Από τότε που η ιδιωτική τηλεόραση μπήκε στη ζωή μας – πόσες φορές θα χρησιμοποιήσω αυτή την εισαγωγή και πόσες φορές θα χρησιμοποιήσω αυτή την εισαγωγή μαζί με άλλους που χρησιμοποιούν αυτή την εισαγωγή — ένας ολόκληρος συρφετός ανθρώπων κυκλοφορεί ελεύθερος και πολιορκημένος από ένα συγκεκριμένο είδος δημοσιότητας που αρχίζει το πρωί και τελειώνει κατά το απογευματάκι σε εκπομπές κουτσομπολιού όπου όλοι έχουν ένα πολύ σοβαρό ύφος, δηλώνοντας με έμφαση «Τα στοιχεία που έχω στο ρεπορτάζ μου είναι αδιάσειστα» με ύφος που ο Δημήτριος Λαμπράκης ή ο Γεώργιος Βλάχος θα το σκεφτόντουσαν πολύ να το έχουν. Αν τους πιάσεις βεβαίως έναν-έναν όλους αυτούς στο διάλειμμα ή μετά την εκπομπή και τους μιλήσεις σχετικά με το ρεπορτάζ τους και τις δικές σου πηγές «θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι που στη στιγμή θα τους ξεχάσεις» Όπως λέει και το τραγουδάκι του Κώστα Χατζή. Θυμάμαι, που σε μια πρωινή εκπομπή – τι πρωινή δηλαδή; Ξημέρωμα 7 το πρωί - επέμενε ένας πανελίστας ότι ήξερε με αδιάσειστα στοιχεία ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις του Λάκη Λαζόπουλου. Του είπα ότι κάνει λάθος και με κοίταξε με την υπέρτατη περιφρόνηση. Όταν τελείωσε η εκπομπή τον ρώτησα ποιές είναι οι πηγές του. Μου είπε με ύφος πως δε μπορεί να τις αποκαλύψει λες και μιλούσα τουλάχιστον με αυτόν που αποκάλυψε το Watergate και με ρώτησε με ύφος ποιές είναι οι δικές μου πηγές. Του είπα ο Λάκης Λαζόπουλος, χθες ήμασταν μαζί και μιλάγαμε και εκεί έχασε τη μιλιά του, το χρώμα του και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις.
Δεν ήταν όμως αυτό το θέμα μας… Σε αυτές λοιπόν τις εκπομπές τα τελευταία χρόνια έχει εμφανιστεί ένα καινούργιο είδος δημοσίων σχέσεων, ο καυγάς. Ας πούμε, μια τραγουδίστρια που δεν έχει δουλειά και κόσμο στο μαγαζί της κι αφού έχει κλείσει 3-4 μαγαζιά, ελλείψει κόσμου, στήνει ένα καυγά με ένα άλλο νεότερο θύμα της δημοσιότητας πάντα σε ξανθό και με ρετάρισμα στην ομιλία. Για κάποιο λόγο ότι κι αν κάνουν οι συγκεκριμένες δύο τους ακολουθούν κάποιες κάμερες τις οποίες κάποιος πρέπει να έχει καλέσει, ή η μια ή η άλλη ή και οι δύο… Αλλιώς δεν τρελάθηκαν οι κάμερες να πηγαίνουν από μόνες τους σαν λαγωνικά σε σκυλάδικα και με τη δυστυχία στο μάτι τις παρακολουθούμε να αλληλοβρίζονται μήπως και οι βρισιές μεταφραστούν σε πελάτες είτε της μιας είτε της άλλης…
Ο κόσμος που βλέπει τα μεσημεριανά, τα απογευματινά ή μερικές φορές και τα βραδινά δεν το παίρνει βέβαια και πολύ στα σοβαρά αλλά δεν ξέρει ότι οι περισσότερες από αυτές οι φασαρίες, οι καυγάδες, τα μακελειά και τα σύστριγγλα είναι απολύτως στημένα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές αφού προσπαθούν αντί πινακίου φακής να ξεπουλήσουν ότι τους έχει απομείνει. Το παράξενο είναι ότι εκτός ελαχίστων περιπτώσεων ο κόσμος πια δεν τσιμπάει γιατί γουστάρει να τα βλέπει να γελάει, ακόμα και να σιχτιρίζει, ακόμα και να τα συζητάει στη δουλειά του το πρωί αλλά δεν πληρώνει κιόλας και εισιτήρια για όλα αυτά οπότε δεν ισχύει και η περίφημη ατάκα της May West «Βοήστε όσο θέλετε αρκεί να έχετε πληρώσει πριν το εισιτήριο σας»!!! Οπότε, χωρίς κέρδος κέρατα που λέγανε οι πιο παλιοί…
