Υπάρχουν βασικά δύο πράγματα που με κάνουν έξαλλο, δηλαδή υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που με κάνουν έξαλλο, αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή εγώ για δύο θέλω να πω…
Αυτή η περίφημη φράση που λέει «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού…» μου φαίνεται εντελώς γελοία για λόγους που δεν είναι της ώρας να αναπτύξω και, από την άλλη, η γνωστή άποψη και θέση ότι όλοι έχουν δικαίωμα στην υπεράσπιση ακόμα και οι πιο στυγεροί δολοφόνοι· και βέβαια το δεύτερο είναι σωστό, το θέμα είναι όμως ποιοι το χρησιμοποιούν και γιατί, γιατί μέχρι τώρα έχω δει να το χρησιμοποιούν κάτι μεγαλομεγαλομεγαλο δικηγόροι που υπερασπίζουν κατακάθια, αλητήριους και καθάρματα με σκοπό να αυξήσουν τον τραπεζικό τους λογαριασμό, είτε κάτι μικρομικρομικρο δικηγόροι που ο βασικός τους σκοπός είναι να αναλάβουν μια υπόθεση που θα βγει εκ των πραγμάτων στα κανάλια και έτσι να μπορέσουν να γίνουν μεγαλομεγαλομεγαλο δικηγόροι και αυτοί κλπ. κλπ….
Ασφαλώς και οι πάντες έχουν δικαίωμα σε ένα δικηγόρο και σε μια υπερασπιστική γραμμή, η πλειοψηφία όλων αυτών όμως που φιλοξενούνται στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, λερώνοντας με την παρουσίας τους τους περισσότερους από τα μέλη τους, όπως κάθε πλάσμα που ζει στο σκοτάδι ή ακόμα χειρότερα στο ημίφως ή ακόμα καλύτερα στο βούρκο, χρησιμοποιούν βρόμικες μεθόδους και λόγια που μπορεί ακόμα και να εξακολουθήσουν να εγκληματούν απέναντι στα θύματα των πελατών τους φτάνοντας στο σημείο τακτικότατα τα εγκλήματα που οι ίδιοι προκάλεσαν για να αθωώσουν τον πελάτη τους –η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει δεν λένε;– να υπερτερούν σε κτηνωδία των πελατών…
Οι συγκεκριμένοι μεγαλομεγαλομεγαλο… κλπ. κλπ., οι οποίοι συχνότατα είναι και είδωλα από τις νεότερες γενιές των νομικών που βγαίνουν από το πανεπιστήμιο, μιας και ζούμε σε μια κοινωνία που έχει πετάξει και το τελευταίο προσωπείο της ευπρέπειας, μπορούν πολύ εύκολα να σου αναπτύξουν θεωρητικά τη δικαιολογία για τις πράξεις τους, ενδεχομένως να σε κάνουν να μην μπορείς καν να τους απαντήσεις. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως άνθρωποι σαν αυτούς πρέπει σε μια υγιή κοινωνία να θεωρούνται πετυχημένοι. Όποιος συνεργάζεται με το κακό δεν μπορεί παρά να είναι ίδιος με αυτό. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες όμως ούτε από την άλλη, η γνωστή ρήση της Βίβλου «το αίμα του πάνω μας και πάνω στα παιδιά μας και πάνω στα παιδιά των παιδιών μας» πρέπει να ισχύει. Όχι!!! Ο καθένας οφείλει σε αυτή την κοινωνία να πληρώνει για τα δικά του σφάλματα, αλήτες –που μάλιστα είναι και οι πιο επικίνδυνοι– κυκλοφορούν με άψογα ραμμένα πάνω τους κοστούμια και στα σαλόνια και στις θέσεις των δικηγόρων στα δικαστήρια, ειδικά στις υπερασπιστικές. Μη γελιέστε… ΟΛΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ… με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εδώ ή αλλού, και όποιος νομίζει το αντίθετο είναι βαθιά νυχτωμένος…
Υ.Γ. Ασφαλώς και όλα τα παραπάνω για συγκεκριμένο πρόσωπο τα έγραψα, ίσως και για δύο ή τρία ακόμα σαν αυτόν, αλλά δεν βγάζω το όνομά του μόνο για ένα λόγο: Γιατί όπως τα σκουλήκια ζουν από αποσυντεθημένα σώματα και βρομιά και δυσωδία, όπως τα ποντίκια κυκλοφορούν και μεταφέρουν την αρρώστια δεξιά και αριστερά, έτσι και γι’ αυτούς ακόμα και η βρισιά, ακόμα και η κατάρα είναι διαφήμιση…
