Ο Αθανάσιος Διάκος και ο κ. Λούκος…
Και ενώ ο κόσμος καίγεται για πραγματικά σοβαρά πράγματα, ενώ η Ελλάδα διαλύεται, η Ευρωζώνη έχει φτάσει στα όριά της, προβλέπεται ένας εκρηκτικός, όσο και καταθλιπτικός χειμώνας κλπ κλπ, λίγος κοσμάκης ενδιαφέρεται για το αν ο κ. Λούκος παραμείνει στη θέση του διευθυντή του φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Ένα δε απ΄ αυτά που του καταλογίζουν, είναι ίσως το μόνο που δεν θα έπρεπε να του καταλογίζουν και αυτό είναι η παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου, σχετικά με τον Αθανάσιο Διάκο…
Όπου λέει –γιατί εγώ δεν το είδα, αποφεύγω πια να πηγαίνω όπου να΄ ναι απλώς για να λέω μόνο ότι πήγα– πως ο Αθανάσιος Διάκος σ΄ αυτή την παράσταση είναι ένας σουβλατζής που τον απατά η γυναίκα του με έναν αλλοδαπό κι επειδή είναι μάλλον οξύθυμος και εντελώς απολίτιστος, τον σκοτώνει σ΄ ένα έγκλημα πάθους. Μου έχουν πει τα χειρότερα γι΄ αυτή την παράσταση, ενώ άλλοι φωνάζουν για ποιο λόγο κάποιος «ακούμπησε» την ιερή μορφή του Αθανάσιου Διάκου…
Φυσικά, ο καθένας μέσα από τις τέχνες μπορεί να ασχοληθεί με οποιονδήποτε και οτιδήποτε θέλει, το θέμα είναι το πως θα το κάνει. Βεβαίως, όσο πιο σημαντικό είναι το πρόσωπο που αποφασίζει να ασχοληθεί κανείς, τόσο πιο εύκολα μπορεί να γίνει και ρεζίλι. Ο Αθανάσιος Διάκος αγωνίστηκε για την ελευθερία αυτής της χώρας και στο τέλος τον σούβλισαν κιόλας. Δεν σύχναζε τα βράδια για ποτό στο Γκάζι και μετά να τον πατήσει μια διερχόμενη νταλίκα. Είναι ένας ήρωας ακόμη και αν για κάποιους η λέξη ήρωας είναι παρωχημένη. Βεβαίως για να μην χάνουμε και το χιούμορ μας, κατά καιρούς, σε άλλες χώρες με περισσότερο χιούμορ, έχουν φτιαχτεί ακόμα και παρωδίες για πολύ σημαντικά πρόσωπα που άλλοτε πέτυχαν καλλιτεχνικά και άλλοτε όχι. Το θέμα δεν είναι τι κάνεις μόνο, αλλά και πως το κάνεις, το επαναλαμβάνω. Με πόσα κιλά ταλέντου μπορείς να το στηρίξεις…
Εγώ την κ. Κιτσοπούλου δεν την ξέρω προσωπικά, ούτε έχω δει δουλειά της. Από μια συνέντευξη που μου έδωσε ζωντανά στο ραδιόφωνο του 9,84 πέρυσι τον χειμώνα για την παράσταση του «Χαίρε νύμφη» του Ξενόπουλου που ανέβαζε στο θέατρο τέχνης, κατάλαβα πως μάλλον δεν άξιζε τον κόπο να πάω μέχρι εκεί να τη δω. Και αν είχα αυτή την άποψη για ένα έργο του Ξενόπουλου πολύ περισσότερο θα πήγαινα να δω μια παράσταση για τον Αθανάσιο Διάκο – γιατί να πάω να δω μια άποψη πάνω στον Αθανάσιο Διάκο όπου ο ήρωας μπαινοβγαίνει στην τουαλέτα!!!...
Η κ. Κιτσοπούλου έκανε αυτό που ήθελε και αυτό που πίστευε, το οποίο μιας και δεν το έχω δει, μπορεί να ήταν και καλό που ξέρεις. Το θέμα είναι τι δουλειά έχει μια τέτοια παράσταση στο φεστιβάλ Αθηνών. Οι αμερικανοί ξέρουν πολύ καλά τι ανεβάζουν στο Μπρόντγουεϊ, τι ανεβαζουν στο off Μπρόντγουεϊ και τι στο off off Μπρόντγουεϊ. Άλλο οι πειραματικές παραστάσεις και οι παραστάσεις αναζήτησης και άλλο οι παραστάσεις… ας πούμε του κατεστημένου. Το φεστιβάλ Αθηνών όμως, δεν είναι ένας χώρος πειραματικής αναζήτησης, είναι ένα φεστιβάλ με μια ιστορία 55 ετών, με πολύ ένδοξο παρελθόν, την οποία ο κ. Λούκος με φοβερή ελαφρότητα τα τελευταία χρόνια έχει τινάξει στον αέρα. Φυσικά και ο κ. Λούκος δεν μπορούσε να επέμβει και δεν έπρεπε να επέμβει στη δουλειά ενός καλλιτέχνη, του όποιου καλλιτέχνη, ούτε να λογοκρίνει. Αλλά, τι δουλειά είχε ακριβώς η Λένα Κιτσοπούλου στο φεστιβάλ Αθηνών, αυτό πραγματικά είναι απορίας άξιον. Αυτό θα έπρεπε να συζητήσει κανείς. Ανεξάρτητα από το πόσο είναι ταλαντούχα ή απλώς κάποια που κάνει την έξυπνη, αυτή είναι δουλειά άλλων να την αποφασίσουν, αλλά και δουλειά άλλων χώρων να παρουσιάσουν αυτή τη δουλειά…
Το φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου έχει μια ιστορία. Ο κ. Λούκος τον οποίο υπερασπίζονται πολλοί και υπογράφουν γι΄ αυτόν, όπως επίσης και πολλοί άνθρωποι που δυστυχώς όμως γι΄ αυτόν στην πλειοψηφία τους κάτι έχουν κερδίσει απ΄ αυτόν, ήρθε ευνοούμενος του κ. Καραμανλή, πέρασε άνετα στις ευλογίες του ΠΑΣΟΚ, φροντίζοντας διακριτικά να κουνάει τη σημαία της Ανανεωτικής Αριστεράς και τελευταία μαθαίνω απ’ ότι μου έχουν πει, φλερτάρει ωραιότατα με τον κ. Τσίπρα. Το θέμα είναι πόσο κακό έχει κάνει σ΄ αυτό το φεστιβάλ ο κ. Λούκος. Και δεν έχει κάνει καλό, γιατί είναι φανερό πως ελάχιστη γνώση έχει και για το θέατρο και για τη μουσική – είναι γνωστό πως η ουσιαστική του δουλειά ως τώρα ήταν υπεύθυνος μπαλέτου στην όπερα της Λυών, που είναι μια επαρχιακή όπερα της Γαλλίας. Όταν το όλο πρόβλημα στην δημιουργία ενός φεστιβάλ είναι να ενστερνίζεσαι τις νέες μόδες, τότε είναι σίγουρο πως πολύ καλό φινάλε στη δουλειά σου δεν μπορείς να έχεις. Και όταν ένα φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου δεν είναι ένα μόνο αυστηρά καλλιτεχνικό φεστιβάλ αλλά είναι χρήσιμο και για τον τουρισμό, τότε αυτομάτως έχεις και άλλες υποχρεώσεις κατά την δημιουργία του εκτός από το πόσο ψηλό θα είναι το επίπεδο των παραστάσεων. Παρόλα αυτά ο κ. Λούκος με φοβερή ελαφρότητα, σχεδόν κατάργησε το φεστιβάλ αρχαίου δράματος της Επιδαύρου, βάζοντας τον καθένα να ανεβάζει ότι θέλει κι όπως θέλει. Είναι σαν κάποιος που αναλαμβάνει ένα φεστιβάλ κλασσικής μουσικής ή όπερας, να βάλει μέσα τζαζ, δημοτικά, λαϊκά τραγούδια, ότι του κατέβει απ΄ το μυαλό. Μπορεί ενδεχομένως να είναι πιο σημαντικά από τις παραστάσεις όπερας, αλλά το θέμα είναι ότι παύει πια το φεστιβάλ να έχει προσωπικότητα…
Θα επανέλθω στο θέμα κάποια στιγμή και όχι βέβαια για το αν η Λένα Κιτσοπούλου αποφάσισε να βγάλει τον Αθανάσιο Διάκο φονιά, κερατά και σουβλατζή, γιατί κάτι τέτοιοι ποια στην εποχή μας μόνο γέλιο μπορεί να φέρουν, αλλά για κάποιους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν τους άλλους να τους προσέξουν με οποιονδήποτε τρόπο. Η παρουσία όμως του κ. Λούκου στο συγκεκριμένο φεστιβάλ και γενικά στα «πολιτιστικά» πράγματα είναι μάλλον πιο «επικίνδυνο»…
