«Ο κάλπικος παράς δεν χάνεται ποτέ…»…
Πριν από 58 χρόνια, ο Γιώργος Τζαβέλλας, καθιερωμένος και σημαντικός σκηνοθέτης στο ελληνικό σινεμά της εποχής, με επιτυχίες σαν «Τον μεθύστακα» και «Το σωφεράκι», πήγε στον Φιλοποίμην Φίνο για μια σπονδυλωτή ταινία - κάτι που ήταν πολύ της μόδας τότε στο ξένο σινεμά, αλλά δεν είχε γίνει ποτέ στο ελληνικό σινεμά…
Ο Φίνος, δεν πίστεψε πως θα μπορούσε να έχει επιτυχία η σπονδυλωτή ταινία στην Ελλάδα και ο Τζαβέλλας πήγε την ιδέα στον βασικό ανταγωνιστή του Φίνου, τον Αντώνη Ζερβό που είχε την Ανζερβός. Ο Ζερβός το δέχτηκε, ο Τζαβέλλας κατά τη συνήθειά του πήρε ότι καλύτερο υπήρχε στο ελληνικό θέατρο, δηλαδή τον Λογοθετίδη με την Λιβυκού, τον Φωτόπουλο με την Σπεράντζα Βρανά, την Λαμπέτη με τον Χορν και τον Ορέστη Μακρή και έφτιαξε «Την κάλπικη λίρα». Μια ταινία για μια κάλπικη λίρα που φτιάχτηκε για τα όμορφα μάτια μιας διεφθαρμένης γυναίκας, όπου ένας φτωχός και τίμιος χρυσοχόος ξοδεύει όλη την περιουσία του γι΄ αυτήν. Η λίρα κατόπιν περνά στα χέρια ενός απατεώνα που παριστάνει τον τυφλό και ζητιανεύει, ο οποίος προσπαθεί να την περάσει σε μια πόρνη που κάνει πεζοδρόμιο δίπλα στο σημείο όπου ο ίδιος ζητιανεύει. Έπειτα σ΄ ένα φτωχό ορφανό κοριτσάκι που λόγω της λίρας, κάνει έναν τσιγκούνη, σκληρό, πλούσιο άνθρωπο να την υιοθετήσει και τέλος η λίρα βρίσκεται στα χέρια ενός ζευγαριού μιας πλούσιας κοπέλας με ένα φτωχό μποέμ καλλιτέχνη που ζουν ένα μεγάλο έρωτα που τον πνίγει η καθημερινή ανέχεια…
«Η κάλπικη λίρα», του Γιώργου Τζαβέλλα στις 24 Ιανουαρίου του 1955 που βγήκε στους κινηματογράφους, έκανε πάταγο. Κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Εκτός όλων των άλλων παίχτηκε επίσημα στο φεστιβάλ Βενετίας, στο φεστιβάλ του Κάρλο Βάρυ, παίχτηκε συγχρόνως σε χίλιες πόλεις της τότε Σοβιετικής Ένωσης, ενώ ο γάλλος ιστορικός του σινεμά Ζωρζ Σαντούλ την έβαλε μέσα στις χίλιες καλύτερες ταινίες που είχαν γυριστεί έως το 1960. Στην Ελλάδα, έκανε απίστευτα πολλά εισιτήρια, αλλά το πιο σημαντικό απ΄ όλα είναι πως κατέκτησε μια θέση στην καρδιά όλων των Ελλήνων…
Από το 1955 βέβαια έχουν αλλάξει πολλά, ακόμα και «Η κάλπικη λίρα» άλλαξε χέρια και να που τώρα 57 χρόνια μετά ο τελευταίος στη ζωή από τους μεγάλους παραγωγούς του ελληνικού σινεμά ο Αντώνης Καρατζόπουλος, έβαλε χρήματα, αποκατέστησε την κόπια ψηφιακά όσον αφορά την εικόνα και τον ήχο και ανήμερα το Πάσχα πηγαίνει σε κάποιο επιλεγμένο σινεμά αρκετές δεκαετίες από την τελευταία φορά που παίχτηκε στη μεγάλη οθόνη…
Αυτή η ταινία ήταν έντονα συναισθηματική και με ιδιαίτερο ειδικό βάρος για μια μέρα σαν το Πάσχα που έτσι κι αλλιώς έχει κάτι ξεχωριστό…
Ένα κομμάτι της ταινίας εξελίσσεται Πρωτοχρονιά και όχι Πάσχα, αυτό δεν έχει να κάνει… Τώρα που έχουν αλλάξει τόσα πολλά γύρω μας, αλλά φοβάμαι και μέσα μας… τώρα που κυκλοφορούν χιλιάδες συνταγές για τσουρέκια και για άλλα πασχαλινά, αλλά δεν μαγειρεύουν πια οι άνθρωποι ούτε φτιάχνουν γλυκά σπίτι τους… σήμερα που κάποιοι ντρέπονται να ζήσουν την Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση – μιας και η χώρα είναι πλέον «ποικιλόχρωμη» όσον αφορά την θρησκευτική της πίστη όπως λένε και δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που ισχυρίζονται είναι απλώς ραγιαδισμός… τώρα λοιπόν, μια μέρα σαν το Πάσχα που γιορτάζεται η ΑΓΑΠΗ, «Η κάλπικη λίρα» έστω και αν την έχετε δει και ξαναδεί… αξίζει και μόνο, για να ακούσετε τη Λαμπέτη να λέει στον Χορν Σ΄ ΑΓΑΠΩ…
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ…
