναι από την Αγουλινίτσα είναι απλώς κιτς, τίποτα παραπάνω. Το ίδιο γίνεται και στις ταινίες βέβαια όπου συχνότατα οι τίτλοι μπαίνουν χωρίς να μεταφραστούν στα ελληνικά όπως γινόταν παλιά. Τουλάχιστον όμως παλιά στην προσπάθειά τους να τραβήξουν το κοινό, οι διανομείς έφτιαχναν τίτλους που μπορεί να ήταν και καλύτεροι από τους ξένους. Όπως και να ΄χει, το τι γίνεται στα βιβλία είναι το θέμα μας και μακάρι σαν τον κύριο Βιστωνίτη να σκέφτονταν κι άλλοι, γιατί αν μη τι άλλο ο κύριος Βιστωνίτης δείχνει πως και τη γλώσσα του αγαπάει και την πατρίδα του. Και αν όλοι την αγαπούσαμε και αυτή την πατρίδα και αυτή τη γλώσσα θα ήμασταν σε πολύ καλύτερο σημείο από αυτό που βρισκόμαστε τώρα, σε μια χώρα όπου όλοι θέλουν να είναι ή είναι πρόεδροι και που κανείς πια δεν θέλει να γίνει πρωθυπουργός!!!...
Και όπως είχε πει η Ελένη Βλάχου που ήξερε δέκα γλώσσες και όχι μία από συνοικιακό φροντιστήριο, σαν κάποιους κάποιους ονόματα και μη χωριό, που μετά από ένα ταξίδι στο Λονδίνο ντύνονται στα Burberrys και παριστάνουν τον πρώτο ξάδερφο της Ελισάβετ. Τα ξένα ονόματα προφέρονται με την προφορά της χώρας στην οποία λέγονται. Αλλιώς προφέρεται ο Τζον Γουίλιαμς στο Λονδίνο, αλλιώς στο Μπέρμιγχαμ, αλλιώς στη Νεμπράσκα, αλλιώς στη Βοστώνη και αλλιώς στην Αθήνα. Ξένο όνομα συγγραφέα σε βιβλίο γραμμένο… «στα ξένα» που λένε, είναι απλώς κιτσαριό και ξιπασιά τίποτα παραπάνω…
