Ένα καφεδάκι;
18.6.2008
Και να πεις πως θέλω κάτι παράξενο; Κάτι το περίεργο ή το διαφορετικό; Κάθε άλλο. Ένα απλό καφεδάκι. Ένα απλό καφεδάκι από αυτό που πίνουν όλοι και όλες οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, όπου μπορούν να σταθούν και να βρεθούν!!! Κι ούτε είναι να πεις πως είμαι ένας από τους περίεργους της μόδας που πίνουν καφέ με διάφορες γεύσεις που μόνο με καφέ δεν μοιάζουν όπως καφές με γεύση καραμέλα, βατόμουρο, τζάνερα, μόκα, καϊμάκι, κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες, φρικασέ, ομελέτα με πατάτες τηγανητές ή γαύρο τηγανητό με βλίτα!!!
Δεν πίνω καν παράξενους καφέδες σαν αυτούς που είναι στη μόδα τελευταία και τους οποίους κάθε φορά που τους βλέπω σε φλιτζάνι ή σε ποτήρι μάλλον αισθάνομαι ότι θα μου επιτεθούν παρά ότι θα τους απολαύσω!!!
Να σκεφτεί κανείς λοιπόν πως εγώ πίνω τον φερόμενο ως ελληνικό καφέ, ο οποίος όμως είναι τούρκικος κανονικά, και ακόμα και εγώ που ακούω τη λέξη Τούρκος και μου σηκώνονται οι τρίχες κάγκελο δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως ο καφές είναι τούρκικος και όχι ελληνικός…
Λοιπόν δεν είναι να πεις πως ψάχνω κάτι το παράξενο, ένα απλό καφεδάκι ψάχνω, ένα γλυκύ βραστό, έναν μέτριο βαρύ, έναν πολλά βαρύ και όχι, έναν σκέτο μέσα στην πίκρα, έναν γλυκό… εν πάση περιπτώσει έναν απλό καφέ…
Να είναι σε μικρό φλιτζανάκι –χοντρό φλιτζανάκι, άσπρο κατά προτίμηση– και να μην έχει χαλάσει το καϊμάκι του. Ένα απλό καφεδάκι από αυτά που τα απολαμβάνεις ρουφώντας τα ηχηρά και το χαίρεσαι…
Αμ δε!!! Λοιπόν, σας βεβαιώνω ότι μπορείς να βρεις ό,τι καφέ θες, οποιαδήποτε ποικιλία, όπως και οποιοδήποτε τρόπο κατασκευής από όλο τον πλανήτη εκτός από ένα απλό καφεδάκι. Μου ‘λεγαν τις προάλλες πως υπάρχει μια ειδική διάταξη του υπουργείου εμπορίου που λέει πως αν κάποιο καφενείο ή καφέ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων δεν σερβίρει τον συγκεκριμένο καφέ μπορείς απλούστατα να το καταγγείλεις και έχει κυρώσεις. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια –μακάρι να έχει γιατί έχω βρεθεί σε διάφορα δήθεν σνομπ καφέ στο Κολωνάκι που μου είπανε με περιφρόνηση «Δεν σερβίρουμε, κύριε, ελληνικό καφέ»… και αισθάνθηκα σαν τον Βασιλάκη Καΐλα στο «ΛΟΥΣΤΡΑΚΟ» όταν οι άκαρδοι περαστικοί δεν θέλανε να τους καθαρίσει τα παπούτσια!!!.
Το ότι βέβαια κάποιοι σνομπάρουν τον συγκεκριμένο καφέ δεν σημαίνει ότι οι άλλοι που δεν το σνομπάρουν ξέρουν και να τον φτιάξουν. Και δεν εννοώ ότι θα ‘πρεπε όλα τα μαγαζιά να έχουν χόβολη, εννοώ ότι ένα καφεδάκι μπορείς να το φτιάξεις αν δεν είσαι τελείως ηλίθιος και σνομπ. Και αν θες να έχεις έναν καλό καφέ, μπορείς να πάρεις ένα καμινέτο και ένα μπρικάκι να το ψήνεις. Και όχι να ψήνεις το ψάρι στα χείλη αυτών που θέλουν να πιουν απλά έναν καφέ.
Το χειρότερο βέβαια που μου έχει τύχει στην αναζήτηση του συγκεκριμένου καφέ, ο οποίος στην πλειοψηφία των συγκεκριμένων καφέ θα έπρεπε να ονομάζεται απλώς μαυροζούμι, είναι κάπου που μου είπανε πως τον σερβίρουν μόνο ως διπλό και όχι σε μικρό φλιτζάνι…
Όπως και στα φαγιά έτσι και στον καφέ μπορείς να βρεις φαγητό ή καφέ όπως φτιάχνεται στη Μοζαμβίκη, στη Μογγολία, στα νησιά του Πάσχα –και των Χριστουγέννων…– στη Ζιμπάμπουε, στο Αζερμπαϊτζάν –που έχει το θράσος να πηγαίνει και στη Eurovision…–, αλλά δεν μπορεί να βρεις ένα πιάτο ελληνικό φαΐ και έναν καφέ όπως εδώ και αιώνες τον πίνουμε σε αυτή τη χώρα…
Όλο λέω να σταματήσω να γκρινιάζω και όλο κάτι θα γίνει, άλλα με αυτά και με αυτά περνάει ο καιρός και όπως τραγουδούσε και η Ρένα Βλαχοπούλου στο ραντεβού στον αέρα «Φεύγουν τα χρόνια όλα αλλάζουν όλα μόνο η αγάπη μένει μέσα στην καρδιά…»
