Στις 15 Ιουνίου του 1962 ο Μάνος Χατζιδάκις ανέβασε στο θέατρο «Μετροπόλιταν» μια θεατρική παράσταση, την Οδό Ονείρων. Η παράσταση αυτή, βέβαια, και λόγω του θρύλου που θέριεψε γύρω από αυτή τα κατοπινά χρόνια, αλλά και λόγω του δίσκου με τα τραγούδια του, έγραψε ιστορία. Τότε λοιπόν ο Χατζιδάκις έβαλε εισιτήριο 40 δραχμές, τεράστιο ποσό για την εποχή αν σκεφτείς ότι τα εισιτήρια του θεάτρου ήταν γύρω στις 25. Είχαν ορμήσει λοιπόν απ’ όλες σχεδόν τις εφημερίδες εχθροί αλλά και φίλοι του Χατζιδάκι και τον κατηγορούσαν γι’ αυτή την αύξηση του εισιτηρίου, που θα εμπόδιζε το μέσο θεατή να πάει μέχρι το θέατρο «Μετροπόλιταν». Λίγο πιο πάνω, στην Αλεξάνδρας, στο θέατρο «Παρκ», ο Μίκης Θεοδωράκης είχε ανεβάσει την επίσης θρυλική –αλλά όχι τόσο θρυλική όσο η «Οδός Ονείρων»–, «Όμορφη πόλη» με τις κανονικές τιμές εισιτηρίων που είχαν και τα υπόλοιπα θέατρα. Λίγο παραπάνω λάδι στη φωτιά, εκτός από τις εμπρηστικές δηλώσεις του Χατζιδάκι εναντίον όλων σχεδόν των επιθεωρησιογράφων της εποχής, έριξε και το γεγονός πως οι τιμές για την επίσημη πρεμιέρα, όπου παρευρέθηκε όλη η κυβέρνηση με τον Καραμανλή επικεφαλής, συν τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο, ήταν ακόμα πιο «τσιμπημένες»… Το αποτέλεσμα ήταν πως η «Οδός Ονείρων» ήταν η πρώτη σε εισπράξεις όλο το καλοκαίρι απ’ όλα τα θέατρα –και τότε η θερινή σεζόν στα θέατρα στην Αθήνα ήταν ακμάζουσα και ολοζώντανη…
Η ιστορία, άμα την ξέρουμε, μπορεί να μας διδάξει πολλά. Όλοι έχουν επιτεθεί στον Λάκη Λαζόπουλο επειδή κάποιες από τις θέσεις του στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Πολιτιστικού Κέντρου «Ελληνικός Κόσμος», στην οδό Πειραιώς, είναι πιο ακριβές από των υπόλοιπων θεάτρων, ξεχνώντας ή κάνοντας πως ξεχνούν ή από άγνοια, εν πάση περιπτώσει, πως έχει και τα πιο φτηνά φοιτητικά εισιτήρια, καθώς και πιο φτηνά για τις μεγάλες ηλικίες. Όλα αυτά σε μια παράσταση που είναι ό,τι καλύτερο έχει ανεβάσει ποτέ ο Λαζόπουλος σε αυτό το δικό του πρωτότυπο διαφορετικό στυλ, που ισορροπεί ανάμεσα στο μιούζικαλ και στην επιθεώρηση, με ένα πανάκριβο σκηνικό, με ένα σπίτι που βουλιάζει στο νερό, με υπέροχη μουσική και τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη, με μια συγκλονιστική Χρύσα Ρώπα, με εξαιρετικό σχολιασμό της σημερινής πραγματικότητας με… με… με… Δηλαδή, είναι χορταστικό θέαμα απ’ όλες τις απόψεις, που καμιά σχέση δεν έχει με τη μιζέρια που κυκλοφορεί σήμερα στο ελληνικό θέατρο. Και βέβαια, ο Λάκης Λαζόπουλος με τον Βιοπαλαιστή στη Στέγη σπάει τα ταμεία γεμίζοντας ένα θέατρο 1.000 θέσεων εδώ και τέσσερις μήνες –και αν ήταν 2.000 οι θέσεις, πάλι θα το γέμιζε. Και δικαίως το γεμίζει. Το θέμα είναι πως αυτοί που γράφουν και ξαναγράφουν, έχουν άποψη για όλα, μέσα σε όλα και για τις τιμές των εισιτηρίων των θεάτρων, τι έχουν να πουν για ένα γεμάτο θέατρο άραγε; Αυτό δεν είναι μια απάντηση του κόσμου σε αυτές τις τιμές εισιτηρίων; Ορισμένοι πάντως έτσι κι αλλιώς αισθάνονται πραγματικά βασιλικότεροι του βασιλέως, ενώ άλλοι είναι απλώς παπαγαλάκια –και όχι βέβαια παπαγάλοι, απλώς παπαγαλάκια…
