ΑΠΟΚΡΙΕΣ!!! Ήρθαν επιτέλους και οι Απόκριες!!! Πρέπει να ομολογήσω ότι στις Απόκριες είχα πάντα ιδιαίτερη αδυναμία και, παρόλο που ουδέποτε υπήρξα «καρναβαλιστής», δηλαδή δεν έχω πάει σε πόλεις και περιοχές όπου αναπτύσσονται τα καρναβάλια –Ρίο ντε Τζανέιρο, Ρίο-Αντίρριο, Πάτρα, Μοσχάτο κλπ. κλπ.–, εντούτοις είμαι πάρα πολύ «παλιμπαιδιστής»!!! Αντίθετα με όλους μου τους φίλους και τις φίλες, μου αρέσει πολύ να ντύνομαι μασκαράς και να πηγαίνω σε πάρτι και να γλεντάω ως το πρωί. Βέβαια, πολλοί φίλοι, κρίνοντας το πώς ντύνομαι καθημερινά, επιμένουν πως τις Απόκριες αν θέλω πραγματικά να είμαι μασκέ θα έπρεπε να φοράω ένα απλό κουστούμι και όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή πουκάμισο, γραβάτα, μαντηλάκι, μανικετόκουμπα, παπούτσια, κάλτσες κλπ. κλπ.
Θυμάμαι κάποτε ο Αχιλλέας Χαρίτος, ο μακιγιέρ, για να πάω σε ένα πάρτι μού είχε φτιάξει στο πρόσωπο, στο στήθος και στην πλάτη κάτι φοβερές πληγές σαν να είχε σκάσει βόμβα Ναπάλμ. Όπως ήταν φυσικό, η οικοδέσποινα όταν άνοιξε την πόρτα άρχισε να στριγκλίζει με αποτροπιασμό και παραλίγο να καταστραφεί το πάρτι. Παλιές ωραίες εποχές, παλιά ωραία πάρτι…
Πρέπει να ομολογήσω βέβαια πως δεν γίνονται πια τόσα πολλά και τόσο ωραία μασκέ πάρτι όπως παλιά, αλλά εγώ τα ξετρυπώνω όταν γίνονται και συνήθως πηγαίνω απρόσκλητος –ποιος λογικός άνθρωπος θα καλούσε εμένα σε πάρτι...
Το χειρότερο βέβαια σε όλα αυτά, τουλάχιστον όσον αφορά τη δική μου ψυχοσύνθεση και τον τρόπο που εγώ αντιμετωπίζω τα μασκέ πάρτι, είναι πως λόγω επαγγέλματος έχω δει ατέλειωτα θρίλερ και ταινίες τρόμου, σε πολλές από τις οποίες οι κατά συρροήν δολοφόνοι και κακούργοι και άλλα πολλά είναι είτε παλιάτσοι είτε κλόουν είτε μασκαράδες γενικώς και αορίστως, και δεν εννοώ με αυτό το χαρακτήρα τους αλλά τα ρούχα τους, πολλά δε από αυτά τα φονικά συμβαίνουν Απόκριες ή στις παραπλήσιες γιορτές των άλλων χωρών. Πρέπει να ομολογήσω, επίσης, πως από τις πολλές ανάλογες ταινίες που έχω δει εδώ και χρόνια η μούρη του παλιάτσου δεν μου βγάζει ούτε χαρά ούτε θλίψη, νομίζω πως απλώς είναι έτοιμος να βγάλει ένα μαχαίρι να με κάνει κιμά!!!
Για την Καθαρά Δευτέρα έχω την ίδια άποψη, αλλά για άλλο λόγο. Επειδή συνήθως τη γιορτάζω μετά από ένα ξενύχτι μέχρι το πρωί, όπου έχει γίνει της κακιάς λωλής το πανηγύρι, το να πας μετά σε μια αυλή και να τρως στρείδια παριστάνοντας τον χαρούμενο είναι εξοντωτικό…
Μπορεί όλα αυτά που σας λέω να σας φαίνονται λίγο απαισιόδοξα σε σχέση με τις Απόκριες και την Καθαρά Δευτέρα, αλλά η αλήθεια είναι πως εγώ γιορτάζω και τις Απόκριες και την Καθαρά Δευτέρα, όπως και τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά και τα Φώτα και τη Μεγάλη Παρασκευή και την Ανάσταση και την Κυριακή του Πάσχα και τον Δεκαπενταύγουστο και την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου και τα γενέθλια και τις γιορτές και όλα… Γιατί αυτές οι ημερομηνίες, οι ημερομηνίες σταθμοί –ας τις πούμε έτσι– μέσα στο χρόνο είναι αυτές που δίνουν ιδιαίτερο άρωμα σε όλη τη χρονιά, αλλά και που συνήθως φτιάχνουν τις αναμνήσεις στη ζωή μας…
Το ξέρω ότι τα χρόνια έχουν αλλάξει, οι εποχές έχουν αλλάξει, οι άνθρωποι έχουν αλλάξει και δεν περιμένουν τις Απόκριες για να γλεντήσουν και το Πάσχα για να φάνε κρέας μετά από σαράντα μέρες νηστεία, αλλά έτσι και μόνο ως ημερομηνίες σταθμοί, ως μέρες που ο χρόνος σταματάει και σε καλούν να ζήσεις την ιδιαιτερότητά τους, αξίζει να τους συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Στο κάτω κάτω τι άλλο είναι η ζωή από μια χούφτα ωραίες αναμνήσεις σε κάτι τέτοιες μέρες.
Υ. Γ. Στο επόμενο σημείωμα, που θα το διαβάσετε παραμονή Τσικνοπέμπτης, θα σας δώσω συμβουλές για να ντυθείτε μασκέ!!!...