Εδώ και μερικά χρόνια, κάθε που πλησιάζουν γιορτές και ειδικά η Πρωτοχρονιά έρχεται στο μυαλό μου η Αλίκη. Η δική μου Αλίκη, το Αλικάκι μου, που μπορεί να μην έχει ενδεχομένως και τόση σχέση με τις ταινίες της, με το δημόσιο προφίλ της το τόσο έντονο και καταλυτικό και, βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με αυτό το γελοίο σίριαλ το οποίο υποτίθεται πως αναπαριστά τη ζωή της και που, αντί να αλλάξουν τον παραγωγό και το σεναριογράφο που είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την αποτυχία, αλλάξανε τη σκηνοθέτιδα, δηλαδή αυτή που έφταιγε λιγότερο…
Θυμάμαι και προσπαθώ να καρφώσω στο μυαλό μου εκείνη την Πρωτοχρονιά του 1996, εκεί πάνω στην αλλαγή του χρόνου, με την Αλίκη να λάμπει από ομορφιά και γοητεία στο υπερστολισμένο για τις γιορτές σπίτι της το κατάμεστο από καλεσμένους, ένα σπίτι που μόλις είχε συνέλθει από μια φωτιά που το είχε καταστρέψει. Θυμάμαι στη μέσα τραπεζαρία άλλοι να παίζουν χαρτιά, άλλοι να τρώνε, άλλοι να χαχανίζουν… Η Αλίκη είχε ανοίξει το σπίτι της για τον καινούργιο χρόνο και η Αλίκη ήταν υπέροχη οικοδέσποινα, δεν άφηνε τίποτα στην τύχη και φρόντιζε η ίδια τον καθένα χωριστά, ακόμα και αν ήταν εκατό άτομα μέσα στο σπίτι!!!...
Θυμάμαι την Αλίκη, αργά πια, μας είχε μαζέψει δυο-τρεις φίλους δίπλα στο τζάκι και μιλάγαμε, μας έλεγε τα μελλοντικά της σχέδια… ποια μελλοντικά της σχέδια όπως αποδείχτηκε…
Ήταν Πρωτοχρονιά του 1996 και το αστραφτερό φως εμπόδιζε να δούμε την καταιγίδα που ερχόταν… σκεφτόταν και έλεγε τι θα κάνει την Πρωτοχρονιά του μιλένιουμ, του 2000… έλεγε πως θα ανοίξει το σπίτι και θα μαζέψει πολύ κόσμο και θα το φωτίσει μέσα και έξω, πάρα πολύ, για να υποδεχτεί τον καινούργιο αιώνα και επειδή είχε και πολύ χιούμορ και έκανε πλάκα πρώτα απ’ όλα στον εαυτό της έλεγε πως θα μηδενιστεί η ηλικία της και θα ξαναρχίσει από την αρχή με το μιλένιουμ…
Από το μιλένιουμ μέχρι σήμερα πέρασαν οχτώ χρόνια και πάμε για τον ένατο και σε λίγο έρχεται η Πρωτοχρονιά του 2009 και από εκείνη την Πρωτοχρονιά του 1996 πέρασαν ήδη δεκατρία χρόνια και η Αλίκη δεν είναι εδώ και δεν γιόρτασε το μιλένιουμ ποτέ και δεν μηδενίστηκε η ηλικία της και όλα είναι πολύ διαφορετικά από τότε…
Όταν έφυγε, εκείνο τον Ιούλιο του 1996, ο χρόνος άρχισε να τρέχει με πολλαπλάσια ταχύτητα από το κανονικό για αυτή τη χώρα που την είχε σαν σύμβολο ενός χρόνου που σταματά και σέβεται τους ανθρώπους και οι Πρωτοχρονιές δεν είναι πια οι ίδιες…
