Αυτοί που λένε και μάλιστα με περισπούδαστο ύφος «εγώ δεν είμαι οπαδός, είμαι φίλαθλος…, πάνω απ‘ όλα μου αρέσει να βλέπω καλό ποδόσφαιρο» νομίζω πως είναι πάρα πολύ ψεύτες!!! Θα μπορούσα να τους πω και ξενέρωτους, αλλά νομίζω ότι το ψεύτες τους ταιριάζει καλύτερα…
Αν σε ενδιαφέρει έστω και τόσο δα λιγουλάκι το ποδόσφαιρο, αποκλείεται να είσαι φίλαθλος και όχι οπαδός, και αν ανήκεις σε μια ομάδα συναισθηματικά, αποκλείεται να μπορείς να δεις το πράγμα με οποιαδήποτε μορφή αντικειμενικότητας…
Εγώ είμαι ΑΕΚ –αλλά αυτό που γράφω νομίζω πως αφορά και εκφράζει τους οπαδούς όλων των ομάδων, ειδικά των μεγάλων, ακόμα κι αν θέλετε του Ολυμπιακού, με όλες τις απανωτές επιτυχίες των τελευταίων πολλών χρόνων, όπως κάποτε το ΠΑΣΟΚ με τις εκλογές…
Μου λένε διάφοροι «το είδες το ματς προχθές;». Φυσικά τους απαντάω όχι, γιατί ως γνωστόν το πρωτάθλημα έχει τελειώσει εδώ κι ένα μήνα περίπου και δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν έχει παίξει καλά η ΑΕΚ. Ίσα ίσα, αν παίξει καλά, θα με κάνει ακόμα πιο έξαλλο που παίζει τώρα καλά και δεν έπαιζε όταν έπρεπε καλά. Γιατί το να παίζει καλά τώρα τι να το κάνω; Το ποδόσφαιρο είναι μια σεζόν που αρχίζει το Σεπτέμβρη και τελειώνει τον Ιούνιο, οπότε και μηδενίζεται το κοντέρ, και ο αγώνας μιας ομάδας απέναντι στον εαυτό της και απέναντι στους οπαδούς της είναι να κερδίζει τίτλους. Αν κάποιος ήθελε απλώς να δει καλό ποδόσφαιρο κι όχι να κερδίσει κάποιο τίτλο η ομάδα του, μπορεί να πάει σε οποιαδήποτε αλάνα στην Αθήνα ή στην επαρχία και να δει παιδάκια να παίζουνε. Είναι σίγουρο πως με το θράσος της νιότης και την ορμή της εφηβείας θα παίζουν πολύ καλύτερα από την πλειοψηφία των ελλήνων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι όταν πηγαίνουν να παίξουν σε ξένη ομάδα μεγαλουργούν, ενώ όταν είναι εδώ, ανεξαρτήτως της ομάδας όπου παίζουνε –ή μάλλον όσο πιο μεγάλη και πλούσια είναι η ομάδα τόσο το χειρότερο…– αντί να κοιτάξουν να έρθει η Κυριακή και να παίξουν όσο καλύτερα μπορούν, το μυαλό τους το έχουν αν θα πάνε στα μπουζούκια, στο πώς θα κάνουν κοσμικές εμφανίσεις, στο πώς θα φωτογραφηθούν για περιοδικά life style, στο πώς θα κυκλοφορήσουν με το κάθε φωτομοντέλο για να τους φωτογραφίσουν. Νομίζω πως απ’ όλες τις κατηγορίες των ελλήνων αθλητών οι ποδοσφαιριστές είναι οι μόνοι που είναι πιο κοντά στην κατηγορία φωτομοντέλα παρά στην κατηγορία αθλητές και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε στα γήπεδα. Μια καλή ιδέα θα ήταν να τους μοίραζαν την αυτοβιογραφία του Μίμη Παπαϊωάννου, για να καταλάβουν ακριβώς τι σημαίνει ποδοσφαιριστής με όραμα και συνείδηση…
Αλλά δεν φταίνε βέβαια μόνο οι ποδοσφαιριστές για το μαύρο και άραχλο χάλι που έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από τις διοικήσεις έως τους προπονητές και από τους οπαδούς έως την Πολιτεία όλοι έχουν/ έχουμε τις ευθύνες μας…
Νομίζω πως μια καλή αρχή, όσο κι αν ο καθένας από εμάς αγαπά την ομάδα του, θα ήταν η πλήρης απαξίωσή της έως τη στιγμή που αυτή θα βάλει μυαλό. Γιατί, βέβαια, όσο άξιος κι αν είναι ο Ολυμπιακός –κι εγώ δεν είμαι από αυτούς που ψάχνουν να δώσουν νέες δυνάμεις πίσω από τις επιτυχίες του οποιουδήποτε, ίσα ίσα το αντίθετο, μακριά από μένα οι θεωρίες συνομωσίας– το να κερδίζει για πάνω από μία δεκαετία όλους τους τίτλους μια ομάδα και αργά αλλά σταθερά να απαξιώνονται όλες οι υπόλοιπες δείχνει και την κατάντια του συγκεκριμένου αθλήματος στην Ελλάδα σήμερα.
Υ. Γ. Για τη συγκεκριμένη βέβαια κατάντια μιλάει όλη η Ευρώπη όταν κάποιες από τις δικές μας ομάδες βγαίνουν προς τα έξω, κι αυτό δεν είναι τυχαίο…
