Πάντα πίστευα πως για να νοσταλγήσεις καλά, τουλάχιστον άμα νοσταλγείς δημοσίως κάτι, είναι καλύτερα να μην το έχεις ζήσει. Όταν νοσταλγείς αυτά που έχεις ζήσει μεροληπτείς, θυμάσαι μόνο τα καλά και συμφέροντα, ωραιοποιείς καταστάσεις, μεγεθύνεις τη σημασία κάποιων πραγμάτων ή υποβιβάζεις κάποια άλλα. Με λίγα λόγια βασίζεσαι στο συναίσθημά σου κάτι που δεν είναι κακό όταν πρόκειται για τη συζήτηση ή για την σύγκρουση που μπορεί να έχεις εσύ με τον εαυτό σου. Όταν όμως αποφασίζεις να νοσταλγήσεις μια εποχή π.χ. είναι καλύτερα να μην την έχεις ζήσει. Μπορεί να την βλέπεις από μακριά να σου φαίνεται γοητευτική και ενδιαφέρουσα και να την μελετήσεις, να την ψάξεις απ’ όλες τις πλευρές σε μήκος, πλάτος, βάθος και μετά μπαίνοντας και εσύ στο ταξίδι αυτής της ιστορίας την παρουσιάζεις σαν κόσμημα. Γι’ αυτό σας λέω άμα είναι να νοσταλγήσεις καλό είναι να μην έχεις ζήσει αυτά που νοσταλγείς, γιατί αλλιώς μπορεί να γίνεις και μίζερος και θλιβερός κι όλο αυτό να μην μοιάζει με νοσταλγία αλλά με μνημόσυνο…
Ούτε μιζέρια ούτε θλίψη και κυρίως καθόλου μνημόσυνο δεν θυμίζει το αφιέρωμα του Διονύση Σαββόπουλου, που καταλαμβάνει σχεδόν την μισή Αθήνα εδώ και λίγες μέρες και για αρκετές μέρες ακόμα «του ‘60 οι εκδρομείς», και στο οποίο εκτός από ιδιωτικούς φορείς συμμετέχει και το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων και το Μουσείο Μπενάκη. Ποιο είναι όμως το θέμα μας; Ένα ταξίδι στα χρόνια του ‘60 με τους ανθρώπους, τις ιδέες και τις καταστάσεις που διαμόρφωσαν εκείνη την δεκαετία ή μήπως οι προσωπικές αναμνήσεις του Διονύση Σαββόπουλου; Αν είναι το δεύτερο το καταλαβαίνω και είμαι μέσα με τα χίλια. Εδώ που τα λέμε δεν είμαστε και πολλοί Σαββόπουλοι. Ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι ένας άνθρωπος που για το έργο του αξίζει να τον εκτιμάς και να τον σέβεσαι όσο λίγους. Αλλά καταρχήν κάτι το οποίο υποστηρίζει η Βουλή των Ελλήνων και το Μουσείο Μπενάκη και που φέρει το δυσβάστακτο τίτλο «του ‘60 οι εκδρομείς», έχει υπότιτλο «1969 – 2009» που σημαίνει πως ο ένας τίτλος αναιρεί τον άλλο, γιατί το ‘69 ήταν το κατώφλι του ‘70 και όχι του ‘60. ‘Έπειτα έστω και έτσι και από την στιγμή που απ’ ότι καταλαβαίνω δεν μιλάμε για το πώς είδε ο Διονύσης Σαββόπουλος προσωπικά τα χρόνια του ‘60, του ‘70 ή του ‘80, αλλά είναι κάτι πιο γενικό και πιο ιστορικό. Θα υπάρχει τελικά η υπολοχαγός Νατάσα; Η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου, ο Ξανθόπουλος, η Αλίκη, ο Σακελάριος, ο Δαλιανίδης, ο Φώσκολος, ο Κόκοτας, η Τζένη Βάνου, ο Μίμης Πλέσσας, ο Περπινιάδης, ο Ζαγοραίος, ο Ευαγγελόπουλος ή όλο το αφιέρωμα θα είναι με επιλεκτικές αναφορές…
Δεν έχω διαβάσει το πρόγραμμα, δεν ξέρω τι ακριβώς θα γίνει, όμως εκτιμώ τον Διονύση Σαββόπουλο αλλά και από την άλλη έχω βαρεθεί την επιβολή ξένων αναμνήσεων στην δικιά μου ζωή. Ο καθένας προφανώς ανεξαρτήτως της ιστορίας ότι θυμάται χαίρεται. Αλλά αυτό καταρχήν δείχνει μια περιφρόνηση απέναντι στους ανθρώπους που έζησαν και επέλεξαν σε εν ευθέτω χρόνο ακόμα και αν η ιστορία δεν τα καταξίωσε όλα αυτά. Ας μην συνεχίσω όμως αυτό τον τόνο. Έρχονται Χριστούγεννα. Έτσι κι αλλιώς εγώ θα πάω στις συναυλίες του Σαββόπουλου γιατί δεν μου έχουν μείνει πολλά σημεία αναφοράς. Οι συναυλίες του Σαββόπουλου είναι πάντα ένα γεγονός.
Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα, να κοιτάξετε να περάσετε καλά, να γλεντήσετε και να το ευχαριστηθείτε και μακριά από το αγριεμένο ήθος….
