Ο λαός του Γκαζιού
16.7.2008
Άσχετο, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισα αναπτυσσόμενο από το Γκάζι, το Βοτανικό και όλες τις περιοχές γύρω γύρω που έχουν αποκτήσει την κακιά σφραγίδα που γράφει «της μόδας»!!! Δεν θα μιλήσω φυσικά για τους κερδοσκόπους που έχω ακούσει ότι έχουν πάει και έχουν αγοράσει και εγώ δεν ξέρω πόσα ακίνητα εκεί τον καιρό που ήταν πάμφτηνα και τώρα κάνουν μια περιουσία –ή μάλλον 2 και 3 και 10 περιουσίες!!!– παρόλο που ψιθυρίζεται πως ανάμεσά τους υπάρχουν και πολλά πρόσωπα της πολιτικής ζωής από τα πιο προβεβλημένα και οι οποίοι βέβαια ήξεραν πολύ πριν προκύψει η «ανάπτυξη» το τι επρόκειτο να συμβεί. Για να καταλάβετε τι εννοώ, σας λέω πως η συγχωρεμένη ηθοποιός και δημοσιογράφος Ελένη Χαλκούση, με την οποία ήμασταν γείτονες και τη γνώριζα από μικρό παιδάκι, μου είχε πει αυτά που γίνονται σήμερα στη συγκεκριμένη περιοχή από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Αλλά τι μας νοιάζει εμάς; Ο καθένας μπορεί και να κερδοσκοπεί ή «να τοποθετεί τα λεφτά του» –για να το πούμε πιο ευγενικά– όπως θέλει και μπορεί…
Το θέμα είναι πως στη συγκεκριμένη περιοχή, όπου έμεναν κανονικοί άνθρωποι, φτωχοί οικογενειάρχες, οικονομικοί μετανάστες και συνεργεία αυτοκινήτων, πήγαν τα άγρια για να διώξουν τα ήμερα!!! Και όταν λέω άγρια εννοώ καφετέριες, εστιατόρια, κλαμπ, μπουζούκια, θέατρα και πολλοί άλλοι. Σε λίγο τα συνεργεία αυτοκινήτων θα πάνε να ανοίξουν στην πλατεία Κολωνακίου, γιατί η συγκεκριμένη περιοχή για την οποία μιλάμε έχει γίνει πιο ακριβή από την Ηρώδου Αττικού!!!...
Το χειρότερο σε αυτή την περιοχή είναι το σκηνικό του Καραγκιόζη που βλέπεις μπροστά στα μάτια σου, από τη μια χαμόσπιτα ή φτωχοπολυκατοικίες και από την άλλη μέγαρα, πλουσιόσπιτα και λοιπά και λοιπά. Πολλά από αυτά δε στον ίδιο δρομάκο· να βλέπεις από τη μια ξυπόλητα πεινασμένα παιδιά οικονομικών προσφύγων και στην άλλη πλευρά του δρόμου πλουσιόσπιτα στα οποία μπαινοβγαίνουν πανάκριβες μάρκες αυτοκινήτων. Μα δεν ντρέπονται καθόλου; Εκτός κι αν όλοι αυτοί έχουν απόλυτη ανάγκη να επιδεικνύουν τον πλούτο τους –όχι μόνο του σπιτιού αλλά και της επιχείρησής τους– σε αδύναμους ανθρώπους. Φυσικά, πιστεύω ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ, οι μπουλντόζες θα πάρουν μαζί φτωχόσπιτα, φτωχοπολυκατοικίες και «φτωχανθρώπους». Και μετά ξέρετε τι θα γίνει; Φοβάμαι ό,τι και με την Πλάκα. Αυτοί που θα μένουν πια εκεί και θα έχουν χρυσοπληρώσει τα σπίτια τους για να μένουν σε αυτόν τον κρανίου τόπο που λέγεται Γκάζι και γύρω περιοχές θα απαιτήσουν να φύγουν τα κέντρα από εκεί για να πάνε σε άλλη περιοχή για να μην τους ενοχλεί η φασαρία…
Δεν λέω πως κι εγώ δεν συχνάζω στο Γκάζι, αν και σε πολλά μαγαζιά με εκνευρίζει και ο κόσμος και οι εργαζόμενοι, αλλά πάνω απ’ όλα οι τιμές, που φτάνουν σε παρανοϊκά επίπεδα. Δεν λέω επίσης πως δεν υπάρχουν και μια χαρά μαγαζιά, όπως και μια χαρά χώροι –η Αθηναΐδα π.χ. στο Βοτανικό. Όμως αυτό που δίνει τον τόνο δεν είναι η Αθηναΐδα, είναι αυτή η έξαψη ενός αγριεμένου πλήθους διψασμένου να υπάρξει αλλά και να προβληθεί μέσα από την ομαδοποίησή του…
