Εν πολλές αμαρτίες περί πεσόντων το Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη μαγευτική Θεσσαλονίκη γεννημένο πριν από ενενήντα χρόνια ή μάλλον σαράντα εννιά χρόνια και πενήντα φεστιβάλ, αναζητεί απεγνωσμένα μια θέση στον ήλιο, μια ταυτότητα, ανθρώπους με έμπνευση και κάποιους να το στηρίζουν!!!! Εν μέσω οικονομικής κρίσης, τόσο τρελής οικονομικής κρίσης, που σε λίγο τα υπουργεία θα δίνουν το χαρτί υγείας για δελτίο, ένα από τα πέντε πιο ακριβά Φεστιβάλ Κινηματογράφου του κόσμου- αν θυμάμαι καλά είναι το τρίτο σε ακρίβεια μετά τις Κάννες και το Βερολίνο και σχεδόν το ίδιο ακριβό με την Βενετία, με πάνω από δέκα εκατομμύρια ευρώ προϋπολογισμό τον χρόνο και με μια περίεργη τραβεστί διάθεση, που θέλει να παριστάνει το κάτι άλλο από αυτό που είναι, να ντύνεται με ρούχα που δεν του ταιριάζουν και να παριστάνει το διεθνές, φέτος έδειξε ακριβώς πόσο γυμνό ήταν, ακριβώς γιατί η Ελληνικές ταινίες και οι Έλληνες σκηνοθέτες πήγαν μια βόλτα στην βουλιαγμένη ή μάλλον στην Έλλη, το σινεμά της οδού Ακαδημίας και ως «κινηματογραφιστές στην ομίχλη» έβγαλαν την γλάστρα τους στο Φεστιβάλ το οποίο έπαθε τον πανικό της αρκούδας και λογικό, γιατί χωρίς Ελληνικές ταινίες φαίνεται καθαρά πόσο γυμνός είναι ο αυτοκράτορας…
Κατά τ’ άλλα, το Φεστιβάλ γιορτάζει τα πενήντα του χρόνια ή μάλλον τα πενήντα του Φεστιβάλ- για να μην έχει να λέει και ο Μανόλης ότι τον παράτησαν οι γονείς του και έτρεχαν στο Φεστιβάλ…- αλλά ουδείς σκέφτηκε να το αφιερώσει σε αυτά τα πενήντα χρόνια…
Πενήντα Φεστιβάλ μετά και με τους μεν Έλληνες σκηνοθέτες να απομακρύνονται από αυτό, τους δε άλλους Έλληνες σκηνοθέτες που τόσα χρόνια έκαναν ότι μπορούσαν εναντίον του, ξαφνικά να χρίζονται υπερασπιστές του είναι να σκέφτεται κανείς: «καλά τα νομοσχέδια, καλά και τα φεστιβάλ, καλά και τα λεφτά που τρέχουν αριστερά και δεξιά και βρίσκουν τους σωστούς αποδέκτες, αλλά το σινεμά χρειάζεται καταρχήν ταινίες και κοινό για να επιβιώσει...
