Λοιπόν δεν περίμενα ποτέ για να είμαι ειλικρινής, όταν ξεκινούσα να γράφω σε αυτή την μικρή φιλόξενη γωνίτσα αυτού του αξιοπρεπούς ηλεκτρονικού περιοδικού, ότι θα είχα τόσες ευκαιρίες να μιλήσω για φαγιά, ενώ στην πραγματικότητα ξέρω μόνο να τρώω και δεν ξέρω ούτε κονσέρβα να ανοίγω!!!...
Τις προάλλες λοιπόν σε ζάπινγκ ενώ ήμουν στην εφημερίδα στο γραφείο μου, είδα μια εκπομπή η οποία για να είμαι ειλικρινής δεν συγκράτησα ούτε τον τίτλο της, ούτε σε πιο κανάλι προβάλλεται- τέτοιο σοκ υπέστην βλέποντας αυτά τα αποσπάσματα!!!
Η εκπομπή λοιπόν είχε να κάνει με κάτι κοπέλες που προσπαθούσαν κάποια αγόρια να τις φλερτάρουν –ε, ναι ας το πούμε έτσι ευγενικά…-με το να τους μαγειρεύουν φαγιά και γλυκά. Η ρήση που συνηθίζεται είναι πως «η καρδιά ενός άνδρα περνάει από το στομάχι», δεν ήξερα πως περνάει και από την κουζίνα για να πάει στο στομάχι της αλληνής, η οποία ενώ ο άλλος είχε ιδροκοπήσει να της φτιάξει ένα ρημαδόφαγο και ένα ρημαδόγλυκο, αυτή είχε αντιρρήσεις και άρχισε να λέει διάφορα του στυλ «αα αυτό δεν μου αρέσει» , «ααα αυτό δεν το έκανες πολύ καλό», «αα αυτό δεν είναι αρκετά πρωτότυπο». Και αυτό το ζώο το όρθιο αντί να αρπάξει την πιατέλα με το φαί και την πιατέλα με το γλυκό και να της τα πετάξει στα μούτρα άρχισε να δικαιολογείται και να προσπαθεί να την πείσει για το αντίθετο. Βεβαίως reality είναι και ο άλλος διαγωνιζόμενος είναι, αλλά εδώ πια σου γυρίζουν τα μυαλά…
Τι λες μωρή που δεν σ’ αρέσει και το φαί, εσύ είσαι ικανή να φτιάξεις δύο αβγά τηγανιτά; Που τα ντουλάπια της κουζίνας αντί να έχουν προμήθειες από τον μπακάλη, έχουν διαφημιστικά φυλλάδια από delivery. Άντε από κει βρε γελοία που θα βγάλεις και γλώσσα στον άνθρωπο που έφαγε όλη την μέρα να χτυπάει τις μαρέγκες για τα μούτρα σου…
Να κάτσω εγώ και να σκοτωθώ όλη την μέρα να φτιάξω το φαί και να έρθει η άλλη-ανεξαρτήτως πως θα είναι - νομίζω η προσπάθεια μετράει- και να πει δεν μου άρεσε. Μα καπέλο θα της φορέσω το τσουκάλι με όλο το φαί, για να μην σου πω δηλαδή πως δεν θα ήξερε από πού να φύγει και που να κρυφτεί. Δεν με ξέρεις καλά εμένανε…
Δυστυχώς δεν είναι μόνο ότι δεν έχει μείνει όρθιο τίποτα, είναι ότι και η αναισθησία χορεύει τον τρελό της χορό και δεν υπάρχει ένα μέτρο ή ένα φρένο,. Εκτός αν σκοπός όλων αυτών είναι να μας διαλύσουν τα φρένα…
Με αυτά και με αυτά βέβαια σήμερα είναι 28 Οκτωβρίου. Του χρόνου θα έχουν περάσει 70 χρόνια από κείνη την ημέρα. Δεν υπάρχουν πολλοί πια επιζώντες που να έζησαν συνειδητά το ξημέρωμα της 28ης και όλο και λιγοστεύουν. Και δυστυχώς δεν είναι μόνο ότι ελάχιστοι πια θυμούνται εκείνο το ξημέρωμα. Είναι ότι ελάχιστοι πια θυμούνται την κατοχή, την πείνα , την προδοσία , τον εξευτελισμό και τόσα άλλα. Εξήντα εννιά χρόνια μετά η δεκαετία του ‘40 φαντάζει τόσο λαμπερή όσον αφορά την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου 1940, όσο και νεφελώδης για την υπόλοιπη δεκαετία. Γιατί κανείς δεν τολμάει να κοιτάξει τα μούτρα του στον καθρέφτη…
