Εκεί, πολύ παλιά, το καλοκαίρι του 1965, τον Ιούλιο για την ακρίβεια, δεν ξέρω πόσοι το θυμούνται αλλά και πόσοι από αυτούς θυμούνται ακριβώς τα γεγονότα ή, όπως εγώ, τα έμαθαν αργότερα, ως ιστορία πλέον, έγινε μια αποστασία και ο πρώτος πρωθυπουργός των αποστατών, που δεν έμεινε για πολύ σε αυτή τη θέση, ήταν ο περίφημος Αθανασιάδης Νόβας. Δεν ήταν μια ασήμαντη περίπτωση ο Νόβας, όχι πως ήταν βέβαια και ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Σεφέρης, αλλά ακόμα εκείνη την εποχή, για να ασχοληθείς με την πολιτική χρειάζονταν κάποια στοιχειώδη standard, άσε που βοηθούσε και η υποκρισία και η σοβαροφάνεια που επικρατούσε τότε –ευτυχώς δηλαδή που υπήρχαν και αυτές…– μπορούσαν να κρατήσουν τα πράγματα σε ένα επίπεδο ή τουλάχιστον να φαίνονται ότι κρατιούνται σε ένα επίπεδο. «Τότε ακόμη δεν είχε πετάξει εντελώς η χυδαιότητα, το προσωπείο της ευπρέπειας», όπως μου είχε πει και εκείνη την εποχή αλλά για άλλο λόγο κάποια στιγμή ο Μάνος Χατζιδάκις…
Εδώ λοιπόν χάνονται ακριβώς τα ίχνη, μια και ο Νόβας έμεινε στην ιστορία ως ο «Γαργάλατας» από ένα ποίημα που αποδίδεται σε αυτόν και έλεγε περίπου «κι είχε στήθη άσπρα σαν τα γάλατα και μου ‘λεγες γαργάλα τα γαργάλα τα, να κατεβάσεις γάλατα». Έτσι κάπως ήταν το κλίμα, ενώ μια άλλη φήμη λέει πως αυτό δεν το είχε γράψει ο Νόβας, που έτσι και αλλιώς έγραφε ποιήματα, αλλά ήταν ένα αστείο κάποιων δημοσιογράφων που ένα βράδυ στην Ομόνοια αποφάσισαν να κάνουν μια φάρσα και το δημοσίευσαν. Είτε το «Γαργάλα τα» ανήκει στον Νόβα είτε είναι φάρσα, το γεγονός είναι πως μετά από αυτό του κόλλησε σαν παρατσούκλι και όταν ενάμιση μήνα μετά ανέβηκε στο «Θέατρο Βέμπο» η θρυλική επιθεώρηση «Γαργάλα τα - γαργάλα τα» και έσπασε τα ταμεία, καθιερώθηκε. Δεν έχω ακούσει, δεν έχω μάθει ποια ήταν η αντίδραση του Νόβα σε αυτό το όχι ιδιαίτερα κομψό παρατσούκλι, πάντως, αντίθετα με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, που μου έλεγε «να μην απαντάς ποτέ και για τίποτα, γιατί τα δημόσια ερωτήματα που απαντώνται παραμένουν ερωτήματα, ενώ τα δημόσια ερωτήματα που δεν απαντώνται ξεχνιούνται», υπάρχουν περιπτώσεις που πρέπει να απαντάς και μάλιστα αμέσως…
Ο πρωθυπουργός αυτής και όχι μιας άλλης χώρας, ο Κώστας Καραμανλής, λέγεται πως είπε σε κάποια δημοσιογράφο τη φράση «είμαι κουρασμένος» ή κάπως έτσι. Το είπε off the record; Το είπε σε μαγνητόφωνο; Έκανε πλάκα; Δεν έκανε πλάκα; Το θέμα είναι πως η δημοσιογράφος το έγραψε και ο Κώστας Καραμανλής έκανε τουλάχιστον μία βδομάδα για να απαντήσει, έστω και έμμεσα –αν και τι να απαντήσει, δεν είμαι κουρασμένος; Γελοίο δεν είναι;
Το πρόβλημα είναι –όχι για μας βέβαια, αλλά για τον Καραμανλή– πως ούτε και ο ίδιος φανταζόταν πως θα του κόλλαγε τόσο πολύ αυτή η φράση. «Ο Κώστας Καραμανλής είναι κουρασμένος», όπως ο Νόβας είναι ο «Γαργάλατας». Εδώ τουλάχιστον και ένα μήνα όλοι τον αναφέρουν ως «ο κουρασμένος» γελώντας με νόημα –αν δεν μας πιστεύει ας στείλει μερικούς συνεργάτες στο δρόμο να ακούσει τον κόσμο. Καμιά φορά μια λέξη, μια φράση, ένα σύνθημα κάνουν περισσότερο κακό από επτά μεραρχίες τεθωρακισμένων. Μόνο που κανείς δεν βρέθηκε να πει στον Καραμανλή την αλήθεια, γι’ αυτό και τον άφησε να βαυκαλίζεται πως όταν δεν απαντάς αυτά ξεχνιούνται μόνα τους. Σωστό, αλλά όχι πάντα. Κάποιες φορές αυτό δεν ισχύει και τότε γίνεται το κακό…
