Τώρα εγώ πρέπει να χαρώ –όπως διαπιστώνω πως χαίρεται η πλειοψηφία των συναδέλφων του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ– που θα ανέβει ο Μολιέρος στην Επίδαυρο; Διαβάζω δεξιά και αριστερά ύμνους γι΄ αυτό…
Θα το γράψω για πολλοστή φορά. Πριν 58 χρόνια, φτιάχτηκε αυτό το περίφημο φεστιβάλ Επιδαύρου. Από το ΄54 και πιο επίσημα από το ΄55 μέχρι σήμερα, ήταν ένα φεστιβάλ αρχαίου δράματος. Βέβαια, τότε ήταν άλλες εποχές γιατί υπήρχαν και χρυσοί σκηνοθέτες αλλά και χρυσοί ηθοποιοί, ικανοί να ερμηνεύσουν το αρχαίο δράμα. Δεν είναι σαν σήμερα, όπου ο κάθε ατάλαντος, ο κάθε δημοσιοσχεσίτης και το κάθε αστεράκι της τηλεόρασης μπουκάρουν στο αρχαίο δράμα ή κάνουν ότι τους καπνίσει. Τότε υπήρχε ένα μέτρο. Σε όλες αυτές τις δεκαετίες, μέχρι να έρθει ο περίφημος κ. Λούκος, υπεύθυνος του μπαλέτου στην όπερα μιας επαρχιακής γαλλικής πόλης, ως παντοδύναμος διευθυντής των φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, είχε διαμορφωθεί ένα φεστιβάλ αρχαίου δράματος στο ωραιότερο σωζόμενο αρχαίο θέατρο του κόσμου…
Υπήρχαν και εξαιρέσεις όπως οι εμφανίσεις της Μαρίας Κάλλας στην όπερα των Παρισίων αν θυμάμαι καλά, αλλά αυτές ήταν όντως εξαιρέσεις σε όλα τα επίπεδα. Επίσης, όταν τελείωνε η περίοδος του φεστιβάλ Επιδαύρου, ο δήμος στον οποίο ανήκε το θέατρο φιλοξενούσε στο αρχαίο θέατρο διάφορες εκδηλώσεις – ούτε πάντα απολύτως ταιριαστές, ούτε πάντα απολύτως καλόγουστες, αλλά τέλος πάντων…
Δεν θα σχολιάσω το γεγονός ότι όλα τα έργα δεν ταιριάζουν σε όλα τα θέατρα και τα έργα του Μολιέρου όπως και του Μπέκετ π.χ. είναι γραμμένα για να τα βλέπεις από κάτω προς τα πάνω σαν θεατής και όχι από πάνω προς τα κάτω. Ok όμως…
Το φεστιβάλ Επιδαύρου δεν θα μπορούσε να παραμείνει ως φεστιβάλ αρχαίου δράματος έστω και μετακαλώντας ξένους θιάσους στο αρχαίο δράμα; Ένα μοναδικό, παγκοσμίως και ιδιαιτέρως ζηλευτό φεστιβάλ είχαμε, αλλά…
Θα μου πεις, τι να περιμένει κανείς από τον κ. Λούκο – που απ΄ ότι έμαθα ετοιμάζεται επιτέλους προς εκπαραθύρωση προς μεγάλη προφανώς κλήση της μεγάλης δημοσιοσχετίστικης αυλής του, αλλά και ποιος να κρίνει τον κ. Λούκο γι΄ αυτά που κάνει; Ποιος να κρίνει τον κ. Χουβαρδά που είχε διαλύσει την παράδοση του Εθνικού θεάτρου, όση είχε απομείνει τουλάχιστον, για να κάνει το Εθνικό ένα γιγαντωμένο «Αμόρε»; Ποιος να κρίνει ποιον, αλλά κάπως έτσι φτάσαμε κι εδώ που φτάσαμε και συν όλα τα άλλα ένα μοναδικό παγκοσμίως φεστιβάλ δεν αποκλείεται κάποια στιγμή – επειδή έτσι γίνεται συνήθως στην Ελλάδα να φιλοξενήσει και συναυλίες των τραγουδιστών του νεοσκυλάδικου.
