Καλώς ή κακώς ζούμε σε μια υπέροχη χώρα που συνήθως έχει υπέροχο καιρό, που διαθέτει σχεδόν τα πάντα και μάλιστα μερικά από αυτά στο καλύτερο επίπεδο που μπορούν να βρεθούν. Υπέροχα νησιά, καταπληκτικές θάλασσες, παραλίες, βουνά, χιονοδρομικά κέντρα, Εθνικούς Δρυμούς, δάση, σπάνια ζώα, ερπετά, πουλιά, ψάρια, λίμνες, ποτάμια, λαγκάδια, Μετέωρα, πεδιάδες, λεμοναδάση και πορτοκαλεώνες, μνημεία και χίλια δυο ακόμα. Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, αυτή την χώρα αν την είχε άλλο Υπουργείο Τουρισμού, και όχι το Ελληνικό, θαύματα θα έκανε, και η χώρα μόνο από τον τουρισμό θα γινόταν Ελβετία. Εδώ είναι πολλά που εμποδίζουν αυτό που λέω, μέσα σε όλα και η συμπεριφορά του μέσου Έλληνα απέναντι στον τουρίστα, αλλά και το περίφημο Υπουργείο Τουρισμού που επιδεικνύει αξιοθαύμαστη μιζέρια!!!...
Και εννοώ φυσικά, αυτή την φρικαλέα μίζερη διαφημιστική εκστρατεία, όπου τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδος αντί να προβληθούν αυτόνομα, προβάλλονται ως «κάτι σαν…». Σου λέει «τροπικά δάση στην Κρήτη», «νότιες θάλασσες στο Αιγαίο» και κάτι τέτοια, όπου είναι σαν να σου λέει, «ότι ναι μεν στις Μαλδίβες ή στο Μπαλί ή στο Μαυρίκιο ή στη Γενεύη ή στην Μόσχα ή στο Πεκίνο ή στην Αίγυπτο πρέπει να κάνεις διακοπές», γιατί αυτά είναι τα τοπ μέρη, αλλά και εμείς έχουμε το κατιτίς μας, το οποίο δεν είναι αυτόνομο, αλλά «κάτι σαν…»
Το «κάτι σαν …», είναι η ουσία του κιτς. Αυτό βέβαια δεν το καταλαβαίνουν όλοι αυτοί. Το να διαφημίζεις με βάση τον συγκριτικό βαθμό, αυτομάτως φαίνεσαι δεύτερος. Και τι να τα κάνω εγώ τα τροπικά δάση στην Κρήτη; Αν θέλω τροπικά δάση θα πάω στον Αμαζόνιο ή στο Κονγκό ή στην Κεϋλάνη. Δεν θα πάω στον Ψηλορείτη. Η μιζέρια όμως και το κακορίζικο μας κυνηγάει γενικά και ειδικά σε «κάτι σαν» τον τουρισμό, όπου η διαφήμιση θα έπρεπε να βασίζεται στον υπερθετικό βαθμό και στην αυτοπεποίθηση. Αν δεν είσαι εσύ ο ίδιος σίγουρος για την χώρα σου και γι’ αυτό που διαφημίζεις, γιατί περιμένεις να είναι ο άλλος τον οποίο στην ουσία παρακαλάς να έρθει να σου δώσει τα λεφτά του;…
