Η πολυαγαπημένη αυτής της στήλης, αυτής της γωνίτσας θα έλεγα, η υπέροχη Ελένη Βλάχου, στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο Δημοσιογραφικά Χρόνια περιγράφει τα Δεκεμβριανά, τα γεγονότα δηλαδή που συνέβησαν στην Αθήνα το Δεκέμβριο του ‘44 μεταξύ δεξιών και αριστερών –το γράφω γιατί απ’ ό,τι έχω διαπιστώσει στην Ελλάδα όπου περισσεύουν τα μνημεία αλλά όχι και η μνήμη, η ιστορία και η γνώση της δεν είναι κάτι δεδομένο μπορεί να υπάρχει ελεύθερα στα βιβλία αλλά όχι στα μυαλά των ανθρώπων εξ ου και τα χαΐρια μας…– και σε ένα σημείο γράφει πως απελπισμένη, επειδή την περιοχή όπου έμενε την έλεγχαν οι αντάρτες, ένα ξημέρωμα έβαλε σε μια βαλίτσα τη γάτα της και «σύρθηκε έρποντας μέχρι το ελεύθερο Κολωνάκι»!!! Το Κολωνάκι βρισκόταν στα χέρια των δεξιών του Εθνικού Στρατού και των Εγγλέζων, η οποία Ελένη Βλάχου φιλοξενήθηκε στο σπίτι του πατέρα της Γεωργίου Βλάχου της Καθημερινής.
Στην πραγματικότητα, η Ελένη Βλάχου σύρθηκε έρποντας στη Βασιλίσσης Σοφίας, αυτό τον τόσο κεντρικό δρόμο της Αθήνας, ενώ γύρω οι πυροβολισμοί έδιναν και έπαιρναν, γιατί βέβαια στα Δεκεμβριανά έγιναν πολύ άγρια πράγματα, όπως και σε όλη την περιφέρεια της πρωτευούσης. Ακόμα και σε σπίτια βάλανε εκρηκτικά και τα γκρεμίσανε για να τα αξιοποιήσουν για τις πολεμικές επιχειρήσεις –το πιο γνωστό από αυτά στην περιοχή της Ομονοίας ήταν το σπίτι της δημοφιλούς ηθοποιού του 19ου αιώνα Αικατερίνης Βερώνη, με αποτέλεσμα να καταστραφεί το πολύ σπάνιο αρχείο που είχε μαζέψει μετά από τόσες δεκαετίες καλλιτεχνικής ζωής…
Νομίζω ότι από τα Δεκεμβριανά είχε να ζήσει κάτι τέτοιο η Αθήνα σαν αυτό που έζησε μετά τη δολοφονία του 15χρονου, τέτοια αγριότητα, τέτοιο μακελειό, τέτοια κτηνωδία…
Όπου ένας ηλίθιος τσαμπουκάς, αναθρεμμένος βέβαια με τα γνωστά ιδεώδη με τα οποία ανατρέφονται πολλοί συμπατριώτες μας –όχι απαραίτητα υποψήφιοι αστυνομικοί–, τσάμπα μάγκας αλλά με καθαρό το κούτελο, όπως συνηθίζουν να λένε, δεν άντεξε τις βαριές προσβολές του 15χρονου, σταμάτησε το αμάξι, το κλείδωσε και γύρισε και τον σκότωσε. Έτσι ξεκίνησαν όλα, γιατί πάντα χρειάζεται μια αφορμή, η οποία συχνότατα δεν έχει σχέση και με την αιτία, συνήθως δε υπάρχει και ένα αποτέλεσμα, ένα συμπέρασμα το οποίο επίσης συχνότατα μπορεί να μην έχει σχέση με την αιτία ή με την αφορμή.
Ως εκ τούτου, η αστυνομία αποδείχτηκε γυμνή, όπως η κυβέρνηση, όπως και η αντιπολίτευση, όπως και η πλειοψηφία των ανθρώπων στους δρόμους, όπως και οι μαθητές με τις διαδηλώσεις τους, όπως και ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, που λίγο αργά γνώρισε τη λέξη ευθιξία και παραιτήθηκε, και βέβαια γυμνοί από δουλειά βρέθηκαν όλοι αυτοί στα μαγαζιά που έγιναν λαμπόγυαλο, οι έμποροι κλπ. κλπ.
Κάποια στιγμή σκέφτηκα, αν και σιχαίνομαι τις θεωρίες συνομωσίας, πως όλο αυτό το μακελειό στην ουσία ωφελεί μόνο τις πιο συντηρητικές δυνάμεις της εξουσίας –άλλωστε από μια φωτιά δεν άνθισε και ο Χίτλερ; Και βέβαια, μετά τα βατοπεδινά γεγονότα συν όλα τα άλλα της κυβέρνησης, μια χαρά τη βόλευε όλο αυτό για να ξεχαστούν –όπως και ξεχάστηκαν–, αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως τις φωτιές και τις λεηλασίες τις έβαλαν κατά ανάγκη ο Ρουσόπουλος με τον Βουλγαράκη παρέα… Μετά όμως βγήκε ο κύριος Παυλόπουλος, υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, και έκανε δηλώσεις για τα γεγονότα. Εκεί κατάλαβα ότι τίποτα απ όλα αυτά που υποψιαζόμουνα δεν συνέβαινε. Για να σταθούν οι θεωρίες συνομωσίας, χρειάζεται στοιχειώδες μυαλό, στοιχειώδης οργάνωση, στοιχειώδης ίντριγκα. Πού να βρεθούν αυτά στην Ελλάδα, εδώ δεν μπορούν, όπως αποδείχτηκε, ούτε τη δουλειά τους να κάνουν καλά καλά, να πάνε και πιο πέρα;...
