Όταν έχεις συνηθίσει να πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ και να κλέβεις κονσέρβες, όταν έρθει η ώρα η δική σου να ανοίξεις ένα μαγαζάκι, ακόμα και αν αυτό είναι του δρόμου, φαντάζεσαι ότι όλοι θα μπαίνουν στο μαγαζί έχοντας στο μυαλό τους να σε κλέψουν. Γιατί βέβαια προβάλλεις τη δική σου συμπεριφορά σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, που το πιο πιθανό είναι πως δεν του πέρασε καν από το μυαλό να σε κλέψει!!!
Επειδή η Ελλάδα με την Κύπρο παίζουν εδώ και τρεισήμισι δεκαετίες αυτό το «παιχνιδάκι» με τα δωδεκάρια, εκατέρωθεν πιστεύουν πως όλες οι χώρες του κόσμου δεν κάνουν τίποτα άλλο και η διπλωματία τους βασικά στηρίζεται στο να κάνουν συμμαχία για τη Eurovision. Κάπως έτσι οι αδελφές Μαγγίρα το βράδυ του περασμένου Σαββάτου απορούσαν για το πώς κάποιες χώρες μας έβαλαν χαμηλό βαθμό και κάποιες άλλες –πολλές αυτές…– δεν μας έβαλαν κανένα βαθμό. Επίσης, απορούσαν για τους βαθμούς που έπαιρνε η Νορβηγία ή το Αζερμπαϊτζάν, η Αγγλία ή δεν ξέρω ποιος. Το να μην άρεσε το δικό μας τραγούδι και να τους άρεσε το άλλο τραγούδι φυσικά δεν τους πέρασε από το μυαλό, γιατί, όπως λέγαμε και πιο πάνω, «άμα έχεις συνηθίσει να κλέβεις κονσέρβες κτλ…»…
Όταν η Πατρίτσια Κας πάει με τη Γαλλία στη Eurovision και δίνει μάθημα του πώς ένας τεραστίων διαστάσεων καλλιτέχνης, ένας μύθος πρέπει να αντιμετωπίζει τα πράματα με τον ίδιο σεβασμό σε όποια σκηνή βρίσκεται, όταν ο Άντριου Λόιντ Γουέμπερ (και όχι Βέμπερ, όπως η Μαίρη Βέμπερ του «ο Μιμίκος και η Μαίρη») ανεβαίνει στη σκηνή, παίζει πιάνο και συνοδεύει την τραγουδίστριά του σε μια ατμόσφαιρα α λα «Φάντασμα της όπερας», όταν και για το τραγούδι του Ισραήλ κάνει κολακευτικά σχόλια ο Πολ Μακάρτνεϊ και το τραγούδι του Αζερμπαϊτζάν έχει στοιχεία για να το κοιτάξεις σοβαρά σαν τραγούδι, όταν η Τουρκία πάει με το αυθεντικό σκυλάδικο οριεντάλ τραλαλά τραλαλά, εμείς πώς πάμε; Mε την αισθητική της πίστας της παραλιακής της περασμένης δεκαετίας. Και δεν φταίει ο Ρουβάς. Ο Σάκης αυτό μπορεί να κάνει και το έκανε όσο καλύτερα μπορούσε, φταίνε αυτοί που τον έστειλαν όπως τον έστειλαν –μάλλον ξυπόλυτο στα αγκάθια… Γιατί ακόμα και ο πιο σημαντικός καλλιτέχνης δεν μπορεί να σταθεί από μόνος του, χρειάζεται να του φτιάξεις ένα σκηνικό, χρειάζεται και το καλό τραγούδι και όλα τα υπόλοιπα, ειδικά όταν τον συγκεκριμένο τραγουδιστή στο συγκεκριμένο φεστιβάλ τον έχουν δει πέντε-έξι χρόνια πριν να κάνει τα ίδια πράγματα με καλύτερο τραγούδι. Για τη Eurovision ο Σάκης Ρουβάς ήταν ένα «παλιό» προϊόν, άρα ήθελε πιο φρέσκια αντιμετώπιση. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία για όλα αυτά. Αυτά τα ξέρουν ακόμα και πρωτοετείς στο χώρο του θεάματος, εκτός από τους δικούς μας που εξακολουθούν το ίδιο βιολάκι…
«Τα πράγματα, για να μη μείνουν ίδια, πρέπει να αλλάζουν συνεχώς», γνωστό αυτό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η Eurovision φαίνεται ότι το ξέρει καλά, το έδειξε άλλωστε το περασμένο Σάββατο. Αντίθετα, εμείς δεν το έχουμε πάρει είδηση…
