Εντάξει με το Food. Δηλαδή τι εντάξει, που σε λίγο δεν θα έχουμε να φάμε με την οικονομική κρίση που καλπάζει, άσε όλα τα άλλα που έχουν λίγο έως πολύ σχέση με το Food, από τη γεύση έως τις τιμές…
Ας μιλήσουμε για το Home!!!...
Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει πως τον τελευταίο καιρό η Αθήνα μας –στην Αθήνα μένω, αυτή βλέπω και αυτήν ξέρω, δεν ξέρω τι συμβαίνει στις άλλες πόλεις της Ελλάδας, τι να κάνουμε τώρα, αλλά πιστεύω πως και στις άλλες πόλεις τα ίδια συμβαίνουν…– έχει γεμίσει με μικρά άσπρα χαρτάκια με κόκκινα γράμματα. Με μακρόστενα άσπρα χαρτάκια με κόκκινα γράμματα. Αυτά τα γράμματα δε σχηματίζουν τις λέξεις ΠΩΛΕΙΤΑΙ και ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ. Μέχρι πρότινος δεν υπήρχε καν θέμα ενοικίασης, μια και όλοι θεωρούσαν πιο λογικό να πάρουν ένα δάνειο και να αγοράσουν σπίτι. Λογική ως σκέψη, κάποια στιγμή όμως κάποιοι μάλλον παλάβωσαν, αλλά μιλάμε για πολύ παλαβομάρα, και οι τιμές των σπιτιών πήγαν ταξίδι στη σελήνη. Ξαφνικά άκουγες κάτι τιμές που σου ερχόταν να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο ή –ακόμα καλύτερα– να χτυπάς το κεφάλι στον τοίχο αυτουνού που σου είπε τη συγκεκριμένη τιμή!!! Ακόμα καλύτερες και από τις τιμές ήταν οι δικαιολογίες οι σχετικές με τις τιμές, όπως, π.χ., το σπίτι έχει μάρμαρα από εκεί, πλακάκια από εδώ, τζάκια από πιο πέρα, πατώματα από δώθε. Ξαφνικά οι τιμές είχαν πάρει ένα διαστημόπλοιο και ταξίδευαν σε άλλο γαλαξία και όχι μόνο σε περιοχές με παράδοση στην ακρίβεια, αλλά και σε περιοχές όπου οι τιμές ανέκαθεν ήταν πιο προσιτές –πιο λογικές θα τις έλεγα εγώ…
Ξαφνικά λοιπόν έγινε ένα κραχ στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού, τράπεζες κατέρρευσαν, ένα ολόκληρο σύστημα ένιωσε το πάτωμα να τρίζει κάτω από τα πόδια του και όσο και αν δεν έχει έρθει ακόμα εδώ και δεν έχουμε νιώσει στην ουσία το πρόβλημα, εντούτοις ο τρόμος –που μαζί με το φόβο φυλάνε ενίοτε τα έρημα– μέσα σε όλα τα άλλα έκανε την αγορά σπιτιού να δείξει το πιο γοητευτικό της χαμόγελο ξαφνικά, να βάλει τα μυαλά στο κεφάλι της, να συμπεριφερθεί ρεαλιστικά και όχι με βάση αυτό που κατά βάθος θα ήθελε…
Έχει γεμίσει η Αθήνα σπίτια που είτε πωλούνται είτε νοικιάζονται. Βέβαια, τώρα πια πιο εύκολο είναι να νοικιάσεις το σπίτι σου παρά να το πουλήσεις, αν αυτό είναι το όνειρό σου, μια και τα δάνεια δεν είναι πια όπως ήταν κάποτε –κάποτε, δηλαδή πριν 2-3 μήνες–, ρευστό δεν υπάρχει, οπότε περιμένοντας καλύτερες μέρες σου λέει ο άλλος ας νοικιάσω ένα σπιτάκι να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Κανείς βέβαια δεν ξέρει πότε θα τελειώσει αυτή η κρίση ούτε τι θα γίνει όταν έρθει στην Ελλάδα για τα καλά. Όμως καλό είναι σε αυτή τη δύσκολη στιγμή να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Διότι έχουν ευθύνες και αυτοί που πουλάνε –ό,τι κι αν πουλάνε, από σπίτια έως σπίρτα– για τις τιμές που είναι ψηλά, αλλά έχουν τις ευθύνες τους και αυτοί που πάνε και τα αγοράζουν –όλοι μας δηλαδή…
