Σήμερα είναι της Παναγίας, μεγάλη η χάρη της, το Πάσχα του καλοκαιριού όπως λένε, χρόνια πολλά σε όσες και όσους γιορτάζουν και είναι πολλοί αυτοί…
Μέσα σ΄ όλα, τελείωσαν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες την περασμένη Κυριακή και απ΄ όλους τους αγώνες αυτό που μου έμεινε ήταν πραγματικά το αξιοθαύμαστο ήθος που επέδειξε ο κ. Δημήτριος Παπαϊωάννου χορευτής, χορογράφος, άνθρωπος του θεάματος και της τέχνης εν γένει, ο οποίος είχε φτιάξει τις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004…
Όπως έχω ξαναπεί, με facebook, twitter κλπ, δεν έχω καμία σχέση, φίλοι όμως και συνάδελφοι που έχουν, μου είπαν καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών του Λονδίνου, έβαζε λέει στη σελίδα του στο facebook κομματάκια από τη συγκεκριμένη τελετή και κολλητά κομματάκια από τη δική του τελετή το 2004 και έγραφε από κάτω διάφορα σχολιάκια…
Φυσικά αυτό και μόνο δείχνει το ήθος του ανδρός και δε νομίζω πως χρειάζεται παραπάνω σχολιασμός εκ μέρους κανενός. Ήταν προφανές πως ο κ. Παπαϊωάννου ζει ακόμα με το όνειρο του 2004. Ευτυχώς ήδη από την επομένη της τελετής έναρξης του 2004 είχα εκφραστεί αρνητικά γι΄ αυτήν κι έτσι κανείς δεν μπορεί να μου πει σήμερα πως αλλάζω τις θέσεις μου…
Όχι βέβαια πως η τελετή έναρξης του Λονδίνου ήταν καλή. Ο πολύ ταλαντούχος Ντάνι Μπόιλ φαίνεται καθαρά πως ξέρει από σινεμά, αλλά από θεατρικό στήσιμο δεν ξέρει και πολλά. Εκεί όντως υπερτερεί ο Παπαϊωάννου. Όμως, με όλα τα αρνητικά που θα μπορούσε να πει κανείς για την τελετή του Λονδίνου, δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως είχε χιούμορ, κέφι, κάποιες έξυπνες ιδέες –όπως και κάποιες πολύ κακές– όπως επίσης και πως ήταν ακομπλεξάριστη απέναντι στη χώρα και στην ιστορία της. Αντίθετα με την τελετή έναρξης του κ. Παπαϊωάννου που είχε αισθητική, καλό γούστο και η φιλοσοφία που την καθοδηγούσε ερχόταν απευθείας από το «ΟΛΥΜΠΙΑ» της Λένι Ρίφενσταλ και τις εορτές πολεμικής αρετής των ελλήνων το 1968 στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας…
Η Ελλάς διαμέσω των αιώνων, μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που είναι προφανές πως του αρέσει να κοιτάει αφ΄ υψηλού τον «κοσμάκη» και που φαντάζεται πως ο ίδιος ανήκει σε μια ελίτ εκλεκτών. Κανένα χιούμορ, αλλά και καμιά ουσιαστική αγάπη προς αυτό τον τόπο, συν αρκετό κόμπλεξ απέναντι σε ανθρώπους που για δεκαετίες ταξίδεψαν την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου. Διότι εντάξει να μην υπάρχει ο Αυλωνίτης, ο Μακρής, η Βασιλειάδου, η Βουγιουκλάκη ή η Καρέζη μιας και δεν τους ξέρουνε στα πέρατα του κόσμου, αλλά δεν υπήρχε ούτε η Νανά Μούσχουρη, ούτε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ούτε η Βίκυ Λέανδρος, ούτε ο Ντέμης Ρούσσος, ούτε ο Ζορμπάς ή το «Ποτέ την Κυριακή». Είναι προφανές, πως ο κ. Παπαϊωάννου και η παρέα του όλα αυτά δεν τα θεωρούν του επιπέδου τους, αντ΄ αυτών είδαμε την Μπγιόρκ…
Αμέσως μετά απ΄ αυτό το υπερθέαμα ακροδεξιών αντιλήψεων και υψηλής αισθητικής, ο ταλαντούχος και καλλιεργημένος κ. Παπαϊωάννου που κάποτε πραγματικά μας είχε εντυπωσιάσει όλους με την εκπληκτική «Μήδεια», έφτιαξε μια σειρά από θεάματα μάλλον ανάξιά του, που γέμισαν όμως τις αίθουσες των θεάτρων που παρουσιάστηκαν και σίγουρα τον λογαριασμό του στην τράπεζα. Δεν είναι κακό αυτό ούτε ντροπή. Στο κάτω-κάτω της γραφής ο καθένας διαχειρίζεται το ταλέντο του όπως νομίζει. Όπως επίσης και ο καθένας έχει δικαίωμα εκεί που τελειώνει ο μύθος να τοποθετεί ένα παραμύθι για να μην υπάρξει κενό στο οικοδόμημα…
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η τελετή έναρξης του Λονδίνου δεν ήταν καλή. Το θέμα μας όμως δεν είναι αν του Λονδίνου ήταν κακή και της Αθήνας ήταν καλύτερη κλπ., κλπ. Το θέμα είναι η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων που θέλουν να λέγονται και καλλιτέχνες. Εκτός αν απομακρύνω την έννοια του κακού γούστου και της κακής συμπεριφοράς από τα συγκεκριμένα πεπραγμένα του κ. Παπαϊωάννου και τα τοποθετήσω απλώς στην κατηγορία «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις…»…
Υ.Γ. Α, και μην το ξεχάσω… Στα βραβεία ΕΜΜΥ, τα πιο έγκυρα τηλεοπτικά βραβεία του κόσμου του 2004 για την τελετή της Αθήνας εκείνης της χρονιάς, βραβεύτηκε για τους φωτισμούς της η σπουδαία Ελευθερία Ντεκώ και τη δουλειά της στην τελετή έναρξης. Δεν σκέφτηκε κανείς να βραβεύσει τον κ. Παπαϊωάννου γιατί βέβαια κάτι τέτοια στο Χόλυγουντ τα χουν δει και τα χουν ξαναδεί… Αυτή η βράβευση δε φρόντισαν οι φίλοι του κ. Παπαϊωάννου να περάσει όσο «ντούκου» χρειαζόταν…
