Λέγαμε λοιπόν στο προηγούμενο σημείωμά μας για τα θέατρα που κυριαρχούσαν στην και γύρω από την Λεωφόρο Αλεξάνδρας, καμιά 30αριά-40αριά χρόνια πριν.
Πρώτα όπως ανεβαίναμε ήταν το Μετροπόλιταν. Ονομάστηκε αυτάρεσκα έτσι το 1948 το καλοκαίρι, όταν ανέβασαν εκεί ο Σακελλάριος με τον Γιαννακόπουλο την θρυλική επιθεώρηση «Άνθρωποι – Άνθρωποι». Πιο πριν φιλοξενούσε το θερινό τμήμα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, εξ ου και το όνομα Μετροπόλιταν!!! Στο Άνθρωποι- Άνθρωποι ξεπήδησαν ένα σωρό νέοι τότε άνθρωποι, που από κει άρχισαν μια μεγάλη καριέρα, δηλαδή ο Ηλιόπουλος, ο Φωτόπουλος, η Βρανά, η Ειρήνη Παπά. Από αυτήν την επιθεώρηση ξεκίνησε και μια ολόκληρη τραγουδιστική μόδα που κυριάρχησε στην Ελλάδα των χρόνων του 50 και ήταν τα «αρχοντορεμπέτικα», μιας και εκεί ο Μιχάλης Σουγιούλ έγραψε το τραγούδι «Το τραμ το τελευταίο», με το οποίο έκλεινε η επιθεώρηση. Εκεί ήταν που ο Φωτόπουλος έκανε το θρυλικό νούμερο «θα κάαααθεεεεσαιιι»…
Γνώρισε μεγάλες δόξες το Μετροπόλιταν και μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της επιθεώρησης και της κωμωδίας και όχι μόνο, έλαμψαν στα σανίδια του. Ο Χατζηχρήστος το 60 με θρυλικές επιθεωρήσεις, η Βλαχοπούλου, η επιθεώρηση «Αθηναία του 64» όπου η Σαπουντζάκη τραγουδούσε το «Πολίτισσα μου όμορφη» και η Τζένη Βάνου με τον Βογιατζή και την «σκλάβα» και «θέλω κοντά σου να μείνω». Το 1970 το «Δώδεκα μήνες καλοκαίρι» με μουσική του Ξαρχάκου, το 1971 ο Δαλιανίδης «το κοροϊδάκι της πριγκιπέσας» κτλ. κτλ. Την κορυφαία του όμως στιγμή το Μετροπόλιταν την γνώρισε το 1962, όταν ανέβασε εκεί ο Μάνος Χατζιδάκις την «Οδό ονείρων» με τον Δημήτρη Χορν, την Βλαχοπούλου, την Μάρω Κοντού και μια ομάδα νέων παιδιών, τον Γιώργο Μαρίνο, τον Λευτέρη Βουρνά, τον Γιώργο Κωνσταντίνου και άλλους. Τώρα είναι μια μάνδρα που χάθηκε και που η κύρηξή της ως διατηρητέα επικυρώνεται και ακυρώνεται ασταμάτητα!!!...
Πιο πάνω εκεί που είναι σήμερα η Σφεντόνα, ήταν το θερινό θέατρο Μπουρνέλη που το έφτιαξε και το άνοιξε το 1966 ο παντοδύναμος ακόμα τότε δικτάτορας της επιθεώρησης, ο Βασίλης Μπουρνέλης, του Ακροπόλ και του Παπαϊωάννου. Η πιο σημαντική στιγμή του συγκεκριμένου θεάτρου στο οποίο ανέβηκαν πολλές επιθεωρήσεις που δεν έγραψαν μεγάλη ιστορία, ήταν το καλοκαίρι του 70 που ο Δαλιανίδης παρουσίασε την Λάσκαρη στο Αθηναϊκό κοινό στο θέατρο, με την μουσική κωμωδία «Μαριχουάνα στοπ», όπου η Ζωή πρωτοεμφανιζόταν σε κινηματογραφική οθόνη, η οποία σηκωνόταν και γινόταν η παρουσίαση της στο κοινό…
Αμέσως πιο πάνω ήταν το Παρκ. Το έφτιαξε στα τέλη της δεκαετίας του 50 ο Θόδωρος Κρίτας, ο επιχειρηματίας και σύζυγος της Βασούλας Μανωλίδου, που εκτός από το να μετακαλεί ξένους καλλιτέχνες στην Ελλάδα, έκανε τότε και θεατρικές επιχειρήσεις. Έφτιαξε ένα θέατρο για να παίξει ο Λογοθετίδης και πήραν ένα μικρό κομματάκι οικοπέδου μπροστά στην Αλεξάνδρας, για να υπάρχει επί της Αλεξάνδρας η μαρκίζα. Ο Λογοθετίδης όμως το 60 πέθανε και στο Παρκ τα χρόνια του 60 εκτός από την θρυλική «Όμορφη Πόλη» του Θεοδωράκη το 62, και την «Μαγική Πόλη» Χατζιδάκι - Θεοδωράκη το 63, έλαμψε ο Χατζηχρήστος όπου εκεί ήταν που έπαθε το εγκεφαλικό από τα πολλά χρέη και δεν μιλούσε για κάποιο διάστημα. Ήταν όταν είχε φέρει τα «Καζινό ντε Παρί» όπου έβαλε μεγάλο εισιτήριο και επέβαλε οι κύριοι να φορούν γραβάτα όταν πάνε στο θέατρό του. Παρόλο που δεν υπήρξε πιο δημοφιλής καλλιτέχνης στην Ελλάδα το 65 από τον Χατζηχρήστο, τα χρέη τον έπνιξαν και μετά το εγκεφαλικό άρχισε η αντίστροφη μέτρηση της καριέρας του.
Η συνέχεια την άλλη εβδομάδα
