Τις προάλλες σούρουπο προς βραδάκι, κατέβαινα με ταξί τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας για να πάω σπίτι μου. Εκεί λοιπόν, στο σημείο που αρχίζει από τα δεξιά το Πεδίον του Άρεως και στα αριστερά είναι το θέατρο Παρκ, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια αισθάνθηκα σαν να ξύπνησα και να πρόσεξα λίγο παραπάνω αυτό το κομμάτι της Αλεξάνδρας μέχρι την Πατησίων. Ήταν σαν να ξύπνησα ξαφνικά, γιατί δεδομένο ότι σε αυτήν την περιοχή μένω εδώ και κάποιες δεκαετίες και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, ένας χώρος αλλάζει και αλλάζει και αλλάζει, αλλά εσύ δεν το καταλαβαίνεις και πολύ γιατί αλλάζεις μαζί και μόνο αν έχεις πολύ καιρό να δεις κάτι καταλαβαίνεις τις διαφορές. Ξαφνικά αυτό το κομμάτι της Αλεξάνδρας μου φάνηκε τόσο σκοτεινό μέσα στα φώτα του και τόσο θλιβερό μέσα στην κίνηση του. Και όπως συμβαίνει σε κάτι ταινίες που κάποιος με την βοήθεια ενός τρικ αλλάζει το σκηνικό και τα φώτα και τα χρώματα και όλα επιστρέφουν στις εικόνες της παιδικής του ηλικίας, έτσι έγινε και με μένα…
Θυμάμαι 36, 37 χρόνια πριν, ήμουν μικρό παιδάκι και αυτό το κομμάτι της Αλεξάνδρας ήταν απίστευτα φωτεινό, απίστευτα λαμπερό, πάνω απ’ όλα όμως δεν είχε καμία σχέση με το σήμερα. Ήταν γεμάτο θέατρα και φωτεινές μαρκίζες που άστραφταν μέσα στην Αθηναϊκή νύχτα. Τότε
ακόμα η Λεωφόρος Αλεξάνδρας ήταν το καλοκαιρινό στέκι των θεάτρων και είχε μεταφερθεί εκεί από το Μεταξουργείο όπου ήταν παλιότερα, όταν υπήρχαν συγχρόνως το Περοκέ, το Βέμπο, το Σαμαρτζή, το Λαού… Κατά καιρούς σε μια περιοχή πάει και εγκαθίσταται όλη η διασκέδαση, όλα τα θέατρα και είναι σαν γειτονιά. Σαν τσιγγάνοι σηκώνονται και φεύγουν και πάνε σε άλλη γειτονιά μετά…
Εκεί τα χρόνια του 70 όπως ανεβαίνουμε την Αλεξάνδρας από την Πατησίων, υπήρχαν κατά σειρά το Μετροπόλιταν, εκεί που σήμερα χάσκει μια μάνδρα που κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει, μιας και πότε χαρακτηρίζεται διατηρητέα και πότε αποχαρακτηρίζεται. Λίγο πιο πάνω ήταν το θερινό θέατρο Μπουρνέλη που τώρα είναι η Σφεντόνα και λίγο πιο πάνω το θερινό θέατρο Παρκ. Λίγο πιο πριν στη γωνία που είναι το ξενοδοχείο Παρκ, ήταν το θέατρο Φλωρίντα που γρήγορα γκρεμίστηκε, ενώ απέναντι από όλα αυτά μέσα στο πάρκο ήταν το Κηποθέατρο που πρώτα ανήκε στον Μάνο Κατράκη. Επί Χούντας του το πήραν και είχαν ανέβει διάφορες επιθεωρήσεις και το 75 το πήρε η Αλίκη και έγινε το θερινό θέατρο Αλίκη. Λίγο μετά στα μέσα της δεκαετίας του 70, στην Μαυροματαίων φτιάχτηκε για λίγα χρόνια το Αθηναϊκό Κηποθέατρο, δίπλα στον Πανελλήνιο. Περίπου την ίδια εποχή στην άλλη πλευρά του πάρκου επί της Μαυροματαίων, φτιάχτηκε το θέατρο Σμαρούλα που γκρεμίστηκε πρόσφατα, και λίγο πιο πάνω το Λουζιτάνια που το είχε εγκαινιάσει ο Κολλάτος το 75-χειμερινό ήταν αυτό το θέατρο…- μετά την επιστροφή από το Παρίσι με το «Ένας έλληνας σήμερα», που τότε είχε συζητηθεί πολύ…
Λίγο πιο κάτω στην Πατησίων, εκτός από το θέατρο Μπρόντγουαιη και το Σούπερ Σταρ που ήταν χειμερινά και βρίσκονταν-όπως και βρίσκονται- γωνία Πατησίων και Αγ. Μελετίου, υπήρχε το Μινώα επί της Πατησίων, που γκρεμίστηκε πέρυσι, το Αναλυτή που επίσης γκρεμίστηκε πέρυσι και το Αθηνά. Ενώ λίγο πιο κάτω υπήρχε το Αθήναιον που είναι το πιο παλιό θέατρο της Αθήνας από το 1895 και για ένα μικρό διάστημα το καινούργιο Φλωρίντα που φτιάχτηκε μετά το γκρέμισμα του παλιού, σε ένα στενάκι ανάμεσα Πατησίων και Αλεξάνδρας. Απ’ όλα αυτά τα θέατρα τα μόνα που λειτουργούν φέτος το καλοκαίρι, τώρα πια που η θερινή σεζόν στην Αθήνα δεν σημαίνει τίποτα σχεδόν, δεν υφίσταται δηλαδή, λειτουργούν μόνο το Αθήναιον, το Παρκ και το Αθηνά αλλά χωρίς τις παλιές τους δόξες…
Επειδή ο χώρος δεν μας παίρνει, στα επόμενα δύο σημειώματα λέω να θυμηθούμε την ιστορία αυτών των θεάτρων, τουλάχιστον των πιο σημαντικών από αυτά που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι τόσο γοητευτικά όσο ένα ωραίο παραμύθι.
