Μπορεί να σας φανεί παράξενο –το έχω ξαναγράψει άλλωστε…-αλλά η σχέση μου με το internet, τα computers, τα blogs κτλ. κτλ. είναι μηδενική!!! Όλος αυτός ο κόσμος που ξυπνάει στο πρωί και ανοίγει το computer του και παίρνει τα email του, φαντάζει στα μάτια μου σαν κάτι απολύτως εξωγήινο. Ωστόσο – ας όψεται ο Μανόλης…- και με την βοήθεια της Ελένης, γράφω αυτά που γράφω εδώ πέρα. Τα λέω όλα αυτά γιατί σήμερα θέλω να σας πω για μία ταινία που βγαίνει αύριο Πέμπτη 22 Οκτωβρίου και έχει τίτλο «Τζούλη και Τζούλια». Όλη η ταινία έχει να κάνει με μαγειρικές, με δύο γυναίκες σε δύο διαφορετικές εποχές, στα χρόνια του 50 και σήμερα, έχει να κάνει επίσης με την συντροφικότητα και την ανάγκη όλων των ανθρώπων, κατά τα ψέματα, που έχουν ένα χέρι να σφίξουν την καλή ή την δύσκολη στιγμή, το πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να συνδυάσει την καριέρα με την οικογένεια- όσο και να ακούγεται πολύ τετριμμένο αυτό- και βέβαια το κατά πόσο τα blogs έχουν μπει τόσο πολύ στην ζωή μας που μπορούν να φτιάξουν μια καριέρα από την αρχή, αρκεί να τους δώσεις τόση σημασία, όση τους αξίζει…
Στην ταινία «Τζούλη και Τζούλια» όπου πραγματικά η Μέριλ Στριπ δίνει ένα ρεσιτάλ για άλλη μια φορά-συν όλα τα άλλα, μαγειρεύει, κόβει το κρεμμύδι, ξεκοκαλίζει την πάπια και άλλα πολλά λες και σε όλη της ζωή δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να μαγειρεύει!!!-εξελίσσεται σε δύο εποχές με δύο διαφορετικές γυναίκες που και οι δύο έχουν σχέση με την μαγειρική. Η δεύτερη λοιπόν που ζει στην εποχή μας φτιάχνει ένα blog και προσφέρει σχεδόν μια συνταγή την ημέρα με τις εμπειρίες της και το πως τα έφερε εις πέρας, βασισμένες όλες οι συνταγές στο βιβλίο της μαγείρισσας από τα χρόνια του 50. Δεδομένο αυτή την στιγμή που εγώ γράφω σε ένα site του οποίο το δεύτερο συνθετικό είναι food, σκέφτηκα πάρα πολύ σοβαρά χθες το βράδυ που έβλεπα την ταινία, να ακολουθήσω το παράδειγμα της και για ένα ολόκληρο χρόνο να σας γράφω μια συνταγή την ημέρα και να σχολιάζω το τι έγινε όταν την μαγείρευα στην κουζίνα μου. Όσο για τις συνταγές δεν θα ήταν δύσκολο, γιατί μπορεί να τις έκλεβα δεξιά και αριστερά, είτε από το τετράδιο συνταγών της γιαγιάς μου όπου όλα τα κέικ έχουν το όνομα μια φίλης της.
Βεβαίως τα γλυκιά που γράφει η γιαγιά μου στο συγκεκριμένο τετράδιο, είναι της κατηγορίας που ενώ είναι κανείς υγιέστατος, τρώει μια μπουκιά γλυκό και η χοληστερίνη του σκαρφαλώνει στο 2000. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα, το πρόβλημα θα εμφανιζόταν όταν θα έπρεπε να τις μαγειρέψω αυτές τις συνταγές, κάτι που θα ήταν επιεικώς καταστροφικό για όλους και για όλα –κυρίως για την κουζίνα μου…
Εγώ μπορεί να κάνω πλάκα αυτή την στιγμή αλλά η αλήθεια είναι ότι θαυμάζω πάρα πολύ τους ανθρώπους που μαγειρεύουν, όπως θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν στενή σχέση με τα computers, το Internet, τα blogs και όλα αυτά. Τους θαυμάζω βέβαια με τον τρόπο που θαυμάζει ο ανίδεος τον επιστήμονα, αλλά τι να κάνουμε τώρα. Τα γράφω όλα αυτά για να σας πω να πάτε να δείτε την ταινία είτε σας αρέσει να μαγειρεύεται, είτε σας αρέσει να έχετε blog, είτε είστε καλά με τον /την σύντροφό σας. Δεν είναι καμιά σπουδαία ταινία, αλλά είναι συγκινητική και ανθρώπινη και εν πάσει περιπτώσει αν δεν γράψω για μια ταινία όπου η βασική πρωταγωνίστρια μαγειρεύει και έχει blog σε ένα site που λέγεται HomeFood, που θα γράψω; Στην ιστοσελίδα του Μουσείου Μπενάκη;
