Ο Φρέντυ Γερμανός μου είχε πει κάποτε, πως το 1963 όταν ο Καραμανλής το είχε σκάσει νύχτα για το Παρίσι -εξ ου και το «πάλι θα φύγεις σαν Τριανταφυλλίδης…»…- έγραψε στην Μεσημβρινή τότε, ένα πολύ δεικτικό ευθυμογράφημα γι΄ αυτόν. Τον κάλεσε λοιπόν η Ελένη Βλάχου στο γραφείο της και του είπε πως έτσι κι αλλιώς εκείνη δεν ήταν σε καλή σχέση με τον Καραμανλή, αλλά σε γενικές γραμμές δεν είναι καλό πράγμα να χτυπάς έναν πεσμένο άνθρωπο. Κι αυτό το κατάλαβε και ο ίδιος, μου έλεγε αργότερα, από τις αντιδράσεις των αναγνωστών μετά τη δημοσίευση του κειμένου…
Το θέμα είναι ότι όταν κάτι σ΄ ενοχλεί και θες να λέγεσαι δημοσιογράφος γνώμης ή να λέγεσαι γενικά άνθρωπος που θέλει να λέει τη γνώμη του, τα βάζεις με κάποιον όσο αυτός είναι στην ακμή του. Αν είναι να τα βάζεις μαζί του στην πτώση του ή και στο θάνατό του… βράστα Χαράλαμπε… τζάμπα μάγκας είσαι…
Το να περιμένεις να πεθάνει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος για να βγάλεις τη χολή που έκρυβες τόσα χρόνια, όταν τον αποθέωνες στα κείμενά σου, μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει, γιατί τα γραπτά βλέπεις μένουν, ειδικά όταν αντί για μελάνι έχεις χρησιμοποιήσει σάλιο…
Το ίδιο φυσικά ισχύει για την περίπτωση του Πέτρου Κωστόπουλου. Βρήκε ο κάθε πικραμένος την ευκαιρία τώρα που ο Κωστόπουλος έπεσε, να πάει να δώσει κι αυτός μια κλωτσιά. Ανώνυμα οι περισσότεροι φυσικά στο διαδίκτυο, στο διαδίκτυο το οποίο έχει γίνει το απορριμματοφόρο ξεσπάσματος κάθε σκουληκιού, που ανώνυμα βρίσκει την ευκαιρία να υπάρξει. Πολλοί απ΄ αυτούς που τώρα βρίζουν, κοροϊδεύουν ή λοιδορούν τον Πέτρο Κωστόπουλο και τα περιοδικά του, ήταν από τους ευνοούμενους αυτών των περιοδικών. Τότε δεν τους ενοχλούσαν, τώρα τους ενοχλούν που κλείσανε. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά και κάποιοι άλλοι εκπρόσωποι της «ποιοτικής» πλευράς της ζωής οι οποίοι ξεχνούν επίσης πως η αδυναμία τους με το δικό τους έργο και τη δική τους στάση να τραβήξουν τον κόσμο προς το μέρος τους ήταν όπλα στα χέρια του «κακού»…
Στα 25 χρόνια που πέρασαν από την γέννηση του Κλικ, δεν δούλεψα ποτέ στο συγκρότημα του Πέτρου Κωστόπουλου, εκτός ίσως από κάποια λίγα εξτρά κομμάτια -ούτε 10 σε 25 χρόνια- και με ειδικά θέματα, οπότε δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ήμουν από τους «ευνοημένους» του συγκεκριμένου χώρου. Τα περιοδικά όμως του Κωστόπουλου στον τομέα τους ήταν τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα και ήταν αυτά που γνώρισαν τους περισσότερους μιμητές. Ήταν απ΄ τα λίγα που έβγαλαν κάποιους καλούς «γραφιάδες» και στο κάτω-κάτω, τελειώνοντας το πάρτι, ο Κωστόπουλος βρέθηκε κατεστραμμένος και όχι με καταστραμμένη εταιρία και τα λεφτά στην Ελβετία όπως κάποιοι άλλοι. Να τα μετράμε κι αυτά εδώ που έχουμε φτάσει…
Γελάω πραγματικά με όλους αυτούς που αφού υπηρέτησαν πιστότατα το πανηγύρι της ματαιοδοξίας, τώρα ψάχνουν απεγνωσμένα το σωσίβιο για να σωθούν από την τρικυμία. Σκεφτόμουν τώρα τις Απόκριες, τα μεγαλοπρεπή πάρτι που έδινε ο Λάκης Γαβαλάς κάθε χρόνο, τέτοια εποχή και που τώρα πια είναι παρελθόν όπως και τα λεφτά του. Θυμάμαι βέβαια και ποιοι σύχναζαν σε εκείνα τα πάρτι. Όλα τα θυμάμαι, όπως θυμάμαι και όλο τον εσμό των ανθρώπων που γέννησαν και έθρεψαν το νεοσκυλάδικο, με Πανταζήδες, Δημητρίου και λοιπά, που χαρακτήρισε όσο τίποτα άλλο την Ελλάδα τα τελευταία 25 χρόνια…
Θα μπορούσα να πω βεβαίως πως ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθων βαλέτω, σε κάτι που οι ευθύνες δεν ανήκουν μόνο σε έναν, αλλά δεν θα το πω, θα πω αντίθετα πως κάποια στιγμή σ΄ αυτή τη χώρα θα πρέπει εκτός από μνημεία να αποκτήσουμε και μνήμη για να μην βλέπουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται σαν φάρσα μπροστά στα μάτια μας…
Άλλο αυτό όμως και άλλο το δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται…
