Καλή διαφήμιση και αυτό δεν είναι κάτι που θα το αμφισβητήσει κανείς. Είναι η διαφήμιση όπου στο φινάλε θυμάσαι το όνομα του προϊόντος που διαφημίζεται και σχεδόν σε έχει πείσει να το αγοράσεις. Στην Ελλάδα βέβαια, όλα λειτουργούν με ένα παλαβό τρόπο. Καλή διαφήμιση θεωρείται η διαφήμιση με μάλλον κινηματογραφικούς όρους. Δηλαδή αν είναι αστεία, αν έχει ωραίες ατάκες, αν σου μένει κάποιος στο μυαλό απ΄ αυτούς που παίζουν, πως είναι η σκηνοθεσία, το μοντάζ, η φωτογραφία κλπ, κλπ…
Κάπως έτσι, τον τελευταίο ένα χρόνο περίπου, βλέπουμε τον Τάκη Σπυριδάκη, εξαιρετικό ηθοποιό και φοβερή φάτσα του ελληνικού σινεμά, να «παρωδεί» γνωστή προσωπικότητα της αθλητικοκοινωνικοπολιτικής ζωής μας, ως πρόεδρος ομάδας, με ιδιαίτερη αδυναμία σε παίκτη, ονόματι Αντωνίου…
Στο καινούργιο λοιπόν «επεισόδιο», από ένα βενζινάδικο, ο εν λόγω «πρόεδρος» βρίσκει ένα φτωχό μαυρούλη τον βαφτίζει Πίου το μαύρο πιστόλι και με τη βοήθεια των κινητών, του ίντερνετ, των social media, χειραγωγεί την κοινή γνώμη και επιβάλλει ως σουπερ σταρ και μεγάλο μπαλαδόρο, έναν άχρηστο…
Σαν αντίληψη και σαν εκτέλεση είναι εξαιρετικό το αποτέλεσμα, μόνο που… αυτή τη φορά ο «δημιουργός» του, πήγε πολύ βαθειά και έφτασε στο σημείο να σατιρίσει βιτριολικά, όχι απλώς την ελληνική πραγματικότητα και τους ανθρώπους της όπως έκανε ως τώρα, αλλά το ίδιο το μέσον που διαφημίζεται και αυτούς βεβαίως που το χρησιμοποιούν. Με μοναδικό τρόπο δείχνει πόσο εύκολα χειραγωγείται ο κόσμος σε βαθμό γελοιότητας και πόσο τα λεγόμενα social media τα οποία υποτίθεται σου προσφέρουν άπλετη ελευθερία, στην πραγματικότητα σε υποδουλώνουν, σε κατευθύνουν, σε ελέγχουν…
Σαν ταινία μικρού μήκους –έστω και πολύ μικρού μήκους μόλις 1 λεπτού– είναι υπέροχη βέβαια, αλλά σαν διαφήμιση… τι να πω τώρα, είναι μάλλον αποτυχημένη…
