Σε κάποια σχολή δημοσιογραφίας που δίδασκα –…– ήρθε μια κοπέλα και μου ζήτησε να ρίξω μια ματιά στην εργασία της που θα έδινε στο πανεπιστήμιο, στον καθηγητή της. Μου είπε θέλει τη γνώμη μου, γιατί το θέμα το ξέρω και ήταν ο Τζέιμς Μποντ, ο Ίαν Φλέμινγκ και ο ψυχρός πόλεμος. Όντως διάβασα την εργασία και αισθάνθηκα λες και διάβαζα παλαιοκομμουνιστικό κείμενο του 1957. Της είπα, «ωραίο είναι, αλλά βρε παιδί μου μήπως αυτά που υποστηρίζεις είναι λίγο παλιομοδίτικα;» Μου απάντησε σε εμφανώς δύσκολη θέση, πως δεν συμφωνεί μ΄ αυτά που γράφει, αλλά αν δεν γράψει αυτά που γράφει, δεν θα περάσει, όπως αρκετοί άλλοι συμφοιτητές της στο πανεπιστήμιο Αθηνών, γιατί ο καθηγητής της αυτά πρεσβεύει και αν οι απόψεις των φοιτητών του δεν συμφωνούν με τις δικές του θέσεις, τους κόβει…
Μια άλλη κοπέλα, λίγα χρόνια πριν, μου ζήτησε να διαβάσω το διδακτορικό της και να της πω τη γνώμη μου. Της είπα, «εγώ δεν έχω περάσει ούτε απ΄ έξω από πανεπιστήμιο, που λέει ο λόγος και θα κρίνω ένα διδακτορικό;» Μου απάντησε, ότι το διδακτορικό της είναι βασισμένο στα βιβλία μου, ε, και μετά απ΄ αυτό το διάβασα και όντως ήταν εξαιρετικό, αλλά όταν τη ρώτησα ποιός θα κρίνει ένα τόσο ειδικό πράγμα – και σίγουρα δεν θα μπορούσαν να το κρίνουν οι καθηγητές του συγκεκριμένου πανεπιστημίου το οποίο απευθυνόταν, μου απάντησε πως η μεθοδολογία μετράει και όχι το θέμα. Της είπα «θα μπορούσες δηλαδή να γράφεις και βλακείες και να μην το πάρει είδηση άνθρωπος και να γίνεις και καθηγήτρια πανεπιστημίου». Μου είπε «ναι…»
Διάβασα ένα βιβλίο κάποιου καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος μάλιστα μου είπαν ότι ζει στο Παρίσι και υποστηρίζει –πανεπιστημιακό σύγγραμμα μου φαίνεται πως είναι αυτό– ότι για να σωθούν τα Βαλκάνια και η Ελλάδα βεβαίως από τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης, πρέπει επειγόντως να ανασυσταθεί η δοξασμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία…
Έλλην καθηγητής πανεπιστημίου στον τομέα της σύγχρονης μεταπολεμικής ιστορίας και ανώτατο στέλεχος ιδρύματος που φέρει το όνομα γνωστότατου πολιτικού, πριν κάποια χρόνια σ΄ ένα σπίτι αποκαλύφθηκε από ένα αστείο που του έκανα, πως δεν έχει καν ακουστά την Καλλιόπη Μπουρδάρα του ΠΑΣΟΚ, που στα χρόνια του ΄80 ήταν από τα πιο προβεβλημένα πολιτικά στελέχη… Ο συγκεκριμένος δίδασκε μεταπολεμική ελληνική ιστορία…
Ένας άλλος ιστορικός επίσης, με συχνότατα ταξίδια στην Τουρκία, μου είπε πως η Σμύρνη κατοικήθηκε από Έλληνες μετανάστες μετά το 1890…
Αλλά το Όσκαρ το παίρνει η Μαρία Ρεπούση, εμπνεύστρια του μοναδικού «συνωστισμού» όπως σκέφτηκε να μετονομάσει την καταστροφή της Σμύρνης το 1922… Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα θεωρείτο το λιγότερο ανεπαρκής για τη δουλειά που υποτίθεται πως κάνει. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για τη θέση που μπορεί να έχει κάποιος σ΄ ένα ιστορικό γεγονός ή για τη «μετάφραση» που μπορεί να κάνει πάνω σε μια στιγμή της ιστορίας –στο κάτω-κάτω θεωρητική επιστήμη είναι η ιστορία δεν είναι μαθηματικά, ο καθένας την μεταφράζει όπως θέλει…– αυτό είναι παραποίηση της ιστορίας. Πολύ περισσότερο όταν ακόμα ζουν άνθρωποι που αυτή την καταστροφή την έζησαν…
Όμως η συγκεκριμένη κυρία και διδάσκει στο πανεπιστήμιο και στα 90 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης μπήκε και στη Βουλή και μάλιστα αποχωρεί και στου ενός λεπτού σιγή για την γενοκτονία των ποντίων «γιατί είχε μια δουλειά» λες και η δουλειά της δεν είναι να είναι στη Βουλή…
Φυσικά, δεν είναι όλοι οι καθηγητές πανεπιστημίου σαν αυτούς, αλλά στην Ελλάδα σε κάθε τομέα, τον τόνο τον δίνουν οι άχρηστοι και οι ανεπαρκείς. Δεν φταίνε για όλα οι φοιτητές, αλλά εδώ που τα λέμε και τα ελληνικά πανεπιστήμια θέλουν κλείσιμο και γενικό ξεσκαρτάρισμα πριν ξανανοίξουν…
