Λοιπόν, σας μιλάω ειλικρινά δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να γιορτάζει ένα κανάλι τα 20 χρόνια του κι εσύ να έχεις υπάρξει σε αυτό το κανάλι μπροστά στις κάμερες, με αρκετά μεγάλες διακοπές βέβαια, τουλάχιστον τα 15 από τα 20 αυτά χρόνια!!! Και ξαφνικά, το συγκεκριμένο κανάλι, το MEGA CHANNEL δηλαδή, να αποφασίσει να γιορτάσει τα 20 αυτά χρόνια και πρωί, μεσημέρι, βράδυ εκεί που δεν το περιμένεις να κάνει τους κακούς Ταλιμπάν και συ τους κόκκινους Χμερ και να προβάλλει αποσπάσματα από παλιές εκπομπές όπου ξαφνικά βλέπεις τη μούρη σου πριν 10, 15, 20 χρόνια…
Όταν βλέπεις τα μούτρα σου κάθε μέρα στον καθρέφτη ακόμα κι είναι σαν τα δικά μου τα μούτρα, κάπου τα έχεις συνηθίσει όπως έχεις συνηθίσει και το πέρασμα του χρόνου επάνω τους. Επίσης έχεις φτιάξει για το παρελθόν μια καλύτερη απ’ την πραγματικότητα εικόνα και θυμάσαι και φαντάζεσαι διάφορα…
Μετά λοιπόν ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις την αλήθεια κατάμουτρα και αισθάνεσαι σαν να σου έχει δώσει κάποιος μια δυνατή σφαλιάρα στα μούτρα. Χειρότερο δε είναι, όλοι αυτοί που σου λένε «Τι γλυκό παιδάκι που ήσουν τότε…» υπονοώντας πως σήμερα εκτός από το μαύρο σου το χάλι δεν είσαι ούτε γλυκό ούτε παιδάκι – μόνο ένας ή μάλλον μια βρέθηκε να μου πει «Καλέ πως ήσουν τότε έτσι; Καλύτερος είσαι τώρα, πιο σέξι…» Οπωσδήποτε, είναι ένα ισχυρό αναλγητικό το τελευταίο και προσπερνώ σαν να μην ξέρω το γεγονός ότι η συγκεκριμένη είναι υφισταμένη μου…
Υπάρχει όμως ένα πρόσωπο που πραγματικά σε αυτές τις αναδρομές του MEGA συγκινήθηκα που το ξαναείδα. Ήταν ένας τόσο καλός άνθρωπος με τόσο καλό χιούμορ, με τόσο αγνή καρδιά σαν μικρού παιδιού και με όλα βέβαια τα ελαττώματα του μικρού παιδιού όπως το να σε κάνει ώρες-ώρες έξω φρενών. Αντίθετα με αρκετά από τα πρόσωπα της τελευταίας τριακονταετίας που έχουν μυθοποιηθεί είτε χωρίς λόγο είτε υπερβολικά – δε θα αναφέρω ονόματα γιατί βαριέμαι τους δημόσιους διαξιφισμούς, άλλωστε απ τη στιγμή που έχει πεθάνει κάποιος…. – Ο Βλάσσης Μπονάτσος ήταν ένας βαθύτατα καλός άνθρωπος, και πρέπει να πω ότι ένα ολόκληρο βράδυ που τον έβλεπα στα αφιερώματα του MEGA αισθάνθηκα έως και τύψεις για όσες φορές είχα εκνευριστεί ή θυμώσει μαζί του – πάντως δεν είχαμε μαλώσει ποτέ…-
Ήταν καλός, είχε αγωγή από το σπίτι του, ήταν καλλιεργημένος, ήταν πλακατζής, ήταν καλός φίλος και βέβαια ήταν πολύ ταλαντούχος αλλά με ένα ταλέντο που ούτε η ελληνική καλλιτεχνική ζωή συν την τηλεόραση μπορούσε να το εκμεταλλευτεί όσο του άξιζε αλλά ούτε κι ο ίδιος προσπάθησε για κάτι παραπάνω τελικά πέρα από τις ευκολίες του. Νομίζω θα τον θυμάμαι για πάντα με πολλή αγάπη… Αντίθετα από άλλους…
Λοιπόν, σας μιλάω ειλικρινά δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να γιορτάζει ένα κανάλι τα 20 χρόνια του κι εσύ να έχεις υπάρξει σε αυτό το κανάλι μπροστά στις κάμερες, με αρκετά μεγάλες διακοπές βέβαια, τουλάχιστον τα 15 από τα 20 αυτά χρόνια!!! Το μόνο χειρότερο θα ήταν το MEGA να γιόρταζε τα 30 ή ακόμα τα 40 του χρόνια…
