…Ένα ρημάδι πιάτο φαΐ…
8.5.2008
ΕΝΑ ΡΗΜΑΔΙ ΦΑΪ!!! ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ, ΑΠΛΩΣ ΕΝΑ ΡΗΜΑΔΙ ΠΙΑΤΟ ΦΑΪ!!!...
Συνήθως όταν πηγαίνω στο εξωτερικό, κάτι που βέβαια δεν γίνεται πολύ τακτικά, ούτε και οι προορισμοί μου άλλωστε διαθέτουν ιδιαίτερη ποικιλία, σε ορισμένες χώρες μου αρέσει να τρώω μερικά από τα «εθνικά» τους φαγητά. Έτσι στην Ιταλία μου αρέσει να τρώω διάφορα μακαρόνια, ειδικά με λουκάνικα ή κεφτέδες, κάτι μου έχει μείνει από τη «Λαίδη και τον αλήτη» της Ντίσνεϊ και που δεν ξέρω αν είναι εθνικό φαγητό, ούτε είναι και ωραίο να αισθάνεσαι σαν δυο σκυλιά που τρώνε πίσω από ένα εστιατόριο στο δρόμο, αλλά εν πάσει περιπτώσει… Όταν πηγαίνω στην Ισπανία μου αρέσει να τρώω παέλια με θαλασσινά και βέβαια στην αγαπημένη μου Γερμανία πέφτω με τα μούτρα σε πατατοσαλάτες, αλλαντικά, λουκάνικα, κρεατικά κλπ., κλπ. Στη Γαλλία συνήθως μένω νηστικός, γιατί δεν μου αρέσει καθόλου η γαλλική κουζίνα, και στις ΗΠΑ, που είναι μια πολυεθνική αυτοκρατορία, τρώω τα πάντα και χάμπουργκερ!!! Α! Να μην ξεχάσω να σας πω ότι γενικά για τα φαγητά από την Άπω Ανατολή τρέφω τη βαθιά εκτίμηση και αγάπη που τρέφουν εκατέρωθεν Άραβες και Ισραηλινοί!!! Εκτός ίσως κάποιων εξαιρέσεων βέβαια, αλλά γενικά ούτε οι νερόβραστες κινέζικες σούπες μου αρέσουν ούτε τα ωμά ψάρια από την Ιαπωνία, που τα τυλίγουν μέσα σε φύκια –μπρρρρ!!! Αφήστε που δεν έχω και καμία δεξιοτεχνία στο να κρατάω τα ξυλαράκια με τα οποία τρώνε οι Απωανατολίτες κι έτσι συνέχεια όταν πάω να το προσπαθήσω τα φαγητά πετάγονται δεξιά κι αριστερά στους ανύποπτους συνδαιτυμόνες μου!!!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά θέλω να πω πως κάθε χώρα έχει την εθνική της κουζίνα, που μπορεί να σου αρέσει ή να μη σου αρέσει, αλλά πάντως οφείλει να υπάρχει και ειδικά στην πρωτεύουσα της συγκεκριμένης χώρας, κάτι όμως στο οποίο η Ελλάδα πρωτοτυπεί. Στην Αθήνα δύσκολα μπορείς πια να βρεις ένα ΚΑΝΟΝΙΚΟ εστιατόριο, με ΚΑΝΟΝΙΚΑ φαγητά. Έτσι, γιατί, βρε αδελφέ, ξύπνησες ένα πρωί και είπες θέλω να φάω γεμιστά, λαχανοντολμάδες, ένα πιάτο φακή, που λέει ο λόγος, αρνάκι στο φούρνο με πατάτες, κεφτέδες, τέτοια πράγματα, κανονικά σας λέω. Λοιπόν στην Ελλάδα και δη στην Αθήνα, στα λεγόμενα και φερόμενα ως «καλά μαγαζιά» για φαγητό, κυκλοφορεί μια άλλη κουζίνα, η οποία φέρει αυτάρεσκα το όνομα ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ!!!
Η δημιουργική κουζίνα απαντάται συνήθως σε τεράστια πιάτα με μικρές μερίδες, κάπου στο κέντρο του τεράστιου πιάτου, το οποίο γύρω γύρω στον άδειο χώρο είναι πιτσιλισμένο, δήθεν αδιάφορα, με κάτι που και δεν ξέρεις και ντρέπεσαι να ρωτήσεις τι είναι. Συνήθως τα πιάτα της λεγόμενης και φερόμενης ως δημιουργικής κουζίνας είναι φτιαγμένα από απροσδιόριστα υλικά και φέρουν ομιχλώδη ονόματα, από τα οποία δύσκολα μπορείς να καταλάβεις την ταυτότητά τους. Εξ ου και κάτω από τα συγκεκριμένα ονόματα υπάρχουν 7-8 σειρές με επεξηγήσεις όπου κυριαρχούν λέξεις όπως «μενταγιόν», «πανδαισία», «χάντρες από…», «κονφί…», «βελουτέ…», «καρέ…», «φουμέ…» και άλλα τέτοια. Συνήθως οι μικρές αυτές μερίδες στα μεγάλα αυτά πιάτα με τα ομιχλώδη ονόματα και τις πανάκριβες τιμές δεν υποφέρουν καθόλου από διακόσμηση και θυμίζουν πολύ αποθέωση από μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Ακόμη και μια απλή μερίδα από μπιφτέκια ο σωστός ο σεφ μπορεί να την κάνει να μοιάζει με το φινάλε από το «Κορίτσια για φίλημα» –αλλά αυτό δεν σημαίνει πως και το ρημαδόφαγο του σεφ θα είναι επίσης για φίλημα ή έστω για φάγωμα…
Για το θέμα όμως, επειδή είναι μεγάλο και ακανθώδες, όπως επίσης και η φαρμακερή ματιά του μετρ αν τολμήσεις να τον ρωτήσεις αθώα τι είναι αυτό, θα επανέλθω δριμύτερος…
