Όταν η κρίση δεν σου έχει χτυπήσει απλώς την πόρτα, αλλά της έχει δώσει μια και την έχει κάνει κομμάτια, μαζί της έχει γκρεμιστεί και ένα μέρος από τον τοίχο που έχει μπει μέσα στο σπίτι και τα έχει κάνει όλα ρημαδιό…
Όταν η κρίση έχει επέμβει στη ζωή του καθενός, αυτό βέβαια δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο, είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, άλλο αν η Ελλάδα κακά τα ψέματα έχει τις δικές της ιδιομορφίες, ακόμα και σ΄ αυτό το θέμα, ακόμα και αν εμείς οι έλληνες έχουμε τις δικές μας διαφορετικές ευθύνες για όλα αυτά τα θέματα από άλλους λαούς, αλλά δεν είναι της ώρας βέβαια να συζητήσουμε κάτι τέτοιο…
Όταν η κρίση έχει επηρεάσει τη ζωή όλων μας, όχι μόνο στα μεγάλα και τα σπουδαία, αλλά και στα μικρά, τα ασήμαντα, «τα τόσα δα» που λένε και δεν υπάρχει κάτι στο οποίο να στηριχτείς… να ξεχαστείς ρε παιδί μου… να αισθανθείς εν πάση περιπτώσει πως τα πράγματα δεν είναι απαραίτητο για να μείνουν ίδια να αλλάζουν συνεχώς, μπορούν να μένουν ίδια έτσι κι αλλιώς…
Τότε η μόνη λύση στην οποία μπορείς να προστρέξεις είναι η τουριστική περίοδος εν Ελλάδι…
Πραγματικά χαίρεσαι παίρνοντας τηλέφωνο σε διάφορα μέρη, νησιά και όχι μόνο, για ξενοδοχεία κλπ και ρωτάς για τις τιμές…
Χαίρεσαι όταν ακούς τις τιμές για τον μήνα Αύγουστο και διαπιστώνεις πως ζεις στην Ελλάδα του 2010, του 2008, του 2004 και ακόμα παρά πίσω και η κρίση δεν έχει έρθει ποτέ και ο Αύγουστος είναι ο μήνας που θρέφει τους 11, που λένε, τότε που όλα μπροστά μας ήταν μες την ελπίδα, τη χαρά και την ευμάρεια και οι ασχολούμενοι με τον τουρισμό να ζουν τη δική τους χαρούμενη ψευδαίσθηση…
Αυτές τις μέρες, ρωτώντας τιμές στα ξενοδοχεία και αλλού στην Ελλάδα, κατάλαβα καλά το πόση γοητεία έχει να ζεις σαν μικρή Μπλανς Ντιμπουά σε ένα δικό σου αλλιώτικο, μοναδικό, μοναχικό και ανεπανάληπτο κόσμο, μακριά από τη μιζέρια και την οικονομική κρίση…
Και όπως έλεγε και ο Αυλωνίτης «Ρε που πάμε, ρε που πάμε, ρε που πάμε …»…
