Στο μέλλον όλοι θα έχουν δικαίωμα στη δημοσιότητα για 15 λεπτά!!! Ή μήπως ήταν 5 και όχι 15; Δεν θυμάμαι. Και μου φαίνεται πως αυτό το είχε πει ο Άντι Γουόρχολ. Αυτό που δεν πρόφτασε να πει ο πάπας της pop art είναι πως για κάθε επιπλέον λεπτό επιβάλλεται πολύ αυστηρή ποινή, που αρχίζει ενδεχομένως από πρόστιμα και φτάνει καμιά φορά έως το χάσιμο του λογικού!!!...
Όπως καταλαβαίνετε, συνεχίζουμε το κομμάτι με την Ευγενία Μανωλίδου, ένα κορίτσι που συνθέτει, διευθύνει ορχήστρες, παράτησε τον άντρα της, ζει με γνωστό πολιτικό, αλλά, πάνω απ’ όλα, παρουσιάζει το «Η στιγμή της αλήθειας» στον ΑΝΤ1, εκπομπή για την οποία, όπως λέγαμε στο προηγούμενο σημείωμά μας, φταίνε, και φταίνε πολύ αυτοί που πάνε να διαγωνιστούν και αυτοί που τη βλέπουν και άρα της δίνουν λόγο ύπαρξης –αν δεχτούμε βέβαια πως κάποιοι φταίνε…
Όμως και η Ευγενία Μανωλίδου, η οποία για λόγους προσωπικούς της που δεν μας αφορούν καθόλου από εκεί που διηύθυνε ορχήστρα στη Βιέννη άρχισε να παρουσιάζει τη στιγμή της αλήθειας στον ΑΝΤ1 –τα προσωπικά της δεν με αφορούν καθόλου μα καθόλου…– δεν φαίνεται να παίζει σωστά το παιχνίδι ούτε με εντιμότητα. Γιατί όταν αποφασίζεις να αλλάξεις γήπεδο δεν πρέπει μετά να μου παριστάνεις το διανοούμενο που ξέπεσε αλλά θα ξαναγυρίσει «εκεί όπου πραγματικά ανήκει…», γιατί το να παρουσιάζεις τη στιγμή της αλήθειας και να δηλώνεις σε συνεντεύξεις πως όταν τελειώσουν όλα αυτά θα συνεχίσεις να διαβάζεις φιλοσοφία και να ακούς Βάγκνερ –αν και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να της επισημάνω πως με τον τωρινό της σύντροφο καλό θα ήταν να καταφύγει σε άλλο συνθέτη της λόγιας μουσικής και όχι στον Βάγκνερ, για ευνόητους λόγους…–, γιατί τότε αισθάνομαι ή ότι είναι ηλίθια ή ότι με κοροϊδεύει. Και επειδή για ηλίθια δεν μου φαίνεται, μάλλον με κοροϊδεύει και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου…
Δεν ξέρω τη σχέση της με την όπερα, αλλά στη περίπτωση που αυτά που λέει στις συνεντεύξεις τα πιστεύει, στ’ αλήθεια θα ήθελα να της πω και σε σχέση με το προηγούμενο σημείωμα πως η συνονόματή της Βάσω Μανωλίδου πρόσεχε πολύ το ρεπερτόριο που έπαιζε αλλά και όταν, τις λίγες φορές, έπαιξε ελαφρό ρεπερτόριο το υπερασπίστηκε με όλη της την ψυχή. Αυτά βέβαια για τη Βασούλα Μανωλίδου, για την κυρία Ευγενία Μανωλίδου νομίζω πως θα ταίριαζε περισσότερο ένας στίχος των Σακελλαρίου – Γιαννακόπουλου: «Το μονοπάτι σαν θα πάρεις μια βραδιά τον ίσιο δρόμο πια για πάντα τον αφήνεις και ολημερίς θα κουρελιάζεις μια καρδιά και ένα κορμί με τα κουρέλια της θα ντύνεις»…
